Thursday, May 31, 2012

Սոխակը

Նայչինգե-րյու
Դաշտում խոնավ էր. երբ նա վերև նայեց, չկարողացավ գտնել արևն ու պարզել, թե օրվա որ ժամն է: Խոտը մուգ կանաչ էր, գրեթե մարդաբոյ, խիտ, կապույտ ու մանուշակագույն մանր ծաղիկներով, իսկ տերևների վրա ցողի մանր կաթիլներ էին հավաքվել: Ուժեղ մառախուղ էր. նա հասկացավ, որ ճահճի ուղղությամբ է գնում ու քայլերն ուղղեց դեպի անտառը:

Խոտի դառնավուն հոտը հաճելի էր: Նա գիտեր, որ եթե մի փոքր էլ քայլեր, դրան կխառնվեր նաև ճահճի կանգնած ջրի գարշահոտությունը:

Հանկարծ ուշադրությունը գրավեց հեռվից եկող մի ձայն. զանգակ էր: Ձայնը մոտենում էր, ու նա որոշեց սպասել:

Մի փոքր անց նա տեսավ. մի աղջիկ էր, որը զանգակը ձեռքին՝ վազում էր դաշտով: Նա ձեռքով արեց. աղջիկը մոտ վազեց: Ծանր էր շնչում:

- Օգնեցե՛ք, խնդրու՛մ եմ:

- Ինչ-որ բա՞ն է պատահել,- հարցրեց:

- Այնտեղ գակիներ են:

- Տու՛ր ինձ զանգակդ: Ի՞նչ է անունդ:

- Նայչինգե-րյու:

- Գնա տուն, Նայչինգե-րյու:

Նա վերցրեց զանգակն ու թափահարեց:

Ցուրտ քամու պոռթկումը նրան ստիպեց ավելի ամուր փաթաթվել թիկնոցի մեջ: Եթե մառախուղն այսքան թանձր չլիներ, մտածեց, ես արդեն կտեսնեի նրանց: Նա նստեց խոնավ խոտի վրա:

Երբ մառախուղից մի կիսաթափանցիկ քուլա մի պահ մարդկային ձեռքի տեսք ընդունեց, նա չկարողացավ որոշել, իսկապես տեսե՞լ է դա, թե՞ թվացել է:

Նորից թափահարեց զանգակը: Այս անգամ միանշանակորեն խաբկանք չէր. նա հասցրեց նկատել գեր, տգեղ կնոջ դժգոհ, բարկացած դեմքը, գոգնոցն ու գլխանոցը: Կնոջ շրջազգեստից երկու երեխաներ էին կառչած, ասես անձայն լաց լինեին: Գակիներն առաջ քայլեցին՝ առանձնանալով մառախուղից, դառնալով անէ ու փխրուն տեսիլքներ:

Բայց նա պարզ տեսնում էր ուրվականներին: Նա նորից թափահարեց զանգակն ու սկսեց սեգակիի աղոթք արտասանել: Հիմա նա գիտեր. որքան էլ քաղցած լինեն ուրվականները, իրեն ոչինչ չեն կարող անել:

Նրանք ընդամենը քաղցած ուրվականներ են ինչ-որ մեկի անցյալից: Միգուցե հենց քո:

Չէ՞ որ սա երազ է: Զանգակի ձայնն իմ զարթուցիչն է, որն ապարդյուն փորձում է ինձ արթնացնել:

Բայց ես չեմ ուզում արթնանալ: Որքան էլ տարօրինակ կամ սարսափելի լինեն երազներս, ում կյանքն էլ վերապրեմ, ես երբեք չեմ ցանկանում արթնանալ: Բայց արդյո՞ք ընտրություն ունեմ:

Բացեցի աչքերս ու, ինչպես միշտ, հայացքիս առաջ առաստաղն էր, որը կիսախավարի մեջ այդքան գորշ էր երևում: Ես նստեցի անկողնուս մեջ ու մի քանի րոպե մնացի անշարժ՝ տրված մտածմունքներիս:

Երբ արդեն հագնվել ու նախաճաշել էի, հեռախոսս զանգեց:

- Ես ձեր շենքի տակ եմ,- ասացիր դու:

- Հիմա կիջնեմ:

Նա քայլում էր թաց մարդաբոյ խոտի միջով, մինչև հասավ աղջկա ետևից:

- Դուք իսկապես քշեցիք գակիներին,- ասաց աղջիկը՝ տեսնելով նրան:

- Այո:

Նրանք մի կողք-կողքի քայլեցին մի փոքր:

Ակոյգահարա
Ֆուձի սարի ստորոտին մի անտառ կա, որն անվանում են «Ծառերի ծով»: Ահա թե որտեղ պետք է լինեի: Ակոյգահարայում մի ժայռ կա, որից եթե գլխիվայր կանգնես ու նայես վերև՝ ոտքերդ հենելով ժայռին, կթվա, թե անդունդի մեջ ես նայում, ու անդունդի հատակը երկինքն է: Ու եթե երկար նայես, կընկնես այդ անդունդը:

Ու եթե հասցնես թևերդ պարզել, մինչև բախվես երկնքին, թռչուն կդառնաս: Դա աշխարհում միակ վայրն է, որտեղ մարդը կարող է թռչուն դառնալ:

Ինքնասպանների անտառ, ահա թե ինչ են անվանում Ակոյգահարան:

Ու ես արթնացա:

Նեկո
Քամու պոռթկումն այնքան սառն էր, որ աշնանային զբոսայգու նստարաններից մեկին նստած մարդը կծկվեց մոխրագույն թիկնոցի մեջ: Մոխրագույն բծերով ծածկված, կեղտոտ ու գունատ տերևների մի ալիք գլորվեց նրա կոշիկների վրայով, ծածկելով դրանք փոշու թեթև շերտով:

Զբոսայգին դատարկ էր, ու նա հանգիստ տրվել էր իր մտքերին:

Թվում էր՝ այդպիսի մարդիկ պարզապես ի վիճակի չեն կայուն զգայական կապ հաստատել ուրիշների հետ:

Նոյեմբեր էր. երկինքը ծածկած կիսաթափանցիկ կապարը խոնավ ու ցուրտ ձմեռ էր գուշակում: Նայեց ժամացույցին՝ դեռ հինգն էր, բայց ամպերի պատճառով արդեն կիսախավար էր:

Ինչ-որ երեխա էր կանգնած ծառի տակ ու վերև էր նայում: Ինչ-որ բան էր խոսում, բայց չափազանց հեռու էր, որպեսզի լսելի լինի: Առանձնապես հետաքրքիր էլ չէր: Նա նորից նիրհեց:

- Քեռի՛:

Աչքերը բացեց, նայեց. նույն աղջիկն էր իր թևքից քաշում՝ ոչ այնքան գեղեցիկ, պեպենոտ, նիհար, երկարավիզ: Երևի մի տաս-տասներկու տարեկան լիներ:

- Ի՞նչ է պատահել, փոքրի՛կ,- ասաց նա, փորձելով ձայնին հնարավորինս բարեկամական երանգ տալ:

- Ներեցե՛ք, քեռի՛, կօգնեի՞ք ինձ փրկել այն կատվին:

- Ի՞նչ կատու:

- Եկեք, ես ձեզ ցույց կտամ:

Ու անհամբեր քաշեց թևքից: Ինքն իրեն ստիպելով վեր կացավ նստարանից ու երեխայի հետևից քայլեց դեպի ծառը, ճանապարհին ձգելով ու արթնացնելով վերջույթների դեռևս քնած մկանները:

Կատուն իսկապես ծառի վրա էր ու խղճալիորեն մլավում էր:

- Կօգնե՞ք նրան, քեռի՛: Նա ինձ չի լսում,- ասաց աղջիկն ու, արդեն կատվին դիմելով, ավելացրեց (ասես փոքրիկ երեխայի հետ խոսար),- հիմա այս պարոնը քեզ կօգնի, լա՞վ:

Նայեց կատվին. հասարակ, մոխրագույն կատուն էր՝ այն քիչ փողոցային կատուներից, որոնք խուսափել էին դրանց որսացողների աչքերից: Սկսեց ինքն իրեն համոզել, որ բարձրանա ծառը՝ ինքն էլ չիմանալով, հանուն ինչի, բայց հանկարծ զգաց, որ թիկնոցն արդեն ծառի կողքի նստարանին է, ձեռքերն արդեն բռնել են ծառի ամենացածր ճյուղը, իսկ ոտքերը մագլցում են բնի վրայով:

Երբ վերջապես հասավ կատվին ու ձեռքերն առաջ մեկնեց, կատուն ցած թռավ ու հեռու փախավ:

Նա կախվեց ճյուղից ու նույնպես ցած նետվեց:

- Փախա՛վ կատուդ, փոքրի՛կ,- ասաց նա, ծիծաղելով ու շունչը տեղը բերելով:

Աղջիկը կանգնել էր տեղում ու ձեռքերի մատներն իրար հյուսելով՝ ցրված շուրջն էր նայում: Հագուստն ուղղելով ՝ ավելացրեց.

- Քեզ ի՞նչ եղավ, փոքրի՛կ:

- Հայրիկն ասում է, որ ես չպետք է խոսեմ անծանոթների հետ:

- Տարօրինակ երեխա ես: Ախր դու ինքդ ինձ մոտեցար:

Երեխան շարունակում էր լռել:

- Հայրիկդ ճիշտ է ասում: Իսկ հիմա վազիր տուն, արդեն ուշ է:

Երեխան արագ փախավ, նա էլ սկսեց քայլել դեպի տուն՝ արագ մոռանալով պատահածի մասին:

Մերի
Ես կանգնած եմ պատուհանի մոտ, Մերին մոտենում է ինձ ու ձեռքը դնում ուսիս:

- Չգիտեմ, երբևէ կներե՞ս ինձ,- ասում է նա:

Ես շուռ եմ գալիս, նայում նրան, ուզում գրկել, բայց չի ստացվում: Ինչ-որ բան ներսումս կծկվում է, ու ես ետ եմ քաշում ձեռքերս: Ինչ-որ բան է լռվել կոկորդումս, ուզում եմ լացել, բայց արցունքներս խեղդում եմ:

- Ես չեմ բարկանում քեզ վրա:

- Չես պատկերացնի, որքան մեղավոր եմ: Ներիր ինձ, խնդրում եմ:

Ոչ ոքի երբեք էլ չխոստովանեց, որ ամեն անգամ, երբ երազում Մերիին էր տեսնում, արթնանում էր լացելով: Տղամարդը երբեք լաց չի լինում, նա՝ առավել ևս:

«Ինչու՞ էիր ներողություն խնդրում, Մերի: Դու երբեք ինձանից ներողություն չես խնդրել: Մենք իրարից երբեք ներողություն չենք խնդրել»:

Հանկարծ մտքով մի տարօրինակ կասկած անցավ.

«Չլինի՞ ինչ-որ բան է պատահել»:

Մարմինը միանգամից դող ընկավ, ու ամբողջ օրը չէր կարողանում կենտրոնանալ: Երեկոյան կողմ չդիմացավ, զանգեց:

- Ալլո, Մե՞րի:

- Ի՞նչ է քեզ պետք:

Վախը միանգամից փոխարինվեց նույն հին ճնշվածության զգացողությամբ:

- Ոչինչ, պարզապես ցանկանում էի համոզվել, որ քեզ հետ ամեն ինչ լավ է:

- Շնորհակալ եմ, որ հոգ ես տանում իմ մասին, բայց ես դրա կարիքը բնավ չեմ զգում: Գիտե՞ս, ով ինձ պետք է, իմ մասին հոգ կտանի:

- Գիտեմ: Ներիր, որ քեզ անհանգստացրի:

- Էլ ինձ չզանգես:

Դրեց հեռախոսն ու ցրված հայացքով դուրս եկավ աշխատասենյակից:

Մի անհանգստացեք, տիկնայք և պարոնայք, ես լավ եմ:

Նա բարձրացրեց հայացքն ու աչքի անց կացրեց սենյակը: Ջրամանն իր տեղում էր, թղթերի պահարանը նույնպես: Ի՞նչն էր սխալ այդ դեպքում: Ինչ-որ բան այն չէր:

Թիկնոցը: Զբոսայգում էր մոռացել նախորդ օրը, թողել էր նստարանին, երբ բարձրանում էր ծառը՝ կատվին իջեցնելու համար: Պետք էր վերադառնալ այն հույսով, որ դեռ այնտեղ կլինի:

Դուրս եկավ, միջանցքի հարթ, մարմարե հատակի վրայով հայլեց դեպի վերելակն ու ձեռքը մեկնեց դեպի կոճակը, բայց, ինչպես երազում, ինչ-որ բան կծկվեց ներսում, ու ձեռքը ետ քաշեց:

Հանգիստ քայլերով հեռացավ վերելակից ու աստիճաններով իջավ ներքև: Եղանակը նախորդ օրվանից ավելի վատն էր:

Ճահիճ
Երբ նա պառկած է անկողնում, կատուն գալիս ու պառկում է նրա կողքը: Նա շոյում է կատվին, խաղում հետը, հետո կատուն հանկարծակի վեր է թռնում ու գնում: Միգուցե կատուն մտածում է, որ նա կպահի իրեն, թույլ չի տա գնալ, էլի կշոյի: Բայց նա կատվին չի խանգարում:

Միգուցե դու հենց դա էիր ուզում, որ ես քեզ պինդ գրկեմ, թույլ չտամ փախչել, բայց ես այդպես չեմ կարող: Եթե ցանկանում ես՝ մնա, բայց մնա ինքդ: Ես հոգնել եմ:

Մենք ճահճի մեջ էինք, այն նույն կանաչ ճահճի մեջ, ու ես ձեռքս մեկնեցի քեզ: Ես ցանկանում էի քեզ հանել ճահճից, բայց դու ցանկանում էիր նախ ճանաչել ինձ, վստահել ինձ: Ես ասացի, որ երբ դուրս գանք ճահճից, դու կկարողանաս շարունակել քայլել, թեկուզ առանց ինձ:

Ես նայում էի առաջ, դու նայում էիր ինձ ու ձեռքս բաց չէիր թողնում: Իսկ երբ ճահիճը երկուսիս էլ քաշեց, դու բաց թողեցիր ձեռքս, ու ես փնտրում էի քեզ, բայց չգտա:

Մերին վաղուց անցյալում է, բայց դեռ ցավում է: Դու հիմա ես:

Հայրիկ
- Մի՛ սիրիր Արևին,- ջղայնացած ասում է փոքրիկը, երբ ես համբուրում եմ քեզ:- Արևին Ն****ն է սիրում: Գնա՛:

- Գնա՞մ:

Մոտենում եմ փոքրիկին, վեր քաշում նրա շապիկն ու շրթունքներս հպելով նրա փորին՝ փչում: Փոքրիկը ծիծաղում է, հարվածում գլխիս ու կրկնում.

- Գնա՛:

- Գնում եմ,- շարունակում եմ ես,- էլի՞ գնամ:

- Դու գիտե՞ս, ով ես,- հարցնում է մյուս փոքրիկը:- Դու պապան ես: Չէ, պապան Ն****ն է: Գնա՛:

Ես գիտեմ, գիտեմ: Ու ամեն ինչ կտայի այս ամենը չլսելու համար: Ամեն ինչ կտայի նրանց հայրը դառնալու համար:

Դու ինձ սիրու՞մ ես:

Ոչ:

Դու ինձ սիրահարվա՞ծ ես:

Ոչ: Լաց մի եղիր, ամեն ինչ ողբերգություն ես դարձնում:

Ոչինչ, հիմա կանցնի: Ես լավ եմ:

Ես գնում եմ կղզի: Ես ուզում եմ մենակ լինել, ինձ երկրորդ ամուսին պետք չի:

Եթե գնաս, ես կգամ քո հետևից:

Չեմ հավատում: Դու հիմա ես այդպես կարծում:

Կգամ: Միգուցե ոչ միանգամից, փող կհավաքեմ ու կգամ: Ու ես մոտիկ կլինեմ, երբ դու իմ կարիքն ունենաս:

Երբ դու հարբած ես, գրկում ես, համբուրում ինձ ու խնդրում, որ քեզ պատշգամբից ցած նետեմ, ասում ես, որ սիրում ես ինձ այսպիսին:

Մենք սիրով ենք զբաղվում, մենք մեկ ենք, մենք սիրում ու վստահում ենք իրար: Ուզու՞մ ես՝ միասին հասնենք օրգազմի: Ուզու՞մ ես՝ երեխա ունենանք:

Չգիտեմ, պատասխանում ես դու:

Իմ քաջությունը չի բավականացնում: Երբ դու սթափվես, ամեն ինչ նորից նույնը կլինի, ու մեզ կմնա միայն ափսոսանքը:

Մենք մի քանի րոպե միասին պառկած ենք մնում:

Ծխախոտ չկա, ասում ես դու, գնանք սենյակ՝ ծխելու:

Վստահություն

«Խաղաղ քնի ձեռնարկ»
Այս գիրքը նախատեսված է լուրջ հիվանդ ու տառապող մարդկանց համար, ում քիչ հույս է մնացել, թե իրենց կյանքի պայմանները կվերականգնվեն մինչև իրենց համար բավարար աստիճանի:
Ֆիլիպ Նիչկե, Ֆիոնա Ստյուարտ, «Խաղաղ քնի ձեռնարկ»

Նա նստած է տանն ու զգում է, որ այլևս չի ցանկանում ամեն ինչ նորից սկսել: Չի ուզում ուրիշ երեխաներ, էլի սիրել, ուրիշ ոչ մեկին չի ուզում:

Նորից սկսել, նորից սկսելը նշանակում է արժեզրկել, կորցնել այն ամենն, ինչ արդեն եղել է: Արժեզրկել երջանիկ պահերն, արժեզրկել ցավն ու կորուստը:

Նա չափազանց հաճախ է ամեն ինչ նորից սկսել:

Նա չի ցանկանում կորցնել նույնիսկ քո կորուստը: Դու էլ չես վերադառնա, ու նա չի ցանկանում քո ուրվականն էլ բաց թողնել: Երբ տարիներ կանցնեն, ու դու էլ այդքան գեղեցիկ չես լինի, էլ դու չես լինի, միգուցե ամեն ինչ փոխվի: Բայց հիմա սա այն ամենն է, ինչ նա ուզում է պահել:

Կյանքում առաջին անգամ տարօրինակ զգացողություն ես ունենում, որ ուզում ես քնել ու էլ երբեք չարթնանալ: Զգացողություն, որ առաջ շարժվելն անհնարին է: Ու անիմաստ: Լրիվ անիմաստ: Երևի այդ պահերին է, որ տղամարդը հարբում է, զանգում աղջկան ու տարօրինակ, լրիվ անտեղի բաներ ասում, լացում ու իրավիճակը դարձնում էլ ավելի վատ ու ողորմելի:

Ես պարզապես կքնեմ: Ու էլ երբեք չեմ արթնանա:


Նայչինգե-րյու
Դաշտում խոնավ էր. երբ նա վերև նայեց, չկարողացավ գտնել արևն ու պարզել, թե օրվա որ ժամն է: Խոտը մուգ կանաչ էր, գրեթե մարդաբոյ, խիտ, կապույտ ու մանուշակագույն մանր ծաղիկներով, իսկ տերևների վրա ցողի մանր կաթիլներ էին հավաքվել: Ուժեղ մառախուղ էր. նա հասկացավ, որ ճահճի ուղղությամբ է գնում ու քայլերն ուղղեց դեպի անտառը:

Նրան գտան ժայռի տակ պառկած՝ խաղաղ, մանկական ժպիտը դեմքին: Միգուցե պատահական էր, բայց արյան լճակը թռչունի թևեր էր նկարել նրա ձեռքերի շուրջը:

Սոխակը երգում էր ուռենու ճյուղին: Ես քեզ սիրում եմ քո աչքերի համար, ասացիր դու: Հիմա դու գիտես, որ այս սոխակն իմ աչքերը կունենա:

Ուռենին խոնարհվել ու քնել է,
Ու թվում է ինձ, թե սոխակը ճյուղի վրայի
Նրա հոգին է:
Բասյո Մացուո

Wednesday, May 30, 2012

Բոյկոտ «Երևան Սիթիին»

Երևի տնտեսական հարվածն այս օլիգարխներին ավելի արագ խելք սովորեցնի: Եթե հարվածենք այս օլիգարխների գրպանին, ոչ թե սրտին, ապա դատարկության ձայն կհնչի միայն հաղթելուց հետո:

Առաջարկում եմ մասսայական բոյկոտի ենթարկել «Երևան Սիթի» խանութների ցանցը. ցույց տանք, որ մենք ոչխար չենք, ու եթե մեկը մեզանից փորձում է խլել այն, ինչ մերն է, մենք նրան կերակրել չենք պատրաստվում:

ArmNews, Բրիֆինգ. «Բազմազանության երթ»

Արմնյուզը, չգիտես ինչու, հաղորդումը կտրտել է հինգ մասերի:(

Ոստիկանության նախապատրաստական կուրս

Դե, եթե երբեմն ոստիկանության փոխգնդապետ գրեթե քաջարի ոստիկան Կարեն Մովսիսյանը, որը պատրաստ էր մարտնչել երեք մարդու դեմ միաժամանակ, բայց չհամաձայնեց ինձ հետ ռինգ բարձրանալ, թույլ է տալիս իր ռեժիսորական տաղանդով մեկնաբանել Մաշտոցի պուրակի պայքարը, ես էլ փորձեմ ձեզ ներկայացնել, ըստ սեփական երիկամների զգացածի հիման վրա ստացած պատկերացման, թե ինչպես են նախապատրաստվում Երևանի ոստիկանությանը: Ցավոք, սա իմ աշխատանքը չի՝ ես այնպիսի ռեժիսորական տաղանդ չունեմ, ինչպես Կարեն Մովսիսյանը:

Կադրեր Փակ շուկայից

 Փակ շուկայի տանիքը, տեղում հավաքված սալաթչիների որպես բնակիչներ ներկայացած վկայությամբ, տարբեր մարդկանց ասելով՝ տարբեր ժամերի ինքն իրեն, առանց միջամտության փլվել է: Որպես բնակիչներ ներկայացած մարդիկ բողոքում էին Փակ շուկայի տակ սեռական կյանքից ու շպրտած պահպանակներից (մեղա, մեղա, Փակ շուկայի տակ առնվազն երկու պահպանակ կար շպրտած, բայց լրիվ ուրիշ կոնտեքստով), հիգիենիկ վիճակից, առաստաղի հոսելուց, վերավաճառողների դրած գներից, չնայած հենց իրենցից մեկը ներկայացավ որպես շուկայում ամբողջ պասաժի տեր, մեկ ուրիշը՝ ոչ այնքան գրագետ, «Կոշ ծնված, Սևանից ազատված, նստած-հելած տղա»: Մեկը համարում էր, որ իմ ականջօղը, բառացի մեջբերում, «հեքիաթ է»՝ առանց պատկերացնելու, որ միայն ոստիկանների ներկայությունն էր նրան բաժանում իր ռեկտումում իսկական հեքիաթ զգալուց:

Հնչեցին սպառնալիքներ հնարավոր ակցիայի/նստացույցի մասնակիցների նկատմամբ, ներառյալ ֆիզիկական բռնություն ակնարկող սպառնալիքներ: Սրանք Մաշտոցի պուրակի երեխեքին վատ են ճանաչում, իհարկե:

Ասում են՝ Փակ շուկան կրծկալ Սամվել Ալեքսանյանին պաշտոնական դիմում է գրել, որում ասվում է.

Sunday, May 27, 2012

«600 Վայրկյան»

Երկար չի, չէ՞: 600 վայրկյան, կամ 10 րոպե, բայց դրանք ի՞նչ արժեք ունեն: Հնարավո՞ր է ժամանակին արժեք տալ: 600 վայրկյանը կարող է լինել ժամանակը, որի ընթացքում խանութի ցուցափեղկ եք դիտում, ի՞նչ արժեք է: 600 վայրկյանը կարող է լինել ժամանակը, որի ընթացքում սրտի անուղղակի մասսաժ եք անում՝ մեկի կյանքը փրկելու համար, ի՞նչ արժեք է:

Այն արժեք չունի, բայց ամենաթանկ բանն է, որ մենք բոլորս ունենք, այն է, ինչ պետք է ամենից շատ գնահատենք ու խնայողաբար օգտագործենք, որ հնարավորինս շատ մնա: Ինչևէ, այդպես չի ստացվում, ժամանակն ինչպես շարունակելու է, այնպես էլ շարունակում է անցնել, ինչպես ժամացույցի սլաքներն են անցնում տասներկու թվերի մոտով, որոնք որոշում են մեր ժամանակը:

Սա Բիլլն է, հնոտ պատկեր իմ հավաքածուից: Նրա հասակը մեկուկես մետրից ավել չի, նա ջութակ ունի, որով ելույթ է ունենում Լիվերպուլի փողոցներում, նա նվագել չգիտի, բայց անկասկած ամենահմայիչ մարդն է, ում երբևէ տեսել եմ, նրա ժպիտն իսկական է ու նա ցանկանում է խոսել քեզ հետ: Մի ահավոր ցուրտ օր ես խոսեցի նրա հետ, միասին մի-մի բաժակ սուրճ վերցրեցինք մոտակա սրճարանից ու խոսեցինք միայն ցուրտ օրվա, անցնող մարդկանց, նրա ջութակի մասին, ու այն մասին, թե ինչու է նա դրսում այդպիսի ցուրտ օրը: Ես հիշում եմ նրա պատասխանը. եթե դրսում չլիներ, էլ ի՞նչ էր անելու, նայելու էր չորս պատերի՞ն, սպասելով, թե երբ է օրն ավարտվելու:

600 վայրկյան, երկար ժամանակ չի, բայց կյանքի չափ երկար, այդ ժամանակվանից մինչև հիմա ես Բիլլին չեմ հանդիպել: Ամեն անգամ, երբ գնում եմ Լիվերպուլ, ես փնտրում եմ նրան, բայց այդպես էլ դեռ չեմ գտել: Այսօր վերադառնում եմ, միգուցե հենց այսօր է, որ կկարողանամ 600 վայրկյանից ավել անց կացնել նրա հետ:


Հեղինակ՝ Մայկ Շոու
Տեղադրված է
հեղինակի թույլատվությամբ
Աղբյուրը

Ծիածան-դրոշի մասին

Հատկապես մտավոր օժտվածների համար, ովքեր ծիածանային դրոշին նույն ռեակցիան են տալիս, ինչ ցուլը՝ կարմիր թաշկինակին, ձախում պատկերված է ICA-ի (Կոոպերատիվների Միջազգային Դաշինք) դրոշը: ICA-ն սպառողական, գյուղատնտեսական և այլ կոոպերատիվների ու կոոպերատիվների ֆեդերացիաների ոչ պետական միավորում է: Նրանք վերցրել են ծիածան-դրոշը որպես իրենց ներկայիս դրոշի տարր (նախորդ դրոշը պարզապես ծիածան էր):

Ծիածան-դրոշը միջազգային սիմվոլ է բազմազանության, ընդունման, հույսի, հանդուրժողականության, ազատության: Բնական է, որ այն կիրառվել է ինչպես 1961-ի իտալական հակամիջուկային ցույցերի, այնպես էլ 1978-ի Սան Ֆրանցիսկոյի LGBT Pride-ին:

Ոչ այնքան հարգելի ուլտրաինտելլեկտուալներ, այս դրոշը եթե չի պատկանում զուտ LGBT հանրությանն, ապա բոլոր իրավունքն ունի ծածանվել նրանց նկատմամբ հանդուրժողականություն քարոզող ցանկացած միջոցառման վրա: Բայց դա դեռ չի նշանակում, որ ցանկացած միջոցառում, որում ներկա է այս դրոշն, անպայման մասնակիորեն կամ ամբողջապես նվիրված է LGBT-ին, առավել ևս LGBT Pride է:

Չնայած՝ նույնիսկ LGBT Pride-ին եկող, բռնություն կիրառող, հայհոյող ու մարդկանց վրա թքող կենդանիներն էլ ինձ համար նույն չափով անընդունելի են, ինչ բազմազանության շքերթի վրա հարձակվողները: Բայց ստել, այո, ՍՏԵԼ, այն էլ անամոթաբար, թե ոչ թե բազմազանության շքերթ է տեղի ունենալու, այլ գեյ-շքերթ, միայն թե շատ ագրեսիվ մարդիկ գան խանգարելու, ու էլ ավելի շատ մարդիկ արդարացնեն իրենց արարքները...:))) նման երևույթն առնվազն ողորմելի երկերեսանիություն է, որի դիմակը շուտով պայթելու է:

Հայաստանը coming out-ի խնդիր ունի. ժամանակն է, որ մեր ժողովուրդը դուրս գա պահարանից:

Օրվա երաժշտությունը

Pain of Salvation, "Sisters"
Էդո, շնորհակալ եմ, այս ալբոմը չէի լսել:)

«Կիսաբաց լուսամուտներ»

Երեկվա հաղորդման նկարահանման highlight-ները զուտ քրիստոնեական կերպով բարի ու հանդուրժող հոգևորական.


Փիղ.


Նացիստ/ֆաշիստ դեռահասներ, որոնք պատրաստ էին ամբողջ շքերթը ծեծել միայն երկուսով.


Հրեամասոնաիլյումինատական դավադրություններից վախեցած շատ քնքուշ ձայնով նացիոնալիստ-քրիստոնյա, որը համարում է, որ դիվային ներկայություն է զգում, չնայած այս մոլորակը պատկանում է աստծուն.


Ժող, երբ մենք ասում էինք՝ ավելի ապուշ փաստարկներ չէիք կարող բերել, սա մարտահրավեր չէր, որ մեզ հակառակն ապացուցեք: Ասում են՝ հաջորդ տարի, ավանդույթները չխախտելու համար, D.I.Y. փաբը հրկիզելու ու բազմազանության շքերթը խափանելու է գազանանոցի տնօրինությունը:

Հատուկ առանձնապես տաղանդավորների համար. տեղադրածս տեսանյութերը չեն ցուցադրում իմ նշած մարդկանց, պարզապես ցույց են տալիս իմ տեսանկյունից նրանցից ամեն մեկի դերը բանավեճում:

Saturday, May 26, 2012

Երեկ

Էլի հանդիպեցինք, ձևացրեց, թե ոչ մի բան էլ չի եղել: Ի նկատի ունեմ՝ ընդհանրապես ոչ մի բան մեր միջև: Նյարդային էի, խոսեց ինձ հետ, ասաց, որ ինձ տարօրինակ եմ պահում:

Չէի կարողանում աչքերի մեջ նայել, գիտեի, որ իմ բարկությանը ոչ մի կերպ չի արժանացել: Պարզապես չէի ուզում բաց թողնել: Անզորության զգացողությունն ինձ կոտրում է:

Հասուն բան կլիներ պարզապես բաց թողնել, բայց ես նույնիսկ կորստի զգացողությունը չեմ ուզում բաց թողնել: Ուրիշ երեխաներ ունենալու միտքն անտանելի է, թեկուզ իմ սեփական, չեմ կարող խաղալ նրանց հետ ու ձևացնել, թե դա ընդամենը կրկնություն չի մի բանի, որ ապրել եմ:

Երևի վերջերս սենտիմենտալ եմ դառնում:

Համարենք սա նամակ, որը ես քեզ երբեք չեմ ուղարկել: Ուզում էիր ինձ ավելի լավ ճանաչել, հիշու՞մ ես: Մի օր երևի դրա հնարավորությունն ունենաս: Սիրում եմ, ներիր ամեն ինչի համար:

Թեղուտի ուսանողական ֆորումը հետաձգվում է

Ինչպես նախապես հայտարարված էր «Թեղուտի պաշտպանության քաղաքացիական նախաձեռնությունը» մայիսի 26-ին' այս շաբաթ օրը, նախատեսում էր Հայաստանի ամերիկյան համալսարանում կազմակերպել «Թեղուտ. հա՞նք, թե՞ կյանք» խորագրով ուսանողական ֆորում, որի նպատակն էր հանրությանը ներկայացնել Թեղուտի հանքարդյունաբերական աղետաբեր ծրագիրը:

Նախաձեռնությունը համալսարանի ուսանողական խորհրդի միջոցով նախապես պայմանավորվածություն էր ձեռք բերել «Մանուգյան» դահլիճում անվճար նշված միջոցառումն իրականացնելու համար:

Ղեկավարությունը, միջոցառումից երկու օր առաջ, տեղեկանալով Թեղուտի ֆորումի մասին, ուսանողական խորհրդին առաջարկում է արգելել լրատվամիջոցների ներկայությունը տվյալ միջոցառմանը: Սակայն, քանի որ միջոցառումը հանրային էր, նախաձեռնությունը որևէ կերպ չէր կարող սահամանափակել լրատվամիջոցների մասնակցությունը:

Միջոցառումից մեկ օր առաջ, արդեն շրջանցելով ուսանողական խորհուրդը, համալսարանի ղեկավարությունը նախաձեռնությանն առաջարկել է վարձակալության պայմանագիր կնքել:

Քիչ անց՝ աշխատանքային օրվա ավարտից առաջ, համալսարանի ղեկավարությունը տեղեկացրել է, որ առհասարակ հրաժարվում է տրամադրել «Մանուգյան» դահլիճը Թեղուտի ֆորումի համար, քանի որ խախտվել է դահլիճի վարձակալություն ստանալու համար դիմումի ընթացակարգը, բացի այդ Հայաստանի ամերիկյան համալսարանի քաղաքականության համաձայն արգելվում է համալսարանում քաղաքական ենթատեկստ ունեցող հարցերի քննարկումը:

Փոխարենը, համալսարանի ղեկավարությունն առաջարկել է ապագայում վարձակալությամբ տրամադրել տարածք Հայաստանի ամերիկյան համալսարանի Բիզնես կենտրոնում:

Առաջացող հարցադրումներ'

Արդյո՞ք ձևական բնույթ չեն կրում քաղաքացիական հասարակություն կայացնելու մասին մի շարք հաստատությունների և կառույցների հայտարարությունները

Ո՞րն է այն տեղը, որտեղ ենթադրվում է, որ կարող է կայանալ այդ քաղաքացիական հասարակությունը

Ինչպե՞ս կարելի է հստակ սահմանազատել քաղաքացիականը և քաղաքականը՝ կամայական շահարկումներից խուսափելու համար

Արդյո՞ք Հայաստանում ուսանղությունն ունի ազատություններ, ո՞ւմ համար են ԲՈՒՀ-երը

Հ.Գ. Թեղուտի ֆորումը հետաձգվում է: Մանրամասների համար կտեղեկացնենք:

«Թեղուտի պաշտպանության քաղաքացիական նախաձեռնություն»

«Գարուն ա»

Նրանց համար, ովքեր այսօր բաց թողեցին Մաշտոցի այգու պայքարին նվիրված կարճամետրաժ ֆիլմի ցուցադրությունը ՆՓԱԿ-ի «Մէկ կադր» կարճամետրաժ ֆիլմերի փառատոնին:

Friday, May 25, 2012

Crow Moon

Ֆիլմ՝ ագռավների, արևի, գիշերվա, լուսնի ու աստղերի մասին: Գեղեցիկ անիմացիա էր, դուրս եկավ: Մեջը ֆոլկլյորային, վայրի բան կար, տեղ-տեղ նույնիսկ վախենալի էր: Ապրեն հեղինակները:

Thursday, May 24, 2012

Google+-ի նոր մոբիլ տարբերակի մասին

Google+-ը թարմացրել է իր ծրագրային միջոցն iOS/Android համակարգերի համար: Նոր տարբերակն արդեն անվանում են լավագույն մոբիլ սոցիալական ծրագիր:

Google-ն ինչպես վերջերս լրիվ վերադիզայնավորեց սոցիալական ցանցի վեբ-տարբերակն, նույն կերպ էլ հիմա անցել է մոբիլ տարբերակին: Բայց դա, իհարկե, ամենակարևորը չի:

Նավիգացիոն ժապավեն, որն ապահովում է ծրագրի բոլոր ֆունկցիաների հարմարավետ ու հասանելի աշխատանք, գրառումները տեղում խմբագրելու հնարավորություն, նկարները քաշելու հնարավորություն:

Ու, տադադամ, մոբիլ hangout-ների՝ խմբակային վիդեոչատի հնարավորություն, ինչն ամենակարևորն է: Իհարկե, Հայաստանի օգտագործողներն այդ շռայլությունն իրենց հավանաբար թույլ կտան միայն wifi ծածկույթի առկայության դեպքում:

Կարևոր մասը. ես ոչ iOS գադջետ ունեմ, ոչ էլ Android: Ցավալի է :D

Wednesday, May 23, 2012

Apple ընկերության «տիեզերանավը»

Apple ընկերությունը նոր, երկրորդ շտաբ է կառուցում Կալիֆորնիա նահանգի Կուպերտինո քաղաքում: Այս «տիեզերանավ-շտաբը» Ստիվ Ջոբսի վերջին նախագծերից էր:

Apple ընկերությունը ողջունել է քաղաքացիների մտահոգությունը բնապահպանական և այլ ազդեցություններով, որոնք շինությունը կարող է ունենալ շրջակա միջավայրի ու քաղաքի վրա: Ընկերության ներկայացուցիչներն ակտիվորեն պատասխանում են իրենց ապագա հարևանների հարցերին:
Ջոբսը պահանջել է, որ նոր շտաբի 80%-ը բնություն լինի: Շտաբի տարածքում լինելու է... ավելի, քան 6000 ծառ: Շինությունն ու շինարարական պրոցեսը հավակնում են LEED սերտիֆիկացիա ստանալ՝ որպես շրջակա միջավայրի համար անվտանգ նախագիծ:
Շինարարությունը նախատեսվում է ավարտին հասցնել 2015 թվականին: Առավել մանրամասն այս ամենի մասին կարող եք կարդալ CNN-ի նյութում:

Սա՝ ի ամոթանք նրանց, ովքեր բետոնապատում են կանաչն ու լկտիություն են ունենում պնդել, թե բետոնը բարիք է, բետոնապատումն էլ՝ բարեկարգում:

«Մեր Խոսքը» գրական մրցույթի աշխատանքները

Մրցույթը մեկնարկեց, ահա մասնակից աշխատանքների ցանկը (հեղինակները կբացահայտվեն հետո).
  1. «Ընտրություն»
  2. «Իսկ ես... ես ի՞նչ»
  3. «Ամենակարող սերը»
  4. «Առավոտվա հեքիաթը»
  5. «Անձրևն ու Հովիվը»
  6. «Արցախում էլ լուսաբացը բարի է»
  7. Անվերնագիր («Դատարկ լռության մեջ ես ափերս...»)
  8. «Morts Vivants»
  9. «Մակերես»
  10. «Եվայի օձը»
  11. «Ազնիվ ձեռքեր»
  12. «Հավերժ երազ»
  13. «Սոխակը»
  14. «Մայրամուտից լուսաբաց»
  15. «Հանդիպում մանկության ընկերոջ հետ»
  16. «Փշրված երազ»
  17. «Դնգստող Վնգստանը»
  18.  Անվերնագիր («Սկսեց: Միգուցե՝ վերջին անգամ...»)
  19. «Բարմենը ժպտում է»
  20. «Տեխնոլյուցիա»
  21. «Իմ ապոկալիպսիսը»
Մրցույթի քննարկումներն անց կկացվեն Գրական Ակումբում:

P.S. Բլոգի հեղինակը, մրցույթի կազմակերպիչն ու ժյուրին պատասխանատվություն չեն կրում պատմվածքների գրական արժեքի համար :D

Tuesday, May 22, 2012

Amazon.com-ում կարելի է գնել...

Ոչ, այս գրառումը ոչ մի տեղից ցրված չի: բայց ոգեշնչված է երեխային խաղալիք սիֆիլիս նվիրելու մասին գրառումից:)

Այսպիսով, Amazon.com-ում վաճառվող ամենաադեկվատ ապրանքների TOP-3:

Ուրանի հանքանյութ. տնական պայմաններում միջուկային զենք, ատամները սպիտակեցնող միջոց կամ ժամանակով ճանապարհորդելու մեքենա պատրաստելու համար:

ԱՆՊԱՅՄԱՆ ԿԱՐԴԱԼ ՄԵԿՆԱԲԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ, եթե ձեր անգլերենի մակարդակը ձեզ դա թույլ է տալիս: Չեք ափսոսա:D

Ձեռքերն ախտահանող հեղուկ «Միգուցե դուք շոշափել եք ձեր սեռական օրգանները»:

Մեկնաբանություններում գնորդներից մեկը բողոքում է, թե ոչ մի տեղ չի նշված՝ արդյո՞ք այս միջոցը նույն չափով է գործում, երբ շոշափել եք ոչ թե ինքներդ ձեր, այլ մեկ ուրիշի/ուրիշների սեռական օրգանները: Ինչ կարող եմ ասել: Բարի փորձարկում:)))

Դր. Ֆրեյդի թերապեվտիկ գնդակն, ըստ նկարագրության, նախատեսված է լրիվ ադեկվատ մարդկանց համար, ովքեր խնդիրներ ունեն, բայց կատուն հրաժարվում է իրենց լսել: Այժմ նոր զրուցակից ունեք՝ գնդակ, որը միշտ ձեզ կլսի ու շատ, շատ թերապեվտիկ պատասխաններ կտա:

Օրինակ՝ վերցնում եք գնդակն ու պատմում. «Ահավոր կատաղած եմ պետիս վրա, այսօր քիչ էր մնում՝ սպանեի»: Թափ եք տալիս գնդակն: Այն հարցնում է. «Իսկ ի՞նչ զգացիք այդ պահին», կամ «Եկեք՝ հիմա խոսենք ձեր մոր մասին»:

Ու էլի լիքը լրիվ լուրջ ու ադեկվատ բաներ՝ «խնդրում ենք չկերակրել զոմբիներին» պլակատ, զոմբիների մասին զգուշացնող ճանապարհային նշան, «Bullshit» պաշտոնական կոճակ և այլն:

ՄԷԿ ԿԱԴՐ-2012

Գրեթե մոռացել էի: Մայիսի 24-ից 31-ը ՆՓԱԿ-ում անց է կացվելու «Մէկ Կադր» կարճ ֆիլմերի ամենամյա 10-րդ միջազգային փառատոնը:

Որին, ի միջի այլոց, ես էլ եմ մասնակցում՝ իմ «Գարուն ա» Մաշտոցի այգու պայքարին նվիրված ֆիլմով, ինչպես նաև որպես Բորիս Հարությունյանի «Անվերնագիր» ֆիլմի ստեղծագործական թիմի անդամ (պրոդուկցիա, մոնտաժ, ձայն):

Փառատոնին աշխատանքներ են ներկայացվելու ամբողջ աշխարհից: Ընթանալու է չորս փուլով՝ «Մեկ կադր մեկ րոպե» (մոնտաժ չպարունակող մեկ րոպեանոց ֆիլմ), կարճ ֆիլմեր, հատուկ ծրագրեր, «Մէկ կադր» ֆորում:

Monday, May 21, 2012

Օրվա երաժշտությունը

Moonspell, "Herr Spiegelmann"

Այս գիշերվա արևի խավարման կադրերը

Այո, «արևի գիշերային խավարում» արտահայտությունն ինձ բացել է, նամանավանդ երբ որոշ մարդիկ լուրջ ընդունեցին այն դիտելու իմ հրավերը:

Հետաքրքիր է, որ, օրինակ, ԱՄՆ-ում բոլոր ազգային պարկերում ու նման վայրերում պաշտոնապես դիտումներ էին կազմակերպվել, նախապես ֆիլտր-ակնոցներ էին վաճառվել՝ մարդկանց հետաքրքիր էր, երևույթը նույնիսկ գովազդվում էր:

Աջ կողմում պատկերված է արևի խավարման տեսանելիության NASA-ի քարտեզն, իսկ ներքևում՝ մի քանի կադրեր, որոնք նույնպես այստեղից եմ ցրել (հեղինակներն, իհարկե, նշված են).
Կիսալուսնաձև ստվերներ, Audrey Shen/Palo Alto, California
Tom Bridges/Tokio, Japan
Tom Bridges/Tokio, Japan
Կիսալուսնաձև ստվերները, թեև ես արևի խավարում իրականում տեսել եմ, ինձ համար նորություն էին:

Հետաքրքիր կլիներ խումբ կազմել Հայաստանում, որը կհետևեր նման երևույթների ժամանակացույցին ու դիտումներ կկազմակերպեր:

Փորձ. Google+ Share կոճակ՝ սեփական ձեռքերով

Սովորաբար նման բզբզել/փորել/մշակել ես անում եմ սեփական կայքերի/բլոգների համար, ու հազվադեպ եմ գրի առնում, թե ինչ եմ արել ու ինչի համար (բացի տեղում կոդի մեջ արված մեկնաբանություններից): Այս անգամ որոշեցի նորմալ փաստագրել ու գրանցել արդյունքն անմիջապես բզբզել/փորել/մշակել պրոցեսի ընթացքում, նշել նաև արված սխալներն ու հնարավոր թե՛ դրական, թե՛ բացասական արդյունքը:

Քչերին է հայտնի, որ Google+-ն ունի նաև Share կոճակ, չնայած այն հաճախ փոխարինում է իր +1 կոճակի նմանատիպ ֆունկցիոնալությամբ (նույնն անում է Facebook-ը՝ Like կոճակին անցնելով): Բայց այս գրառման մեջ փորձենք ինքնուրույն Share կոճակ պատրաստել Google+-ում ինֆորմացիայով կիսվելու համար, որը կկարողանանք օգտագործել մեր սեփական կայքերում:

Իրականում վերջնական նպատակներիցս մեկը Diaspora*-ի համար Share կոճակ ստեղծելն է:

Ինչպես կտեսնեք, իրականում ամեն ինչ շատ ավելի պարզ է, քան թվում է առաջին հայացքից: Գնացինք:

Sunday, May 20, 2012

Արևի խավարում, 20 (21) մայիսի

Լուսանկարը՝ Alexander F. Yuan/AP
Շատ շուտով արևի օղակաձև խավարում է լինելու: Ոչ, պետք չի բարկանալ Երևանի երկինքը հենց հիմա ծածկող ամպերի վրա՝ մենք այն չենք կարող դիտել, քանի որ այն տեղի է ունենալու «աշխարհի մյուս կողմում»՝ Չինաստան, Ճապոնիա, Պոլինեզիա, արևմտյան ԱՄՆ, Մեքսիկա: Մեզ մոտ խավարման ամբողջ ընթացքում մութ գիշեր է լինելու:

Արևի օղակաձև խավարում տեղի է ունենում այն դեպքում, երբ Լուսինը միայն մասնակի է ծածկում Արևի մակերևույթն՝ իր «խավարած» մասի շուրջը «հրո օղակ» թողնելով: Այս գրառման մեջ պատկերված լուսանկարների խավարումն եղել է ոչ թե այս տարի, այլ 2010-ի հունվարի 15-ին: Լուսանկարներն արվել են Չինաստանում:
Արևի խավարման ժամանակացույցը` livestream-ներին ու հրապարակումներին հետևելու համար (ժամերը նշված են UTC-ով, փակագծերում տրված է UTC+4 Yerevan ժամանակը).
  • Խավարման տևողությունը կոնկրետ վայրում. 5 ր 46 վրկ
  • (P1) Մասնակի խավարման սկիզբ. 20:56:07 (00:56:07)
  • (U1) Լիարժեք խավարման սկիզբ. 22:06:17 (02:06:17)
  • Խոշորագույն խավարումը. 23:53:54 (03:53:54)
  • (U4) Լիարժեք խավարման ավարտը. 1:39:11 (04:39:11)
  • (P4) Մասնակի խավարման ավարտը. 2:49:21 (05:49:21)
Լուսանկարը՝ Shi Tou/Reuters
Ափսոսում եմ, որ չեմ կարողանա այս խավարումն էլ լուսանկարել, ինչպես 2011-ի հունիսի 16-ի լուսնի խավարումը:

Օրվա երաժշտությունը

Moonspell, "A Greater Darkness"

A greater darkness for all it's worth
A friend so young who's life was cut
We drink the rain to clear our throats
We drink the poison to make it go

The little mercies above all things
No final act. no final scene
A friend for life and in death too
Forever strong, forever hold, inside our soul

So raise your hands above the waters
We are the thieves in giant shoulders
Se raise your hands, our hearts sink lower
To watch you drown inside the monster

Google Search

Google Search-ն ինձ այսօր ուրախացրեց.
Իհարկե, Yahoo-ն արդեն որոշակի ժամանակ է, ինչ օգտվում է երրորդ աղբյուրներից՝ որոնման արդյունքները ներկայացնելիս, բայց հենց այսպիսի ներկայացման ժամանակը վաղուց էր եկել:

Ինչու՞ ես չեմ սիրում օգտվել Yahoo Search-ից ու սիրում օգտվել Google-ից: Որոնողական այս երկու համակարգերը որակապես իրար մոտ են, բայց կտրուկ տարբերվում են ինտերֆեյսով: Google-ի ինտերֆեյսը մաքուր, թեթև է, առանց ավելորդությունների: Իսկ Yahoo-ի ինտերֆեյսում միայն ես չկամ, չնայած վերջերս բավականին կարգի են բերել:

Ցանկացած դեպքում, Google Search-ի նման զարգացումը թեև իրենով հաճելի է, բայց մտավախություն է առաջացնում, որ Google-ն էլ, միգուցե, որոշի ինտերֆեյսը լցնել «օգտակար բաներով»: Հուսանք՝ այդպես չի լինի:

Saturday, May 19, 2012

...Ու էլի վանդալիզմ D.I.Y.-ում

Այօր D.I.Y.-ի մոտ էի՝ ֆաշիստական ականջներ քաշելու տրամադրությամբ: Իրենք չկային, բայց դե հետքերը մնացել էին.
Կհուշե՞ք ինձ, թե որ կենդանին է խոզությամբ զբաղվում ու հպարտանում իր խոզությամբ:

Պայքար նացիզմի դեմ. Արի Ման Հայ Ռադիկալ, վերլուծություն

Ֆեյսբուքյան անունը՝ Արի Ման Հայ Ռադիկալ

Իհարկե, զվարճալի է սպառնալիքներ ու վիրավորանքներ լսել հերթական մեկից, ով բավականաչափ ձվեր չունի սեփական անունից հանդես գալ, բայց, քանի որ իր ոտքով մտել է վագրի որջն, առիթը բաց չթողնենք ու հերձենք նրան:
  1. Պրոֆիլի նկարը՝ «White Pride World Wide» («Սպիտակամորթների Համաշխարհային Հպարտություն») մակագրությամբ Վոտանի խաչ է՝ սիմվոլ, որը կիրառվում է նեոնացիստների և այլ սպիտակ շովինիստական խմբակցությունների կողմից:
  2. Արի Ման, ծագում է զրադաշտական կրոնում արարչի՝ Ահուրա Մազդայի (Օրմուզդի) հակառակորդ Ահրիմանից, մոգոնել է Ալեքսանդր Վարպետյանը՝ որպես արարատում արարված արիների վառ ներկայացուցիչ, որը, եթե ճիշտ եմ հիշում, Վահագնի հետ միասին պատերազմել է Վիշապի դեմ:
  3. «Հայկական նացիոնալիզմ», կրկնակի նշվում է որպես «կրթության վայր»:
  4. Ցեղակրոն (նժդեհական ցեղակրոնության ատապտացված/աղավաղված/կոնտեքստից հանված տարբերակն, ամենայն հավանականությամբ) ու նացիոնալ-սոցիալիստ (այլ կերպ ասած՝ նացիստ, Հիտլերի կուսակցությունը):
  5. Բենիտո Մուսսոլինին նշված է ոգեշնչող անձանց ցանկում: Հիշեցնեմ՝ Մուսսոլինին նացիստական Իտալիայի ղեկավարն էր Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ: Որպես ղեկավար բավականին ողորմելի տիպ էր, ինչպես ցույց տվեց Իտալիա-Հունաստան հակամարտությունը: Մինչև իշխանության գալը լրագրող էր ու կատաղի դեմ էր արտահայտվում ցենզուրային: Իշխանության գալուց հետո դարձավ ամենամեծ ցենզորը՝ ցուցադրելով գործնականում բոլոր նացիստներին հատուկ անսկզբունքայնություն:
Այս մարդը, մեր լեզվով ասած, «ֆանատիկ մալալետկա» է, որն ընդհանուր դեպքում «լեզվի տակ ոսկոր չունի» ու երբեմն «լեզվի սայթաքումներ» է ունենում (c): Նրա տեսակը սովորաբար լավ ղժղժում է, երբ կոշիկով դեմքը սեղմում ես ասֆալտին:

Կձգտեմ պարզել անձն ու «բացատրական աշխատանք» տանել հետը: Տեսնենք, թե ինչ կստացվի: Մինչ այդ՝ ռեպորտ:

Wednesday, May 16, 2012

Եղիր հերոսիդ հոգեբանը I. Ծավալ` հերոսի տրավմատիկ ապրումների համար

Կատարյալ, սյուժեին համապատասխանեցված ապրումներով հերոսներն առնվազն ձանձրալի են ու ոչ համոզիչ: Հերոսները պետք է ենթարկվեն իրենց էությանն ու հանգամանքներին, ինչի հիման վրա պետք է հիմնվի սյուժեն, և ոչ թե հակառակը՝ սյուժեն կառուցի հերոսների էություններն ու հանգամանքները:

Իհարկե, հերոսը շատ ավելի անկեղծ, ամբողջական ու համոզիչ է ստացվում, երբ նրա ապրումները վերապրվել կամ դիտարկվել են հեղինակի կողմից, բայց մի կողմից միայն սեփական/դիտարկված ապրումների հիման վրա հերոսներ ստեղծելը խիստ սահմանափակում է գրողի ներկապանակը, հեղինակի համար բավականին դժվար կլինի լինել իր բոլոր աշխատանքների բոլոր հերոսները միաժամանակ, իսկ ծանոթների ապրումները նկարագրելը ոչ միշտ է էթիկ կողմից արդարացված: Մյուս կողմից՝ թե՛ սեփական ապրումը, թե՛ դիտարկումը հաճախ չափազանց սուբյեկտիվ են երրորդ դեմքից իրավիճակը լիարժեք ներակայացնելու համար:

Դրա համար էլ առավել հարմար է իրավիճակը բերել մոդելի/մոդելների համախմբի ու լրացնել սեփական ապրումներով/դիտարկումներով: Նման եղանակն օգնում է հնարավորինս լիարժեք հասկանալ իրավիճակը:
HAM-D 19, խիստ դեպրեսսիա: Շնորհավորում եմ:

Tuesday, May 15, 2012

Վանդալիզմի ակտ D.I.Y.-ի նկատմամբ

Հենց նոր, լրիվ թարմ վանդալիզմի ակտ է իրականացվել D.I.Y. փաբի նկատմամբ: Երևի որոշ անասունների տեղի ունեցած տեռորիստական ակտը բավական չէր:

Դե, Գոռ Թամազյան, տեսնենք՝ դու՞ ինչ արձագանք կտաս քո «ազգանվեր գործունեության» հետևանքին: Կդատապարտե՞ս բռնությունը, որը դու, քո խոսքերով, երբեք չես քարոզել ու դատապարտել ես, թե՞ նացիստական զարթոնք կճաշակես ու պաշտպանական դիրքից հարձակվողականի կանցնես՝ պատռելով դիմակդ:

Արծվիկ Մինասյան. «Մի նայեք, ֆոկուս եմ անում»

Նախորդ հոդվածի հերոս Արծվիկ Մինասյանը հայտարարություն է արել, որում իր վրդովմունքն է արտահայտում այն կապակցությամբ, թե ինչու, երբ ՀՅԴ երկու պատգամավոր ահաբեկչության մեջ կասկածվող երկու հոգու համար գրավ են վճարում ու ասում՝ լավ են արել, պայթեցրել են, մարդիկ իրերն իրենց անուններով են անվանում:

«Իբրեւ Ազգային ժողովի պատգամավոր' բազմիցս եմ նշել, որ Հայաստանում կալանավորումը' որպես խափանման միջոց, պետք է կիրառվի խիստ հազվագյուտ դեպքերում, այլ ոչ թե դառնա հաճախ կիրառվող պրակտիկա»,- ասում է Արծվիկը: Արծվիկ, սիրելիս, կալանավորումը պարտադիր պրակտիկա է այնպիսի հանցագործության (իրավախախտում my ass, ահաբեկչությունը հանցագործություն է, կարիք չկա մարդկանց աչքին թոզ փչելու փորձեր անել ու ներկայացնել որպես մասնավոր գույքի ոչնչացում) մեղադրանքի տակ գտնվող մարդկանց համար, ովքեր հասարակության համար վտանգ են ներկայացնում: Ես չգիտեմ, թե որ դատավորն ու ինչ հիմքերով է գրավ սահմանել այդ երկուսի համար:

Ու ասելը, թե «ժողովուրդ, ձևացրեք, թե մենք ոչ մի կուսակցության պատգամավոր չենք», բավականին անճոռնի ու հիմար ֆոկուս է հիշեցնում` անփորձ աճպարարը բողոքում է իր բաճկոնի թևքերը ստուգող հանդիսատեսի դեմ: Ֆոկուս, որտեղ դաշնակցությունը հույս ունի քողարկել ահաբեկիչներին ու վերջում մաքուր դուրս գալ (ու համատեղ ջանքերով խուսափել... պատասխանատվությունից):

P.S. Ենթադրում եմ՝ եթե ստուգենք Համբիկ ու Արամե եղբայրների անցյալները, կտեսնենք Հայ Երիտասարդական Դաշնակցության անդամակցություն, որը երևի ինչ-որ պահից de jure կասեցվել է՝ նույն ֆոկուսի նպատակներով:

Ելիր, դաշնակ Արծվիկ

Այս բլոգում սովորաբար ոչ նորմատիվային լեքսիկա չի կիրառվում, բայց այս գրառումը բացառություն կլինի, քանի որ խոսքը գնում է, կներեք արտահայտությանս համար, դաշնակների մասին:

Դաշնակներն այն կուսակցությունն են, որոնց գոյությունն անգամ ինձ մոտ տարակուսանք է առաջացնում. միլիտարիստ նացիոնալ-սոցիալիստներ, որոնց, հնարավոր է, միայն քաղաքական իշխանություն չունենալն է տարբերում Հիտլերի կուսակցությունից: Որ կողմ նայում ես՝ կոմպրոմատ է:

Ի միջի այլոց, դաշնակների ու Հիտլերի մասին. Երկրորդ Համաշխարհայինի ժամանակ դրանք որոշում են ետ գրավել Առաջին Հանրապետության տարածքն ու վերականգնել այն նացիստական Գերմանիայի ստեղծած «նոր աշխարհի» կազմում: 1941 թ. գերմանական բանակի կազմում ստեղծվում է «Վերմախտի 812-րդ հայկական բատալիոնը»՝ 18,000 զինվոր ուժով, հրամանատարը՝ Դրաստամատ Կանայան, նույն ինքը՝ Դաշնակ Դրո: Ֆրանսիացի գիտնական Իվես Տերնոնը գրում է, որ հայերի մեջ ընդհանրապես զգալի ֆաշիստական հակումներ չկային, բայց Դրոն բացառություն էր՝ «շեղված» էր ֆաշիզմի ուղղությամբ (Յաիր Աուրոն, «Ժխտման տափակությունը. Իսրայելն ու Հայոց ցեղասպանությունը», էջ 261):

Եկեք չմոռանանք, որ դաշնակցությունը գրեթե ուղղակիորեն ծագել Բակունինի գաղափարախոսությունից, ու սեփական նպատակներին հասնելու համար բռնությունն ու տեռորիզմը նրանց բնավ խորթ չեն (Պոլս-1896, Կայսերական օսմանյան բանկ, որտեղ հերթական անգամ մեծ-մեծ դուրս տվեցին ու չկարողացան տակից դուրս գալ): Ընդհանրապես, ինչքան էլ իռացիոնալ թվա բանկ գրավելը, պատանդներ վերցնելն ու այդ հիմքերով անկախ հայկական պետություն պահանջելը, սա բավականաչափ լավ է որակում դաշնակների գործունեությունն ընդհանրապես:

Իսկ ո՞վ էր վճարում JCAG-ի տեռորիստների իրավաբանական սպասարկման վարձերն ու ցույցեր անում մարդասպան ու տեռորիստ Հարրի Սասունյանի ձերբակալության դեմ: Իհարկե, դաշնակները: Սասունյանն էլ «նահատակ» է ու «հերոս»: Նրա համար, որ փողոցի մեջ տեղում թուրք է սպանել: Եղեռնի հետ ընդհանրապես կապ չունեցած ու չունեցող թուրք՝ միայն ազգային պատկանելության համար:

Հեռու չգնանք՝ Թաթուլ Հարությունյանն էր, որ «Ազատ Գոտու» տաղավարից իր փախուստից հետո բազմաթիվ վկաների ներկայությամբ գլուխ էր գովում, թե իր «Եհովայի վկաներ» կրոնական աղանդի անդամ ազգականին «սատկացրել» է:

Դաշնակներին կարելի է քլնգել հավերժ ու գրեթե ցանկացած ոլորտում: Իմաստ չունի՝ this parrot is definitely dead, որպես քաղաքական ուժ այն վաղուց մեռած է ու միայն նոստալգիայի ու ֆանատիկ-էնտուզիաստների հաշվին է, որ այդ քաղաքական դիակը չի նեխում: Պարզապես դաշնակցության զոմբին երբեմն դագաղից դուրս է գալիս ու իր ֆաշիստական-տեռորիստական ջահելությունը հիշում:

Երբ մորս տատիկի անվանակից Արծվիկ Մինասյանը D.I.Y.-ում տեռորիստական հարձակում կազմակերպելու մեջ մեղադրվող Արամե ու Համբիկ եղբայրների համար գրավ է վճարում ու ոչ թե պնդում, որ նրանք անմեղ են, այլ թե «դեռ քննությունը կպարզի, որքանով է իրավախախտումը համապատասխանում հասարակության վտանգավորության աստիճանին» (հաստատելով իրավախախտման փաստը)/«այդ երիտասարդները շարժվել են մեր հասարակության և ազգային գաղափարաբանության համատեքստում, ճիշտ ձևով» (արդարացնելով արարքը)/«նրա (Ծոմակի) տեսակը, կոպիտ բառ չեմ ուզում ասել, ոչնչացնում է հայ հասարակությանը» (փաստորեն, ֆիքսելով, որ Արծվիկն ընդունելի է հասնում քաղաքական նպատակների հասնելու համար տեռորիստական եղանակների կիրառումը), նա երևի չի գիտակցում, թե ինչի մեջ է խրվում ու ինչ է իրեն սպասում: Պատասխանատվություն. բան, որից դաշնակները միշտ փորձել են փախչել, ու երբեմն դա նրանց հաջողվել է: Բայց ոչ այս դեպքում:

«Մեր Խոսքը» գրական մրցույթ

Վերջերս բլոգվելու համար ժամանակ չգտնելու պատճառով բաց թողեցի, որ «Հավաքածու» բլոգի գրական մրցույթի ժյուրիի կազմում եմ (չորրորդ և հինգերորդ մրցույթներին), ու չլուսաբանեցի մրցույթի ընթացքը:

Հիմա, երբ Հավաքածու բլոգն ու Գրական ակումբը որոշել են միավորել ուժերն ու միասին կազմակերպել «Մեր Խոսքը» գրական մրցույթների շարքը, ես էլ գրելու համար ունեմ թե՛ ժամանակ, թե՛ ինտերնետ, հնարավորինս կանդրադառնամ մրցույթին:

Ի միջի այլոց, մրցույթի հայտեր հանձնելու վերջնաժամկետն է մայիսի 21-ը: Նյութերը կարող եք ուղարկել հետևյալ հասցեով՝ dakopia[аt]gmail[dоt]com

Ժյուրիի ներկայիս կազմը.
  • Գրիշ Դավթյան
  • Արսեն Համբարյան
  • Գիսանե Հովսեփյան
  • Բյուրակն Իշխանյան
  • Բայանդուր Պողոսյան
  • Դօրիան
  • Գոռ Հարությունյան
  • Արմինե Պետրոսյան
  • Հասմիկ Սիմոնյան
  • Անի Հովնանյան
  • Արուսյակ Օհանյան
  • Լիլիթ Կարապետյան
Մրցույթի պայմանները, կանոններն ու ընթացակարգն՝ այստեղ:

Օրվա երաժշտությունը

Երկու խումբ կա, որ վերջերս ավելի քիչ եմ լսում, կան կցանկանայի. My Dying Bride ու Moonspell, մեղավորը երևի ոչ այնքան ողջունելի ժամանակավոր անցումն է ավելի «թեթև երաժշտության»:

Դժվարանում եմ ասել, MDB-ի որ ալբոմն եմ ավելի շատ սիրում. «The Dreadful Hours», թե «Songs of Darkness, Words of Light»:

My Dying Bride, "The Raven and the Rose"

Monday, May 14, 2012

Բուդդիստական հոգևորականի ուղեղը մեդիտացիայի ընթացքում

Երբ մի տարի առաջ կարդացի BBC-ի նյութը Նյու-Յորքում գիտնական Զորան Յոսիպովիչի ուսումնասիրությունների մասին, միանգամից միտք առաջացավ բլոգում գրել դրա մասին: Հետո հասկացա, որ եթե ընդամենը BBC-ի հոդվածն եմ թարգմանելու՝ առանց սեփական ասելիքի, ապա դրան չարժի հոդված հատկացնել: Միևնույն է՝ մի օր մեր ինտերնետային լրատվականները կգտնեն այդ հոդվածն ու կթարգմանեն:

Այսօր որոշեցի ի վերջո անդրադառնալ Յոսիպովիչի ուսումնասիրությանը: Նախ՝

Sunday, May 13, 2012

The Peaceful Pill Handbook. գրառում էֆտանազիայի ու ինքնասպանության մասին

The Peaceful Pill Handbook
Ֆիլիպ Նիչկե, Ֆիոնա Ստյուարտ

Զգում էի, որ ինչ-որ պահից սկսած պետք է լինելու այս թեմաներին էլ անդրադառնալ: Նամանավանդ Սիրարփիի մոտ քննարկումից հետո:

Խնդիրը նրանում է, որ այս հարցում մարդկանց կարծիքները բաժանվում են բոլոր հնարավոր տարբերակներին, որոնցից հիմնականներն այս երկուսն են.
  • էֆտանազիան անթույլատրելի է + ոչ ոք իրավունք չունի որոշել, ինքը պետք է ապրի, թե ոչ
  • էֆտանազիան ու անբուժելի հիվանդների ինքնասպանությունները թույլատրելի են, բայց ինքնասպանությունն ընդհանուր դեպքում դատապարտելի է
Իմ անձնական կարծիքն այս երկուսից էլ տարբեր է:

Թեև Սիրարփիի մոտ իմ տեսանկյունը բավականաչափ պարզ արտահայտել եմ, որոշ կետերի այստեղ էլ անդրադառնամ:

Tuesday, May 1, 2012

Ոստիկանների ծեծը՝ երկունքի ցավեր :D:D:D



Երկունքի ցավեր, բնական պրոցես: Բրավո, Մելքոնյան: Առանց լրացուցիչ մեկնաբանությունների: