Հասմիկ Սիմոնյանի ֆեյսբուքյան գրական խմբում փոխադարձ քլնգոցներից ամբողջական բլոգային գրառում ձևավորվեց:) որոշեցի վերաձևակերպել և այստեղ տեղադրել:
Հայ ժամանակակից գրականության ամենատարածված ոճական տենդենցը... մոդեռնիզմն է: Մոդեռնիզմը (անվանը պետք չի խաբնվել) ոչ թե մղումն է դեպի ժամանակակիցը, այլ 19-րդ դարի սկզբի / 20-րդ դարի վերջի գրական ժանր: + մեզ մոտ տենդենց կա՝ գրողների գերակշռող մասսան իրեն տեսնում է արտհաուսի և միայն արտհաուսի մեջ: Այլ կերպ ասած՝ գրեթե չկան գրողներ, որոնք ի վիճակի են պոպուլյար գրականություն գրել:
Ինչու՞մ է կայանում իմ կոնֆլիկտն արտհաուսի հետ: Այն էլ մի դար հնության արտհաուսի հետ: Չէ՞ որ արտհաուսն ըմբոստություն է գրական կանոնի դեմ ու արվեստի ընդլայնման միջոց, իսկ հնացած ոճերին վերադառնալն էսկապիզմի գիծ է: Բացատրեմ. ռետրոակտիվ ու արտհաուսային գրականությունը ստեղծագործական էքսցենտրիզմ է, ու կենտրոնական գրական ուղղության բացակայության դեպքում դառնում է անիմաստ ու ինքնանպատակ բան. ըմբոստություն ոչ մի բանի դեմ կամ, ինչն ավելի հավանական է, ինչ-որ ժամանակ ինչ-որ տեղ տեղի ունեցած ըմբոստության իմիտացիա: + արտհաուսն ինքն իրենով կոմերցիոն տեսանկյունից կենսունակ չի: Այն պետք է լինի, բայց եթե այն գերակշռում է մեր գրականության մեջ, ապա լրիվ բացատրելի է դառնում, թե ինչու է մեր ժամանակակից գրականությունն ընդհանուր առմամբ կոմերցիոն կենսունակությունից զուրկ: Պարզ բառերով՝ գրողը չի կարող գրական գործունեությամբ տուն պահել:
Մեր գրական արտհաուսն էլ սովորաբար Վան Գոգի ասածին է ենթարկվում՝ ավելի լավ է կոշկակար լինել, քան վրձինով երաժշտություն նկարող երաժիշտ:
No comments:
Post a Comment