Վերջերս աչքերիս առաջ մարդ մահացավ: Նստած էի երթուղայինի մեջ, ու երբ այն անցնում էր Կիևյան կամուրջը, մի սև հագուստով աղջիկ (ակնհայտորեն ՈՉ էմո) անցավ կամրջի բազրիքը: Աչքերս թարթեցի, ու նա արդեն այնտեղ չէր: Երթուղայինի մեջ էլ ոչ մեկը դա չնկատեց: Հասանք մոտակա կանգառին, մարդիկ հրմշտում էին իրար ու գզվռտվում, ինչպես միշտ, նրանք էլ թքած ունեին: Կարծում եմ՝ աղջիկն էլ արդեն թքած ուներ ամեն ինչի մեջ: Իսկ ես սառած նստած էի, փորձում էի հիշողությանս մեջ պահել նրա պատկերը:
....
....
Մի քանի անգամ իրար հետևից երազում տեսնում եմ, որ հագիս խիստ տարօրինակ ակնոցներ են, որոնք խիստ տարօրինակ կերպով ջարդվում են:
Մի անգամ էլ երազում Ավագյանին եմ տեսել, ուզում էի հետը հաշտվել (որպես ընկերներ), բայց նա պարզապես լուռ հեռացավ:
Շարունակում եմ վիպակը: Երկարոտ գլուխ է, բայց շուտով կավարտեմ:
