Google+ Հնարքներ

Google+-ի սկսնակի տեղեկատուից հետո, Սայդուր "Cy" Հոսեյնի օրինակով որոշեցի ավելի լուրջ հնարքների շարք պատրաստել: Առաջին հնարքն արդեն պատրաստ է.

Այն հասանելի է այստեղ:)

Եթե նյութը ձեզ ինչ-որ կերպ օգնեց կամ հետաքրքրեց, խնդրում եմ տարածել. միգուցե ուրիշներն էլ նրա կարիքն ունենան: Եթե ունեք առաջարկներ, նկատողություններ, հնարքների հայտեր կամ սեփական հնարքներ, ապա գրեք, ես շատ շնորհակալ կլինեմ:

Օրվա երաժշտությունը

Եթե ինչ-որ մեկին հետաքրքիր է, թե ես ինչու երբեք Genesis չեմ պահում պլեերիս մեջ, ապա պատասխանեմ. որ աուդիոգիրք լսեմ:) որովհետև եթե Genesis լինի, դժվար թե ուրիշ բան լսեմ)))
Genesis, "After the Ordeal"

Պատկերի վերարտադրում... ուղեղային ալիքներից

2008 թվականին ճապոնական մի շարք գիտահետազոտական հաստատությունների համատեղ հետազոտության թեման էր՝ կարդալ մարդու տեսած պատկերն ուղեղային ալիքները գրանցելու միջոցով:  Փորձի արդյունքների մանրամասն գիտական նկարագրությունն, իհարկե, կարող եք կարդալ այստեղ, իսկ ես պարզապես ցույց կտամ փորձերի արդյունքը պատկերող տեսահոլովակը: Ձախ կողմում փորձի սուբյեկտին ցույց տրված նկարն է, աջում՝ գրված արդյունքը.

Օրվա երաժշտությունը

«Հայաստանը դու ես»-ների, առավոտն ինձ արթնացրած ֆանատիկ-վայրենասեր դպրոցական հանդեսների ֆոնի վրա լավ է հնչում)))

W.A.S.P., "School Daze"

I pledge no allegiance and I bet

They're gonna drive me crazy yet

Nobody here is understanding me

I pledge no allegiance and I bet

They're gonna drive me crazy yet

I'm dying here and trying to get free

Սատանիզմ. մի վերլուծություն

Այստեղ մենք գոնե

ազատ կլինենք. Ամենազորն այստեղ

Իր խանդից չի կառուցել, ու այստեղից մեզ չի վտարի.

Այստեղ մենք կիշխենք վստահ, ու իմ ընտրությամբ

իշխելն արժանի մղում է, թեկուզ Դժոխքում.

Լավ է իշխել Դժոխքում, քան ծառայել Դրախտում:

Ջոն Միլտոն, «Կորուսյալ Դրախտ», տողեր 258-63

Ստորև բերվածը կլինի Անտոն Շանդոր ԼաՎեյի սատանիզմի առաջին ինձ հայտնի լուրջ հայալեզու վերլուծությունը: Մի կողմից այն կարող է շատ ամբողջական չլինել ժամանակային ու ծավալային սահմանափակումների պատճառով: Այն ի մի կբերի իմ մինչ այժմ իրականացրած այլ ուսումնասիրություններ ու գրած այլ հոդվածներ, բայց նույնիսկ դրանց ուշադիր հետևած մարդիկ նոր մտքեր և ուսումնասիրություններ կտեսնեն: Նույնիսկ օպոնենտների հետ բանավեճերն, ըստ իս, օգնել են ինձ այս աշխատանքի պատրաստման հարցում. խմորվել ու ձևակերպվել են գաղափարներ, որոնք մինչ այդ գիտակցման ինտուիտիվ մակարդակի վրա էին, գիտակցվել են հիմնական հարցերն ու անտիթեզիսները, որ մարդիկ բերում են սատանիզմի շուրջ: Իհարկե, այս աշխատանքը նախատեսված չի հիմար մարդկանց համար, ու ես չեմ պատրաստվում անդրադառնալ «սատանիստները երեխանե՞ր են զոհաբերում»-ի կարգի հիմար հարցերին:

Գնացինք:

Հայերենի մեռնելու մասին

Պրովոկացիոն վերնագիր է, ու հուսով եմ՝ վայրենասերները գրառումս կշրջանցեն. ի վերջո, այս հարցում ես դեռ ոչ մի ադեկվատ առարկություն չեմ լսել: Միտքը գլուխս եկավ Արտակի բլոգի մի գրառում կարդալիս, բայց արդեն մի քանի ամիս է, ինչ խմորվում է:

Ասույթներին կամ դրանք ասողներին կպնել չեմ պատրաստվում. հեղինակներից առնվազն մեկին դրական եմ վերաբերվում, ու մարդու տեղ չեմ դնում միայն մեկին: Խնդիրն ուրիշ բանում է:

Լավ, սկսենք սկզբից: Հայերենը մեռնում է: Այո, հայերենը կայուն կերպով մահանում է: Պատճառները շատ են: Նախ՝

1. Ակադեմիկ ու խոսակցական հայերենների միջև երկխոսության բացակայությունը դրանցից մեկն է: Բացատրեմ: Ընդհանուր առմամբ, լեզուն նման է բնությանը: Շատ սխալ է կարծել, թե լեզվի տեսչությունը կամ Կրթության և գիտության նախարարությունն պետք է որոշեն, թե ինչպիսին պետք է լինի հայերենը: Խոսակցական հայերենն այն լեզուն է, որով հայերը խոսում են: Այն իր մեջ ներառում է բոլոր հնարավոր վարիացիաները՝ բարբառներով ու սփյուռքի տարբեր համայնքների տարբերակներով հանդերձ: Գրական հայերենն այն լեզուն է, որով գրում են: Գրականության լեզուն, լինի դա գիտական, գեղարվեստական թե այլ:

Էպիկ նամակ

Կցանկանայի իմանալ նամակի ծագումը՝ արդյոք իսկապես երեխաների է ուղարկվել և այլն: Բայց, անկախ ամեն ինչից, ուղետոմս վաստակեց դեպի Անգրագիտարան: Շնորհակալություն Jiraffe-ին)))

Քայլում ենք դեպի թեոկրատիա

Խրյուսները հերթական մառազմի մեջ են ընկել: Այժմ տարրական դպրոցում ձեր երեխաները որպես պարտադիր առարկա կանցնեն... քրիստոնեական կրթություն: Բռնենք նրանց, քանի դեռ փոքր են: Իհարկե, առարկայի դասավանդումը դեռ փորձնական է: Դեռ: Արդյո՞ք ուշ է ժամանակը, երբ մարդկանց կսկսեն քրեական պատասխանատվության ենթարկել հերետիկոսության համար: Չեմ կարծում: Հիմա կպարզաբանեմ:

Եթե նման առարկա ներմուծելը հայկական դպրոցներում ուղղակիորեն ոտնահարում է ՀՀ Սահմանադրությամբ ամրագրված արդու դավանանքի ազատությունն ու անչափահասների նկատմամբ պրոպոգանդա չիրականացնելու լրիվ ադեկվատ պահանջը, ապա նոր հակաաղանդային օրենքը, որի համար պայքարում են պարոն վարչապետն ու հայր սրբերը, կորոշի, արդյոք ձեր համոզմունքներն աղանդ են ու երբ կամ ինչ միջավայրում դուք իրավունք ունեք կրոնական հարցերի շուրջ կարծիք արտահայտել: Իհարկե, եթե ձեզ աղանդավորական հայտարարեն, ձեր գոյությունն օրենքից դուրս կհայտարարվի: Հետաքրքիր է, թե ինչ տեսանկյունի են աթեիստների մասին:

Օրվա երաժշտությունը

Ինքնաթիռը

Допрыгался, ինչպես ասում են:

Կիսաքնած վիճակում ձայնային հալյուցինացիաներն աճում են դեպի երազը: Սկզբում թվում է, թե ինչ-որ դխկոցներ ես լսում, արթնանում ես, ձայների աղբյուրը փնտրում, հետո նորից թմրած ընկնում բարձին: Հետո՝ ուժեղ պայթյուն: Կիսաքնած քայլում ես դեպի պատուհանը: Պատուհանի ապակին ճաքած է ու թեքված դեպի ներս: Դիմացի շենքի վրա պատուհաններ չկան, ու ներսն էլ ասես այրված լինի: Բակում ընկած ինքնաթիռի մասեր են:

Ապակու ճեղքերից այրվող մսի հոտը թափանցում է քո մոտ: Այնքան իրական, որ երազ լինել չի կարող: Արթնանում ես ու էլ չես կարողանում քնել:

Ու սա դեռ երկրորդ երազն էր: Առաջինը չեմ պատրաստվում պատմել:

Օրվա երաժշտությունը

Opeth, "Nepenthe"

Նյուէյջոլոգիա, մաս երրորդ. խտացած վելոցիռապտորներ

(նախորդ մասն՝ այստեղ)

Մեր հին ծանոթ Սամբիտբաբան հերթական անգամ ինձ ուրախացրեց իր «Մատեան երանության»-ում: Եթե ինչ-որ մեկը ծանոթ չի, ապա ասեմ, որ սույն «մատեանում» սույն նյուէյջերը տիեզերական ու աստվածաբանական մասշտաբի գաղտնիքներ է բացահայտում ու իմաստուն մտքեր տալիս մարդկանց: Մարդիկ, չգիտես ինչու, խելոք-խելոք լսում են նրան ու գլխով անում: Ինչն, իհարկե, խոսում է նրա մասին, որ ես Ակումբին ճիշտ ժամանակին եմ «գուդբայ ամերիկա» արել:

Զգացմունքը՝
էներգիան է շարժման մեջ:
Շարժելով էներգիան,
ստեղծում ես որոշակի էֆֆեկտ:
Եթե ունես բավարար էներգիա,
ստեղծում ես մատերիա:
Մատերիան ոչ այլ ինչ է,
քան խտացած էներգիա:

Գիտությունը միշտ էլ շրջապատված է եղել գեղեցիկ հնչող պսևդոգիտական տեսություններով: Ա-լյա «բրիտանացի գիտնականները հայտնաբերել են» կամ «մարդկանց ստեղծել են այլմոլորակայինները»: Urban legend-ի կարգի հասկացություններ են: Ու քանի որ հիմնված են մարդկային երևակայության վրա, ոչ թե փաստերի, այս տեսություններն արտակարգ ճկուն են: Ու ասվում են դեմքի համոզված արտահայտությամբ:

«Համբիկ տուրս»-ը Գառնիում

Ճանապարհի կեսից, ցավոք, մարտկոցը նստեց. Գեղարդի ու Գառնու նկարներ չկարողացա անել:

Գառնիում տեսա բազմաթիվ ցուցանակներ, որոնք կոչ էին անում «չմոռանալ մեր հուշարձաններն ու պատմական ժառանգությունը», տեղանքը մաքուր պահել, չջարդել, և այլն: Ու միևնույն ժամանակ բարձրախոսներով հնչում էր... ռաբիս: Թաթա: Ասատրյաններից որևէ մեկը: Փաստորեն, պատմական ժառանգություն քարոզող ու ֆիզիկական վանդալիզմի դեմ պայքարող մարդիկ մշակութային վանդալիզմ են իրականացնում: Եվ ինչու՞: Մի՞թե մեր «սեքսին կարոտ սփյուռքահայ փարեքամներուն ոռը մդնելուն» համար:

«[չգիտեմինչ] մենք երգում ենք Հայերեն, որովհետև Լոսի կեսը հայեր են» ու այլ նման զիբիլ:

Ես հասկանում եմ, որ սփյուռքահայերը մեզ երկրաշարժի ու պատերազմի տարիներին շատ են աջակցել: Բայց հիմիկվա վիճակը նման է նրան, որ եղբայրդ քեզ սոված ժամանակ կերակուր տա, բայց հետո կնոջդ դոմփի:

Այն, որ այս թեմայով աղմուկ չի բարձրանում, կարող է վկայել մի քանի տարբեր բաների մասին. կամ իմ նկատածն էպիզոդիկ/նոր երևույթ էր՝ ասենք, ամերիկահայ սփյուռքի կարկառուն ներկայացուցիչներ, լազերային էպիլյացիայի սիրահարներ Պաղտասար Յորղանյանի ու Ղարագյոզ Ուքյուլդաֆթարյանի այցելության առիթով, կամ մարդիկ չափազանց հազվադեպ են Գառնիում լինում, որ դա նկատեն, կամ էլ պարզապես ոչ մեկի բանջարաբոստաններին չի:

Գեղարդի ճանապարհին

Philip Pullman, "The Golden Compass"

Into this wild abyss,

The womb of nature and perhaps her grave,

Of neither sea, nor shore, nor air, nor fire,

But all these in their pregnant causes mixed

Confusedly, and which thus must ever fight,

Unless the almightly maker them ordain

His dark materials to create more worlds,

Into this wild abyss the wary fiend

Stood on the brink of Hell and looked a while,

Pondering his voyage...

― John Milton, Paradise Lost, Book II

Մի փոքր գրքի մասին, որը կարդում եմ հենց հիմա. Ֆիլիպ Փուլլմեն, «The Golden Compass» (հյուսիսամերիկյան վերնագիրն է, նախնական տարբերակում՝ «Northern Lights»)՝ «His Dark Materials» եռագրության առաջին մասը:

Նախ՝ զգուշացնեմ, որ խորհուրդ չեմ տալիս հարցնել կամ որևէ այլ կերպ հետաքրքրվել, թե ինչի մասին է գիրքը, ինչ թեմաներ է շոշափում և այլն: Ես նախապես բզբզել էի, ու այժմ դա լրացուցիչ լարվածություն է առաջացնում ու ինչ-որ չափով պակասեցնում ընթերցանությունից ստացված հաճույքը:

Օրվա երաժշտությունը

Theatre of Tragedy, "Silence"

И опять мне снится одно и то же

И опять мне снится одно и то же:

За моим окном мерно дышит море,

И дрожит весь дом от его ударов,

На моем окне остаются брызги,

И стена воды переходит в небо,

И вода холодна, и дна не видно,

И корабль уже здесь, и звучит команда,

И ко мне в окно опускают сходни,

И опять я кричу: "Погодите, постойте!"

Я еще не готов, дайте день на сборы,

Дайте только день, без звонков телефона,

Без дождя за окном, без вчерашних истин,

Дайте только день!» Но нет, не слышат...

Отдают концы, убирают сходни,

И скрипит штурвал, и звучит команда,

(На моем окне остаются брызги)

И на миг паруса закрывают небо,

И вода бурлит, и корабль отходит...

Я стою у окна и глотаю слезы,

Потому что больше его не будет...

Остается слякоть московских улиц,

Как на дне реки, фонарей осколки.

А еще прохожих чужие лица.

И остывший чай. И осенний вечер

Андрей Макаревич

Антимульт

Ժամանակին ֆլեշ-մուլտ կար, երեխեքով նայում էինք: Այ, այս թողարկումը շատ էի սիրում: Շատերն էին սիրում: Դե, ես էլ իրենց հետ:

Դուք էլ նայեք, լավն են: