Երջանկությունից մնում է ափսոսանք

Նա միշտ հիշում էր փոքրիկին: Պատկերացնում էր, թե ինչպես է նա պատիոյում՝ նարնջի ծառի ստվերում, քնել խոտի արմատների տակ, բերանում թաց հողի գուղձ: Թվում էր՝ տեսնում է նրան կավե հատակին, թե ինչպես է ճանկռտում հողն ատամներով ու եղունգներով, փորձելով փախչել իր մեջ սողոսկող ցրտից, ինչպես է փնտրում ելքն այդ նեղ թունելից, որտեղ իրեն դրել են ու ծածկել խեցիներով: Ձմռանը լսում էր, թե ինչպես է նա, կավից կեղտոտված, բարակ ձայնով լաց լինում, ու ինչպես է լացի ձայնը լսվում անձրևի աղմուկում:

Գաբրիել Գարսիա Մարկես, «Եվան իր կատվի ներսում»

Իրոք, երջանկությունից մնում է ափսոսանք. ի՞նչ մնաց իմ ու նրա փոքրիկ երջանկությունից: Զբոսանքներ, նրա ափն իմի մեջ, առավոտը փոշոտ տանիքում: Լավ էր, բայց վերջացավ: Մարմինն ու միտքն ապատիայի մեջ են, էլ ոչինչ չեմ ուզում:

От счастья остается сожаление.
От горя - только чувство пустоты.

Մարդիկ մեղադրում են թմրադեղերը, հեռուստատեսությունը, խաղերը՝ դրանք մեղք չունեն: Մեղավորն անիծյալ հուսահատությունն է: Դատարկությունը, որ չես կարող ոչ մի բանով լցնել: Դժբախտ, միայնակ մարդիկ, որոնք հոգեկան ու ֆիզիկական օնանիզմով են զբաղվում, որ գոնե ինչ-որ բանով լցնեն այդ դատարկությունը:

Հասարակությունն օրգանիզմ է, ու անտարբեր է անհատների նկատմամբ: Ինձ նման մարդիկ նրա համար մակաբույծներ են, քաղցկեղածին ուռուցքի նման մի բան: Դրա համար էլ, կարծում եմ, հասարակական մտքի էվոլյուցիան մեր գլխի մեջ փոքրիկ ռումբեր է դրել՝ ինքնաոչնչացման մանիան: Միայնակ մնացած մարդն ինքն իրեն սպանում է:

Ինձ նման մարդիկ պետք են հասարակությանը. մարդկանց վախեցնելու համար: Ահա դե ինչ է լինում նրանց հետ, ովքեր մեր կանոններով չեն խաղում:

Ես հրաժարվում եմ ապրել աշխարհում, որտեղ կաստրացիայի ենթարկված վագրն ապրում է կաստրացիայի ենթարկված գառան կողքին:

Ինչու՞ վրեժ լուծել: Մակրոսկոպիկ մասշտաբով մարդն իր կյանքում այնքան քաք է ուտում, որ քո վրեժն ընդամենը մի բաժակ ջուր է օվկիանոսում:

Չեմ կարողանում ուրախանալ ձեր երջանկությամբ ու վերջ: Ոչ մի բանի համար չեմ ափսոսում, իհարկե: Բացի վստահությունից, որ ունեցել եմ անարժան մարդկանց նկատմամբ ու կորցրել:

Երջանկությունից մնում է ափսոսանք: Ողջույն:

Черно-белый цвет твоих снов/хорошо не будет никогда/пока живешь прошлым.

Loesje

Սան Քվենտինի մահապարտների մեկուսարանը

Հիշու՞մ եք «The Green Mile» ֆիլմը: Երբևէ մտածե՞լ եք, թե ինչ տեսք ունի ժամանակակից «վերջին մղոնն» իրականում: Ահա թե ինչ է վերջին բանը, որը տեսնում են մահապարտները Սան Քվենտինում:

Անվտանգության ավելացված միջոցները հասկանալի են՝ մահվան դատապարտված մարդիկ այլևս կորցնելու ոչինչ չունեն:

Մահապատիժը (մահացու ներարկման տեսքով) իրականացվում է այս սենյակում.

Մահապատժի հետ կապված էթիկ խնդիրները հիանալի քննարկվում են Ալան Պարկերի «The Life of David Gale» ֆիլմում: Լուսանկարների աղբյուրը՝ AFP:

Էդգար Պոն ու «Անդրոմեդի Միգամածությունը»

Ի միջի այլոց, Եֆրեմովի «Անդրոմեդի Միգամածությունը» գրքում, որը ես փոքր ժամանակ այդքան սիրում էի, ինչ-որ ժամանակ ապագայում (համաշխարհային կոմունիզմի ժամանակաշրջանում), գտնում են գերեզման, երևի հենց Էդգար Պոյի, որի վրա «Աննաբել Լիից» հատված է.

And neither the angels in heaven above,
Nor the demons down under the sea,
Can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee.
 

Իհարկե, գրքի հայերեն տարբերակում թարգմանությունը սարսափելի էր:

Աշուն

- Ալյո, Անի՞:

- Մմմ... (պաուզա) հա՞:

- Շատ ժամանակ չեմ խլի: Պարզապես չէի ուզում ավանդույթը խախտել: Աշունդ շնորհավոր:

(անջատում եմ հեռախոսը)

Արշավ

Այսօր ես Ժիրաֆֆի հետ վրաններով արշավի եմ գնում Դիլիջան: Իսկ դուք, որ Rocker.am-ի նրա գրառմանը չեք պատասխանել, մնացեք տոթ Երևանում:

Սպասեք մանրամասն ֆոտոռեպորտաժ դեպքերի վայրերից:

Ու մի քանի հին նկար

Պլակատ

Դիզայնով էի զբաղված, խմբի համար պլակատ սարքեցի:)

Խոստովանություն

Տխրենք միասին: Էլի խոսքերս խճճվել են մազերիդ մեջ, Ընթերցող, ու արձակելու ոչ ուժ կա, ոչ էլ ցանկություն: Պարզապես տխրենք:

Երբեմն ինքս զարմանում եմ, թե ինչքան անճարակ եմ էմոցիաներ արտահայտելու հարցում: Կար ժամանակ՝ բնական էր ստացվում: Չնայած, հնարավոր է, ինձ պարզապես այդպես էր թվում այն պատճառով, որ իրականում քիչ արտահայտելու բան ունեի: Վախ հորից, հպարտություն լուծված խնդրի համար, ուրախություն հիմար կատակ անելուց:

Ես այնքան լավ եմ սովորել թաքնվել այն երկրորդ Եսից, էմոցիոնալ Բայանդուրից, որն իր շիկահեր Լիլիթին էր փնտրում ինն ու կես տարի, հուսալով ի վերջո սիրված լինել վերջինիս կողմից: Փնտրում էր ու սպասում. ինչին, որ լսի, թե ինչպես Լիլիթն իրեն երբեք չի սիրել, ավելին՝ երբեք ոչ մեկին չի սիրել:

Այդ ժամանակ նա, ինքն իրեն առաջին անգամ արիստոկրատ զգալով, քաղաքավարի ժպտաց՝ արդեն երազկոտ տղա չէր, այլ գրեթե տասնվեց տարեկան երիտասարդ, ու կենաց բարձրացրեց բոլորի համար, ովքեր երբեք չեն սիրել: Միանգամից հասկանալով, որ այն մարդն, ում նա այդքան երկար փնտրել էր, չկա, ավելին՝ միգուցե երբեք էլ չի եղել: Նա ընկավ հիմար դիսկոտեկի բազկաթոռի մեջ ու ննջեց: Երբեք չէր կարողացել պարել, չէր սովորել ու չէր ուզում սովորել:

Վերջին օրերի քրոնիկները

Վերջերս աչքերիս առաջ մարդ մահացավ: Նստած էի երթուղայինի մեջ, ու երբ այն անցնում էր Կիևյան կամուրջը, մի սև հագուստով աղջիկ (ակնհայտորեն ՈՉ էմո) անցավ կամրջի բազրիքը: Աչքերս թարթեցի, ու նա արդեն այնտեղ չէր: Երթուղայինի մեջ էլ ոչ մեկը դա չնկատեց: Հասանք մոտակա կանգառին, մարդիկ հրմշտում էին իրար ու գզվռտվում, ինչպես միշտ, նրանք էլ թքած ունեին: Կարծում եմ՝ աղջիկն էլ արդեն թքած ուներ ամեն ինչի մեջ: Իսկ ես սառած նստած էի, փորձում էի հիշողությանս մեջ պահել նրա պատկերը:
....

Մի քանի անգամ իրար հետևից երազում տեսնում եմ, որ հագիս խիստ տարօրինակ ակնոցներ են, որոնք խիստ տարօրինակ կերպով ջարդվում են:

Մի անգամ էլ երազում Ավագյանին եմ տեսել, ուզում էի հետը հաշտվել (որպես ընկերներ), բայց նա պարզապես լուռ հեռացավ:

Շարունակում եմ վիպակը: Երկարոտ գլուխ է, բայց շուտով կավարտեմ:

Կյանքի հաջորդ քայլը

... որը ես, չգիտես ինչու, հետաձգում էի:

Գտա NamesDatabase-ում, տեղադրում եմ առանց խմբագրության:

Сонышко! Как ты, джан?
Слушь, как сделать анлок других мемберов?? Обязательно посылать 24 мейла??Или есть более безболезненные методы??

Кстати, вот тебе лириксы The 69 Eyes "Gothic girl"...

you can see her whenever it rains
from rome to new orleans dancing
on the graves burden by the heart
she loves her sunglasses after
dark and every single day her little
life falls apart she's out to look so
macabre and alone she's close to
hook on her dying just like a gothic
girl lost in the darken world my lil'
gothic girl darkerside jewel are
your razor cuts for real - baby you
can see she's on her road to ruin
stigmata from crucifixion on her
pale white skin tribal pagan art she
loves her tattood egyptian mark
and every single day her love will
tear us apart

Гыы...Правда, холосая?)
И еще- при наличии времени можешь заглянуть в их официальный сайт 69eyes.poko.fi

Обожаю тебя, любимый. Ты такое чудо! Солнышко мое!! Мое все! Люблю, скучаю...
На всю вечность твоя Маша.

... Ցանկացած դեպքում, չլինի՞ ես աշխարհում միակ մարդն եմ, որ ի նկատի ունի այն, ինչ ասում է:

Ժամանակը տարօրինակ բան է: Այնքան եմ նրա մասին մտածել, որ հիշողության պատկերն ու իրական մարդը նույնիսկ արտաքինով սկսել են իրարից տարբերվել:
 

Ահա: Եվ այն, ինչ ողբերգական էր թվում, հիմա լրիվ տրիվիալ է: Ի վերջո, ես ոչ առաջինն եմ, ոչ վերջինը, որ անցել է այդ սցենարով: Նրա սցենարով: Արժե՞ր արդյոք: Երևի՝ այո: Ես ոչ մի բանի համար չեմ ափսոսում:

Ես նրան վերջնականապես ներել եմ: Հուսով եմ, մի օր նա էլ ինքն իրեն կների: Կների արդյոք ինձ՝ արդեն էական չի: Նա էլ իմ կյանքի մասը չի կազմում, իսկ ես նրա համար օտար եմ:

Շնորհակալություն ամեն ինչի համար, որ ինձ տվել ես, ներիր այն ամենի համար, ինչ քեզ չկարողացա տալ ես: Ոչ ոք մեղավոր չի, որ մենք այնպիսին ենք, ինչպիսին կանք, ու եթե չստացվեց, ուրեմն այդպես էլ թող լինի: Իսկ թե ինչքան ազնիվ կերպով դա եղավ ու ով ում ինչքան դավաճանեց՝ արդեն էական չի:

Ցտեսություն: