Tuesday, January 28, 2014

Բանակի տոնի ու դեմագոգիայի մասին

Այսօր հայկական բանակի տոնն է: Որտեղ հայ երիտասարդությունը գնում է մեռնելու՝ ոմանք ֆիզիկապես, ոմանք հոգեպես: Որտեղ բանտային բարքեր են տիրում: Որտեղ մարդկանց ստիպում են ՀՀԿ-ին ընտրել, հրամայում են կնքվել, կոտրում են հոգով, որ եթե պետք լինի, ժողովրդի վրա կրակեն:

Այսօր հայաստանում դեմոկրատիայի կորստի համար պատասխանատուներից մեկի՝ Վազգեն Սարգսյանի տոնն է: Ով ասել է՝ «ուզում են՝ հարյուր տոկոսով դեմ քվեարկեն, մեկ է՝ նախագահը սա [ԼՏՊ] է լինելու»: Այսօր գեներալ Մանվելի տոնն է: Այսօր դոդի ու լֆիկի օբեկտների պաշտպանության տոնն է: Այսօր Շուշան Պետրոսյանի տոնն է:

Այն տղերքն, ովքեր մահացել են մեր չունեցած ապագայի համար, ովքեր արյուն են թափել ու հիմա կամ սոված են, կամ նստած: Արդյո՞ք սա տոն է իրենց համար: Արդյո՞ք սա տոն է այն ծնողների համար, ում երեխան մահացել է սպաների ոչ կոմպետենտությունից, բժշկական կաշառակեր կոմմիսիաների հաշմանդամին անգամ առանց կաշառք չազատելուց: Արդյո՞ք սա տոն է երեխա կորցրած ծնողների համար, ում բողոքը դիմավորել են ոստիկանական դագանակով:

Ազատամարտիկներին ու երկիրը պաշտպանող ու պաշտպանած մարդկանց ես ամեն օր եմ պատրաստ հարգել: Բայց լինել մասը իշխող հանցագործ, խաղաղ վիճակում մահացած ամեն երեխայի արյունն իր ձեռքերի վրա կրող քրեաօլիգարխիկ համակարգի պրոպագանդային ու դեմագոգիային չեմ պատրաստվում:

Խաղաղ ժամանակ իրենց երեխաներին բանակում կորցրած ծնողներն այսօր Օպերայի մոտ բողոքի ակցիա էին անում: Դիմավորեցին ոստիկաններով ու բռնությամբ, ձերբակալեցին Վարդգես Գասպարիին: Ահա բանակի տոնի իրական դեմքը: Իսկ հիմա իրենք Օպերայում իրար կգովերգեն ու իրար մեդալներ կնվիրեն:

Այսօր մահացել է Պիտ Սիգերը: Իսկ ինքը լավ երգ էր գրել բոլոր ժամանակների զինվորների մասին:

Where have all the soldiers gone,
Long time passing?
Where have all the soldiers gone,
Long time ago?
Where have all the soldiers gone,
Gone to graveyards everyone,
When will they ever learn,
When will they ever learn.

No comments:

Post a Comment