Thursday, March 3, 2011

Dead Money, տպավորություններ անցնելուց հետո

Նույնիսկ 39+ աստիճան ջերմությունն ինձ չխանգարեց անցնել (և ըստ արժանվույն գնահատել) Dead Money-ն:
Հետո ռևյուներ կարդացի ու կատաղեցի. մարդիկ բողոքում էին, որ DLC-ն զիբիլ է, քանի որ... վերջում չեն կարողանում ոսկին իրենց հետ տանել: Լավ, էլ սպոյլեր չեմ անի:
Պարոնայք հարթագլուխներ, որոնց համար խաղերը Մարիոյից այս կողմ չեն լինում, ու որոնց համար խաղի իդեալան ավարտը բոսս սպանելն ու «աչոկներն ուտելն» է, ես ձեզ ինչ ասեմ... RPG-ներից հեռու մնացեք, նրանք սովորաբար քչից-շատից ուղեղով մարդկանց համար են:
Ախր վերջում բոլոր գործող անձանց բերանով ասում է՝ ... թու ձեր նամուսին:
Ավելոնին պետք է գրել, որ խաղերն idiot-proof փաթեթավորմամբ թողարկի.
Մնացած առումներով. եթե New Vegas-ի սյուժեն, ընդհանուր առմամբ, կաղում էր (ցանկացած ընտրության դեպքում տուժում էին առնվազն մի խումբ լրիվ անմեղ մարդիկ), նամանավանդ Fallout 3-ի հետ համեմատ, ապա այստեղ ամեն ինչ այն է, ինչ պետք է. լավ մշակված գործող անձինք (նամանավանդ Դին Դոմինոն ինչ արժե), լավ մշակված ավարտներ, ուժեղ կոնցեպցիա: Միայն մի խնդիր, որ Fallout-ների շատ DLC-ներում է առկա. հակառակորդների խնդիրը: Հարցը նրանում է, որ ես, երբեք Easy-ի վրա չխաղալով, Ghost People-ին աղում էի: Մի պահ նույնիսկ hunting shotgun գտա ու՝ «Bring it on, zombies»: Իսկ հիմա վերհիշենք. The Pitt` նույն խնդիրը: Mothership Zeta` նույն խնդիրը:
Պայթուցիկի ու ռադիոների պահը եթե սկզբում լարվածություն է մտցնում խաղի մեջ, ապա հետագայում ընդամենը զզվացնում է: Հոլոգրամաներն ինչ-որ անհասկանալի հրաշքով դռներ են բացում, ավելին՝ կարող ես բախվել նրանց, ինչպես հասարակ NPC-ների: Ghost People-ներն ընդհանրապես վախենալի չեն ստացվել, ցավոք: Եթե նրանց 9 PERC-ից բացի 100 SNE էլ տրված լիներ, ու ավելի զգուշավոր բնավորություն, իսկապես վախենալի կլիներ: Պատկերացրեք՝ թաքնվեին մութ անկյուններում, հարձակվեին հերոսի վրա միայն լավ մոտենալուց հետո և այլն:
Ցանկացած դեպքում, ապրեն ուժեղ սյուժեի ու հերոսների համար:

The door has sealed, the elevator has left. Even Vera's voice will not unlock it. Know that on the night of the Gala Event I shall raise my glass and whisper, "Fortunato".

Begin again, but know when to let go.

No comments:

Post a Comment