Երեկ ինձանից գոհ ու համոզված տոնով աբսենթը նենց աբսուրդ մեթոդով էի պատրաստում, որ մի քիչ առաջ հիշեցի՝ ծիծաղից (ու, ինչու ոչ՝ ամոթից) սատկում էի:
Հիմա այստեղ կգրեմ, ու ինձ թող դաս լինի)))
Աբսենթի պատրաստման երկու հիմնական ծիսակարգ կա՝ դասական ու ժամանակակից/բոհեմիական: Սկսենք դասականից:
Դասական ծիսակարգը սկսում է բաժակի մեջ աբսենթի «դոզա» լցնելուց ( մոտավորապես բաժակի 1/6 չափով): Ընդ որում, կարելի է կիրառել տարբեր ձևի բաժակներ, բայց, երևի պարզ է՝ ոչ օղու:
Հետո բաժակի վրա տեղադրում եք հարթ, ծակծկված աբսենթային գդալ: Կարելի է փոխարինել պատառաքաղով, բայց երեկվա փորձից դատելով՝ խորհուրդ չեմ տալիս: Գդալի վրա շաքարի խորանարդ եք տեղադրում: Հետո վերցնում եք սառցաջուր ու դանդաղ, կաթիլ-կաթիլ լցնում եք շաքարի վրա: Աբսենթը, հալվող շաքարի հետ խառնվելով, կանաչա-կաթնագույն երանգ է սկսում ձեռք բերել:
Դասական տարբերակում աբսենթի գույնի փոփոխությանը հետևելը ծիսակարգի ո պարտադիր մասն էր:
Ջուրը պետք է քառապատիկ շատ լինի, քան աբսենթի «դոզան»:
Վուալյա. կարող եք վայելել խմիչքը:
Երկրորդ՝ այսպես կոչված ժամանակակից կամ «բոհեմիական» ծիսակարգը, որն ընդհանրապես կապ չունի 19-րդ դարի աբսենթի սիրահարների հետ ու մեր ժամանակների ծնունդ է, իրականացվում է հետևյալ կերպ. բաժակի մեջ լցվում է աբսենթի «դոզան», հետո շաքարը թաթախվում է խմիչքի մեջ ու կրակի տրվում: Երբ շաքարը հալվում է, այն գցում են աբսենթի մեջ, ինչը սովորաբար բռնկում է այն: Հետո կրակը հանգցնում են՝ սառցաջուր ավելացնելով:
Պլեբեյական երևույթ է, ազնիվ ասած:
Ես ինքս երեկ խմում էի այսպես կոչված «տաքացված աբսենթ»՝ աբսենթն այրում են, վերևում սառույցի խորանարդ պահելով, մինչև վերջինս հալվում է: ինչի հաշվին խմիչքի մակերևույթն ու բաժակի եզրերը սառն են մնում, իսկ խմիչքը բավականաչափ տաքանում է, որ ավելի ուժեղ ազդի: Նման կերպ աբսենթը խմում են... ալկոհոլիկներն ու արագ/անուղղելիորեն հարբել ցանկացողները: Կամ էլ դեբիլները, որոնք աբսենթից ոչ մի բան չեն հասկանում:
Բայց դե ես արդարացիում ունեմ. հարբած էի)))
Ներիր ինձ, շշի կանաչ հոգի: Խոստանում եմ ուղղվել:
Դասական տարբերակում աբսենթի գույնի փոփոխությանը հետևելը ծիսակարգի ո պարտադիր մասն էր:
Ջուրը պետք է քառապատիկ շատ լինի, քան աբսենթի «դոզան»:
Վուալյա. կարող եք վայելել խմիչքը:
Երկրորդ՝ այսպես կոչված ժամանակակից կամ «բոհեմիական» ծիսակարգը, որն ընդհանրապես կապ չունի 19-րդ դարի աբսենթի սիրահարների հետ ու մեր ժամանակների ծնունդ է, իրականացվում է հետևյալ կերպ. բաժակի մեջ լցվում է աբսենթի «դոզան», հետո շաքարը թաթախվում է խմիչքի մեջ ու կրակի տրվում: Երբ շաքարը հալվում է, այն գցում են աբսենթի մեջ, ինչը սովորաբար բռնկում է այն: Հետո կրակը հանգցնում են՝ սառցաջուր ավելացնելով:
Պլեբեյական երևույթ է, ազնիվ ասած:
Ես ինքս երեկ խմում էի այսպես կոչված «տաքացված աբսենթ»՝ աբսենթն այրում են, վերևում սառույցի խորանարդ պահելով, մինչև վերջինս հալվում է: ինչի հաշվին խմիչքի մակերևույթն ու բաժակի եզրերը սառն են մնում, իսկ խմիչքը բավականաչափ տաքանում է, որ ավելի ուժեղ ազդի: Նման կերպ աբսենթը խմում են... ալկոհոլիկներն ու արագ/անուղղելիորեն հարբել ցանկացողները: Կամ էլ դեբիլները, որոնք աբսենթից ոչ մի բան չեն հասկանում:
Բայց դե ես արդարացիում ունեմ. հարբած էի)))
Ներիր ինձ, շշի կանաչ հոգի: Խոստանում եմ ուղղվել:
No comments:
Post a Comment