Ցիտադել

երազի գրառում արթնանալուց հետո
... ժամանակն ընդամենը դաշտ է, որտեղ մենք ցանում ենք մեր սերմերը

Ես մերկ քայլում եմ լաբիրինթոսով, տարբեր գազաններ հարձակվում են ինձ վրա: Նրանց սպանելով հասնում եմ օղակի, որից աղջիկ է դուրս գալիս. նա սպառնում է ինձ, մարտահրավեր նետում: Ես ցատկում եմ առաջ, ոլորում նրա ձեռքը, բռնում վզից ու արդեն պատրաստ եմ մեջքը ջարդել ծնկիս, բայց հասկանում եմ, որ նա չի հարձակվում ինձ վրա ու նույնիսկ չի պաշտպանվում: Բաց եմ թողնում, աղջիկը գրկում է ինձ, համբուրում: Ասում է, որ ես պետք է փախչեմ, քանի դեռ նրա քրոջ քույրը չի գտել ու սպանել ինձ: Ես նրան բաց եմ թողնում ու վազում:

Ես ամրոցում եմ, ինչ-որ մարդիկ հարձակվում են նրա վրա: Ամրոցը կառուցված է դատարկության մեջ լողացող հողի կտորի վրա: Հարձակվող մարդիկ ծնվում են հենց դատարկությունից: Ես հսկա ցատկերով ամրոցի պատից պատ եմ թռնում, հրում մագլցողներին ներքև: Երբեմն հարվածում եմ իմ Կամքով՝ հրացանի կրակոցի ազդեցություն է թողնում: Հայտնվում է պաշարման տեխնիկա, բայց ես մոխրագույն դատարկությունից մոխրագույն հրեշներ եմ ստեղծում (փիղ ու սարդ), որոնք դրանք կուլ են տալիս: Մարդիկ շարունակում են հարձակվել, բայց անզոր են: Երբ ես դա հասկանում եմ, սկսում եմ սկսում եմ ծիծաղել, ծիծաղն արձագանքում է դատարկության մեջ: Հարձակվողները վախեցած հետ-հետ են գնում:

Ես հասկանում եմ, որ ամրոցն ընդամենը զոհասեղան է ինձ, ու հարձակվողները՝ զոհեր իմ զոհասեղանին:

«Վարք սրբոց», քրիստոնեական դոգմայի ու եկեղեցու համեմատական վերլուծություն, մաս առաջին

«...Այսպէս, ամեն բարի ծառ բարի պտուղ է տալիս, եւ չար ծառ չար պտուղ է տալիս: Լաւ ծառը չի կարող վատ պտուղ տալ, ոչ էլ վատ ծաոը՝ լաւ պտուղ տալ: Ամէն ծառ, որ բարի պտուղ չի տալիս, կտրւում եւ կրակն է նետւում: Ուրեմն՝ իրենց գործերից կը ճանաչէք նրանց»:
Մատթէոս 7:15-20

Ֆու, այնքան երկար սրբապղծությամբ չեմ զբաղվել, արդեն «թափս կորցրել եմ»: Կարծում եմ՝ վերականգնելը երկար ժամանակ չի քաշի:

Կրոնական ֆանատիզմը տարբեր կրոնների մոտ է զվարճալի մասշտաբների հասնում, բայց այն, ինչ անում են քրիստոնեական եկեղեցին ու նրա տարբեր աղանդները, բոլոր սահմաններն անցնում է))) Մեր գործն է՝ զվարճանալ դրա վրա, ինչը մենք կանենք այս թեմայում: Ի տարբերություն քրիստոնյաների, կանենք դա էթիկայի որոշ կանոններ պահպանելով, մասնավորապես՝ առանց ավելորդ վիրավորական արտահայտությունների, միայն փաստերի հիման վրա)))

Ինչպես գրում է անգլիական Թայմսը, տղամարդիկ ու կանայք տարբեր կերպ են այրվում դժոխքում՝ այսպիսին են Վատիկանի վերջին ուսումնասիրության արդյունքները, որն անց է կացրել պապ Բենեդիկտ XVI-ի անհատական աստվածաբան Վոյցեխ Գերտիխը:

«Տղամարդիկ ու կանայք տարբեր մեղքեր ունեն»,- հայտարարել է Գերտիխը L'Osservatore Romano վատիկանյան թերթում: Նրա կարծիքով, մարդկության ուժեղ կեսը չափազանց ծույլ է, որպեսզի բարկանա, հպարտանա, նախանձի ու ագահություն անի: Բայց ուժ շատակերության ու տարփանքի համար, ինչպես համարում է աստվածաբանը, նրանց բավականացնում է: Կանայք, նրա կարծիքով, նույնպես չեն խորշում տարփանքից, բայց, ինչևէ, նրանց հիմնական մեղքերն են՝ հպարտությունը, նախանձն ու զայրույթը:Ընդ որում, ուսումնասիրությունը պնդում է, որ եթե կինը չդիմակայի շատակերությանը, ծուլությունից փրկվել էլ չի կարողանա: ԻՆչպես համարում է աստվածաբանը, հպարտությամբ տառապող կանանց հոգիները դժոխքում անվատման են ենթարկում, իսկ տարփոտ տղամարդկանց հոգիները տապակվում են ծծմբի մեջ:

Գերտիխն ավելացրել է, որ «մաքրել» հոգին մեղքերից կարելի է միայն ընդունելով դրանք ու մեղա գալով: Ճիշտ է, ըստ The Times-ի տվյալների, կաթոլիկների արդեն 30 տոկոսը հոգևորականի մոտ պարբերաբար մեղա գալը պարտադիր չեն համարում չեն համարում: Իսկ 10 տոկոսն ընդհանրապես համոզված է, որ խոստովանությունը խանգարում է նրանց անձնական զրույցին Աստծո հետ:

Ի միջի այլոց, անցյալ տարի կաթոլիկ եկեղեցու եպիսկոպոս Ջանֆրանկո Ջիրոտտին L'Osservatore Romano-ին ինտերվյու տալիս հայտարարել է, որ մահկանացու մեղքերի ցուցակը, մինչ այժմ սահմանափակված յոթ կետով, ժամանակն է ընդլայնել: Հոգու կորստին, ըստ նրա կարծիքի, բերում են փորձերը մարդու նկատմամբ, գենետիկ մոդիֆիկացիան, շրջակա միջավայրի աղտոտումը, հասարակական անարդարությունը, աղքատության հասցնելը, թմրադեղերի օգտագործումն ու տարածումը: Եպիսկոպոսի խոսքերով, հավիտենական տանջանքներ են սպասում նաև աբորտներ կատարելու ու պեդոֆիլիայի համար: Ինչից հետո Ջիրոտտին խոստովանել է, որ ամենից շատ նրան հուզում է արվամոլությունը հոգևոր անձանց մոտ, որը մատնանշում է տալիս եկեղեցու մարդկային խոցելիությունը:

Ինչևէ, եթե կարծում եք, թե սա նշան է Վատիկանի բարքերի անկման, ապա սխալվում եք. ժամանակակից կաթոլիկ վանականներն իրենց մեղսավոր անցյալի համեմատ հիրավի ասկետիկ կյանք են վարում: Ասածը հիմնավորելու համար մի քանի զվարճալի օրինակներ բերենք))) Սկսենք «ինտիմ օրհնության» մասին դրույթից, որն առաջադրվել է Ստեփանոս VIII-ի օրոք (աղբյուրը՝ Լեո Տաքսիլ, «Սրբազան Ավազակաորջը»):

«Աշխարհականները երբեք իրավասու չեն մեղադրելու քահանաներին, նույնիսկ եթե նրանց հանցանքի մեջ բռնեն իրենց կանանց կամ դուստրերի հետ շնություն անելիս: Հավատացյալները նման դեպքերում պետք է մտածեն, որ քահանան ցանկացել է նրանց մերձավորներին օրհնել ավելի ինտիմ իրադրության մեջ»:

Հաջորդն այդքան էլ զվարճալի չի. Գրիգոր պապի օրոք, երբ կանանց վանքի մեծ ավազանը նորոգելու համար ջուրը բաց թողեցին, հատակին գտան մահացած նորածինների մի քանի հազար դիակներ: Նշեմ, որ նույնիսկ մայաների զոհաբերական ջրհորներում ու ացտեկական տաճարներում նման հետքեր չեն գտնվել:

ՀԱՋՈՐԴ ՄԱՍԸ