Ճանապարհի կեսից, ցավոք, մարտկոցը նստեց. Գեղարդի ու Գառնու նկարներ չկարողացա անել:
Գառնիում տեսա բազմաթիվ ցուցանակներ, որոնք կոչ էին անում «չմոռանալ մեր հուշարձաններն ու պատմական ժառանգությունը», տեղանքը մաքուր պահել, չջարդել, և այլն: Ու միևնույն ժամանակ բարձրախոսներով հնչում էր... ռաբիս: Թաթա: Ասատրյաններից որևէ մեկը: Փաստորեն, պատմական ժառանգություն քարոզող ու ֆիզիկական վանդալիզմի դեմ պայքարող մարդիկ մշակութային վանդալիզմ են իրականացնում: Եվ ինչու՞: Մի՞թե մեր «սեքսին կարոտ սփյուռքահայ փարեքամներուն ոռը մդնելուն» համար:
«[չգիտեմինչ] մենք երգում ենք Հայերեն, որովհետև Լոսի կեսը հայեր են» ու այլ նման զիբիլ:
Ես հասկանում եմ, որ սփյուռքահայերը մեզ երկրաշարժի ու պատերազմի տարիներին շատ են աջակցել: Բայց հիմիկվա վիճակը նման է նրան, որ եղբայրդ քեզ սոված ժամանակ կերակուր տա, բայց հետո կնոջդ դոմփի:
Այն, որ այս թեմայով աղմուկ չի բարձրանում, կարող է վկայել մի քանի տարբեր բաների մասին. կամ իմ նկատածն էպիզոդիկ/նոր երևույթ էր՝ ասենք, ամերիկահայ սփյուռքի կարկառուն ներկայացուցիչներ, լազերային էպիլյացիայի սիրահարներ Պաղտասար Յորղանյանի ու Ղարագյոզ Ուքյուլդաֆթարյանի այցելության առիթով, կամ մարդիկ չափազանց հազվադեպ են Գառնիում լինում, որ դա նկատեն, կամ էլ պարզապես ոչ մեկի բանջարաբոստաններին չի:
No comments:
Post a Comment