Ռաշադ Ալակբարով. նկարել լույսով ու ստվերներով

Ադրբեջանցի նկարիչ Ռաշադ Ալակբարովի աշխատանքներն ինձ համար նորություն էին: Կենցաղային և այլ գտնված իրերի միջով անցած լույսն ու նրանց ստվերներն օգտագործել նկարներ ստանալու համար, բառիս բուն իմաստով: Որ ավելի պարզ լինի, թե ինչ ի նկատի ունեմ, այս պատկերը ստացվեթ է առաստաղից կախված գույնզգույն ինքնաթիռների միջոցով.

Ահա ևս մի աշխատանք՝ տարբեր պլանների լուսանկարներով, որ տեսնեք, թե ինչպես է ամեն ինչ աշխատում:)

«Երկու քաղաքների նույն տեսանկյունից նայելիս»

Ալակբարովի այլ աշխատանքների կարող եք ծանոթանալ այստեղ:

The Hobbit: An Unexpected Journey

Կինոն նայեցի, մեղմ ասած, հետույքային էր: Անցնեմ վրայով կետ առ կետ:

Մակարդակը

Պատկերացրեք Spy Kids-ը՝ Տոլկիենի տարրերով: Տեխնոլոգիական դեմոնստրացիա, մեծ բյուջե՝ ընկած անճաշակ ու չտես ստեղծագործական խմբի ձեռքը: Համակարգչային անիմացիան նույն չափի տգեղ էր, ինչ «Մատանիների Տիրակալում»: 3D-ի միակ իմաստը 3D-ի պատճառած անհարմարությունները հաղթահարելով ֆիլմը նայելն էր: Գնոմների պարկուրն ու «Մատանիների Տիրակալից» գրեթե կադր առ կադր կրկնօրինակած տեսարանները (Թորինի ու Ազոգի կռիվը համեմատեք Իսիլդուրի ու Սաուրոնի կռվի հետ), արհեստական կերպով մտցված էքշն-տեսարաններն ու կրճատած ոչ էքշն տեսարանները խոսում էին ծույլ, կոմերցիոն, պոպսա աշխատանքի մասին: Գազանիկները լրիվ Դիսնեյի «Սպիտակաձյունիկին» էին արժանի:

Սյուժեն

Խեղճ վիպակը (այո, այս եռագրության համար հիմք հանդիսացած աշխատանքը՝ Տոլկիենի «Հոբբիտը» փոքրիկ վիպակ է, իսկ «Մատանիների Տիրակալը»՝ երեք վեպ) ձգձգել էին այնքան, որ նախնական նյութն ու ավելացվածը երևի նույն քանակի էին: Միևնույն ժամանակ՝ գրքից վերցրածը սարսափելի փոփոխված էր. Ազոգը գրքում գոբլին է, որը սպանվում է Դաինի, ոչ թե Թորինի կողմից, ու որի տղան՝ Բոլգը, փոխարինում է նրան Մորիայում: «Քարե հսկաների» մասին հիշատակումը գրքում ընդամենը գնոմների լեգենդն է որոտի բնույթի մասին: Ռադագաստը Տոլկիենի որևէ ինձ հայտնի ստեղծագործության մեջ էական դեր չի խաղում, որովհետև թքած ունի մարդկանց, էլֆերի ու մնացած բոլորի պատերազմների վրա: Դոլ-Գուլդուրի կոնֆլիկտն իրականում թեև տեղի է ունենում, բայց ոչ «Հոբբիտում» ու առանձնապես չի նկարագրվում: Տրոլլների հետ հանդիպման ժամանակ ոչ թե Բիլբոյով քիթ են սրբում, ինչից հետո նա սկսում է խոսել աղիքային ճիճիուների մասին, այլ Գենդալֆը անընդհատ խորհուրդներ է տալիս տրոլլներին՝ տրոլլի ձայնով, մինչև արևը բացվում է: Ֆիլմ խցկած հոլիվուդյան հումորդը պարզապես զուգարանային էր: Կլիշեներն անտանելի շատ էին («Ո՜չ», «Համոզված եմ, ամենավատն արդեն անցյալում է» և այլն): Ֆիլմն այնպես էր հանված, որ պամպերսավոր հանդիսատեսին հուզի, բայց չտխրեցնի: Զզվում եմ տրագիկ տեսարան -> հեփփի էնդ բանաձևից, որն այս ֆիլմում չարաշահված էր, բռնաբարված, սպանված, թաղված, գերեզմանից հանված ու նորից բռնաբարված:

Հերոսները

Հերոսներին հնարավորինս զրկել էին իրենց բնորոշիչ գրական գծերից ու բերել վերջին շրջանի հոլիվուդյան շաբլոնին՝ սրամիտ, սրալեզու, բռի կատակներ սիրող: Փոխարենը ամեն մեկին տվել էին բնութագրիչ one-liner/catchphrase խոսքեր, որոնք մակերեսային ու բութ հանդիսատեսի մոտ կտպավորվեին ու հնարավորություն կտային տեսնել հերոսների տարբերությունները: Բալինն ասում է՝ «Ես մեր երկուսի չափ խելք ունեմ», վերջ, Բալինը խելոք է, Դվալինն՝ ուժեղ: Պրծավ: Շատ դժվար էր էական տարբերություն տեսնել, ասենք, որոշ գնոմների ու գոբլինների թագավորի անհատականությունների միջև: Գնոմները գրքում քաղաքավարի, բայց ագահ ու չոր-ցամաք տպեր են, իսկ ֆիլմում՝ բարեհոգի տրոլլինգի սիրահարներ, համառ, բայց հերոսական ու «տղավարի», Բիլբոն ոչ թե պահպանողական հոբբիտ-ջենտլմեն է, որին ձգում-տանում է արկածների նկատմամբ հետաքրքրությունը, այլ վախկոտ դեռահաս, Գանդալֆը ոչ թե գրեթե ամենազոր մայար է, որը մարդկային մոգի կերպարանք է ընդունել, այլ լավ ինֆորմացված բոմժ, մյուս իստարին՝ Ռադագաստը, նույնպես բոմժ է, այն էլ շիզոֆրենիկ: Բիլբոյի հերոս, որպես այդպիսին, գոյություն չուներ. Բիլբոն ֆիլմում խաղում էր գրեթե նույն դերը, ինչ Ֆրոդոն, Սեմը, Մերին ու Պինը «Մատանիների Տիրակալում» միաժամանակ: Արդյունքում ստացվել էր ֆրանկենշտեյնի հրեշ՝ հերոս, որը մի քիչ Ֆրոդո էր, մի քիչ՝ Սեմ, մի քիչ՝ Մերի, մի քիչ՝ Պին:

Գնահատականը՝ կարդացեք գիրքը: Նույնիսկ մեկ անգամ նայելն անիմաստ է:

Օրվա երաժշտությունը

Flёur, "Колыбельная для Солнца"

Նոր MySpace-ի հրավերներ

Այո, դուք ճիշտ եք կարդացել:) ես արդեն նոր MySpace-ի հրավերներ ունեմ (6 հատ, բայց հետո էլի կլինեն): Եթե ցանկանում եք փորձել կայքը, ձեր էլ. փոստի հասցեն ուղարկեք ինձ անձնական հաղորդագրությամբ (բլոգի աջ կողմում կոճակներ կան, որոնք ձեզ կտանեն իմ պրոֆիլներ տարբեր սոցիալական ցանցերում, բայց ես խորհուրդ կտայի դա անել Facebook-ի կամ Google+-ի միջոցով): Ես, եթե դեռ հրավեր ունենամ, հնարավորինս արագ այն կուղարկեմ ձեր էլ. փոստի հասցեին: Միքո (ահամ, հենց դու, ուրիշ Միքո չի), քեզ համար մի հատը ռեզերվ կանեմ, եթե հետաքրքիր է:) Բավականին նման է Metro ինտերֆեյսին:

Նոր MySpace

Եթե դուք չգիտեք, թե ինչ է MySpace-ն, ապա չեք տեսել սոցիալական ցանցերի լուսաբացը: Կայք, որն ամեն մեկին տալիս էր առանձին պրոֆիլ, որի դիզայնը կարելի էր փոփոխել, կարելի էր իրար ընկերանալ ու մեկնաբանություններ թողնել: Ավելին՝ կարելի էր ընկերանալ սիրելի կատարողների ու խմբերի հետ: MySpace-ն ամենաառաջինը չէր իր տեսակի մեջ, բայց առաջինն էր, որ այդքան մեծ էնտուզիազմով ընկալվեց ու ճանապարհ բացեց այնպիսի ժամանակակից սոցիալական ցանցերի համար, ինչպիսիք են, ասենք, Facebook ու Google+ համակարգերը:

MySpace-ն այս քանի օրը սուսուփուս նոր տարբերակ է թողարկել, մասնակցությունը դեռևս հրավերներով է: Բավականին իննովացիոն բան է, ես այսօր հրավեր ստացա ու մտա: Ոչ մի բանի նման չի: Վերցրել են ամբողջ լավը, որ կար հին MySpace-ում (ու որը շատ այլ սոցիալական ցանցեր ցրել են), լրիվ նոր գաղափարներ, Twitter ու Google+ համակարգերի ասինխրոն կապերի մեխանիզմը և այլն: Պրոֆիլի տեսքն այսպիսին է.

Մոտակա ժամանակներս հրավերներ ուղարկելու հնարավորություն կստանամ: Եթե հետաքրքիր է, գրեք մեկնաբանություններում, նույնիսկ եթե հրավերները սպառվեն, մի քանի օրից նորերը կլինեն: Մեկնաբանություններում մի թողեք ձեր էլ. փոստի հասցեները:

Եթե արդեն ունեք նոր MySpace, կարող եք միանալ ինձ:

The new Myspace from Myspace on Vimeo.

Baldur's Gate: Enhanced Edition, առաջին տպավորությունները

 Baldur's Gate շարքը համարվում է RPG խաղերի գագաթնակետը: Անձամբ ինձ իր մասշտաբով, սյուժեով ու մնացած ամեն ինչով ամենաշատը ցնցել է Baldur's Gate II: Shadows of Amn-ը: Այնպես որ, անհամբեր սպասում էի նոր համակարգերի համար օպտիմիզացված Baldur's Gate-ի թողարկմանը:

Ցավոք, առաջին տպավորություններս այնքան էլ դրական չեն: «Ձեռքով նկարած» ու այդքան գովասանքների արժանացած տեսահոլովակները կտրտում են անտանելի, ու ոչ միայն ինձ մոտ: Նիցշեից մեջբերումները խաղից հեռացված են: Օրիգինալ խաղի առաջին տեսահոլովակում, երբ ոմն անանուն, հավանաբար՝ դրական հերոս տակն է անում ու Սերևոկին խոստանում օգնել գտնել Բաալի մյուս երեխաներին (ինչը նրա կյանքը չի փրկում) խաղի ընդհանուր մռայլության ու լրջության մթնոլորտը դրվում էր հենց սկզբից: Չմոռանանք, որ Baldur's Gate-ի կարևոր գծերից է նրա լուրջ, հասուն լինելը: Այդ առումով այն համեմատելի է Planescape: Torment-ի հետ: Նոր տարբերակն ասես դեռահասների համար կտրտած լինի: Տեսահոլովակում անանուն դրական հերոսը նվնվում է, որ տեղի ունեցողը սխալ է, ընկնում աշտարակից ու մեռնում: Ու վերջ: Եթե խաղի կաստրացիան այս տեմպերով շարունակվի, ես չեմ ցանկանում նրան ընդհանրապես ձեռք տալ: Հին տարբերակը խելքի բերելու համար բավականաչափ մոդեր կան, ի վերջո:

«Վարք սրբոց», քրիստոնեական դոգմայի ու եկեղեցու համեմատական վերլուծություն, մաս երրորդ

ՆԱԽՈՐԴ ՄԱՍԸ

Հերետիկոսներն ու պայքարը նրանց դեմ

Մարդկանց ուղղահավատների ու հերետիկոսների բաժանելը, հերետիկոսների նկատմամբ ծայրահեղական վերաբերմունքը սովորաբար համարվում է կաթոլիկ եկեղեցու նորամուծությունը: Բոլորը միանգամից հիշում են Domini Canes ու Իգնատիուս Լոյոլայի ճիզվիտների կազմակերպությունները, որոնք դատեր էին իրականացնում կախարդանքով, հերետիկոսությամբ ու եկեղեցուն անհաճո այլ գործունեությամբ: Ինչևէ, վաղ քրիստոնեական եկեղեցիների ու «հերետիկոսական» հայտարարված ուղղությունների նույնիսկ մակերեսային ուսումնասիրությունը ցույց է տալիս, որ կրոնական ու այլախոհության նկատմամբ անհանդուրժողականությունը միշտ էլ հատուկ է եղել քրիստոնյաներին: Գումարենք Մեսրոպ Մաշտոցի, Մովսես Խորենացու, Գրիգոր Նարեկացու և այլոց նկատմամբ ՀԱԵ հալածանքները, պավլիկյան և թոնդրակյան շարժումների նկատմամբ հաշվեհարդարը՝ մեր առաքելականների ձեռքերը նույնպես մինչև դաստակներն արյան մեջ են: Դա ցույց տալու համար ևս մեկ անգամ դիմենք Եզնիկ Ծ Վարդապետի «Հայրաբանությանն» ու բարռացի մեջբերումներ կանենք (նշեմ, որ գիրքն աչքի է ընկնում վերին աստիճանի ապուշ շարադրանքով ու մութ, հետամնաց մտքերի մեծ քանակով):

Թեոդոտոսը, որին նզովել է Հռոմի Վիկտոր եպիսկոպոսը (189-198), կարծում էր, թե Քրիստոս ծնվել է Աստծո կամքի համաձայն, կույս Մարիամից և ընդունել Աստվածային ուժը՝ մկրտության ժամանակ, երբ և որդեգրվել է Հոր կողմից: Քրիստոս աստվածացել է հարությունից հետո (Հիպպոլիտոս, Ընդդեմ Հերետ. Է 35):
Էջ 240 («Հերետիկոսություններ»)

Նզովել է: Ընդամենը փոքրիկ այլախոհության համար:

...Նրա հայացքների քննության նպատակով 264-268 թթ. միջև գումարվել են 3 ժողովներ: Երրորդում Մալխիոն քահանային հաջողվել է ցույց տալ Պողոս Սամոսատցու վարդապետության չարիքը, և այդպիսով Սանիսատցին դատապարտվել է գահընկեցության: Սակայն Անտիոքի եպիսկոպոսության տունը լքել է միայն 272 թ., պետական իշխանության միջամտությամբ:Էջ 241 («Հերետիկոսություններ»)

Թվում է՝ պարզապես մի քանի լաչառ եպիսկոպոս աթոռակռիվ էին տալիս, բայց տեքստի շարունակության մեջ նկարագրվում է ինչ կլիներ, եթե եկեղեցին ամեն ինչ իր ձևով աներ.

Պետրոս Սամոսատցին էլ էր որդեգրական ու, ընդհանուր առմամբ, հակադրվում էր միայն Քրիստոսի աստվածացմանը՝ համարելով, որ նա Աստծո որդի է միայն բարոյական տեսանկյունից: Եթե եկեղեցու ազդեցությունը պետական իշխանության վրա ավելի մեծ լիներ, Պետրոսին հավանաբար կվառեին խարույկի վրա՝ նախապես լեզուն կտրելով, կուրացնելով ու ամորձատելով:

Կրկնեմ: Եթե եկեղեցու ազդեցությունը պետական իշխանության վրա ավելի մեծ լիներ, Պետրոսին հավանաբար կվառեին խարույկի վրա՝ նախապես լեզուն կտրելով, կուրացնելով ու ամորձատելով:

Միանգամից տեսնում ենք հելլենիստական շրջանից անկում ապրող աշխարհիկ իշխանությունների ցիվիլ բնույթը, որը հակադրվում է քրիստոնեական արյունարբու բնույթին, ու ավելի խիստ կտեսնենք այն շարքի հաջորդ հոդվածում, որտեղ խոսվում է Հիպաթիա Ալեքսանդրիացու մասին:

Շարունակենք կարդալ:

...Տարվելով գնոստիկյան շրջանակներից, հոր կողմից վտարվել է եկեղեցուց: 140 թ. գնացել է Հռոմ: 144 թ. ցանկանալով գտնել ընդհանուր ճանաչում, գուցեև փափագելով գրավել Հռոմի եպիսկոպոսական աթոռը, ներկայացնում էիր հայացքները Հռոմի հոգևորականության առջև, սակայն, հակառակ իր սպասածի, դատապարտվում է և բանադրվում:
Էջ 253 («Հերետիկոսություններ»)

Խոսքը գնում է Մարկիոնի ու մարկիոնականների ուղղության հիմնադրման մասին:

Եթե ինչ-որ տեր հայր որոշի ինձ մեղադրել, որ ես քննադատում ու ծաղրում եմ մի բան, որը չեմ հասկանում, ահա ևս մի մեջբերում այն մասին, ինչպես էր եկեղեցու ականավոր գործիչ Տերտուղիանոսը «հասկանում» նրանց, ում ծաղրում էր: Էջ 199 («Գ Դարի Լատին Հայրերը Եվ Գրողները»).

Ընդդեմ Վալենտինոսի (Adversus Valentinianos)
Գրել է 206/7 թթ.: Ծաղրում է գնոստիկ Վալենտինոսին [sic] ու նրա հետևորդներին առանց նրանց տեսությունների սիստեմատիկ հերքման:

Եթե մի կողմ թողնենք այն փաստը, որ լատիներեն վերնագրում նշվում է ոչ թե «Վալենտինոս», այլ «Վալենտինիանոս» անունն ու անցնենք բուն նյութին, կհասկանանք, որ ես շատ ավելի մեծահոգի եմ քրիստոնյաների նկատմամբ, քան նրանք են եղել իրենց հակառակորդների նկատմամբ:

Քրիստոնեությունն ուղղակիորեն քարոզում է վհուկների ու կախարդների ոչնչացումը (Ելից 22:18).

Մի՛ թողէք, որ կախարդներն ապրեն։

Սրան հաջորդում է ընդունելի մահապատժի ևս երկու օրինակ (Ելից 22:19-20).

Ով որ կենակցի անասունի հետ, նրան մահապատժի ենթարկեցէ՛ք։Ով որ կուռքերին զոհ մատուցի, մահապատժի թող ենթարկուի։

Ղևտացիների 20:1-5.

Տէրը խօսեց Մովսէսի հետ ու ասաց. Խօսի՛ր Իսրայէլի որդիների հետ ու նրանց ասա՛. եթէ որեւէ իսրայէլացի կամ իսրայէլացիների մէջ բնակութիւն հաստատած որեւէ պանդուխտ իր զաւակներից որեւէ մէկին ծառայութեան տայ կռապաշտ իշխանի, նա պէտք է մահապատժի ենթարկուի։ Այդ երկրի մարդիկ թող քարկոծեն նրան։ Ես իմ հայեացքը կը սեւեռեմ նրա վրայ եւ նրան կը վերացնեմ իմ ժողովրդի միջից, քանի որ նա իր զաւակներից մէկին կռապաշտ իշխանի ծառայութեանը յանձնելով՝ պղծել է իմ սրբարանը եւ անարգել իմ սուրբ անունը։ Եթէ տեղացի բնակիչները անուշադրութեան մատնեն իր զաւակներից որեւէ մէկին կռապաշտ իշխանի ծառայութեանը յանձնած մարդու արարքն ու չսպանեն նրան, ապա ես իմ հայեացքը կը սեւեռեմ այդ մարդու եւ նրա ցեղի վրայ, իր ժողովրդի միջից կը վերացնեմ նրան ու նրա հետ բոլոր միաբանածներին, ովքեր կռապաշտ իշխանի հետ պոռնկանալու պատճառ դարձան։

Ղևտացիների 20:9.

Եթէ որեւէ մէկը անիծի իր հօրը կամ իր մօրը, նա մահապատժի թող ենթարկուի։ Եթէ նա բամբասել է իր հօրը կամ իր մօրը, մահապարտ է։

Հոմոսեքսուալներին մահվան դատապարտելու մասին՝ Ղևտացիների 20:13.

Եթէ որեւէ տղամարդ մի այլ տղամարդու հետ պառկի, ինչպէս կնոջ հետ, նրանք պղծութիւն գործած կը լինեն։ Երկուսն էլ մահուան թող դատապարտուեն, որովհետեւ մահապարտ են։

Նորից վհուկների ու կախարդների մասին Ղևտացիների 20:27.

Եթէ որեւէ տղամարդ կամ կին վհուկ կամ ոգեհմայ լինի, թող մահապատժի ենթարկուի. թող նրանց քարկոծեն, որովհետեւ մահապարտ են։

Սա դեռ փոքր մասն է կրոնական սանկցիայով իրականացվող մահապատիժների չաղ ցուցակի, որոնք նշվում են աստվածաշնչում: Այս ամենի վրա հիմնված է կազմել ինկվիզոտորական «Malleus Maleficarum» աշխատանքը, որը հանդիսացել է ինկվիզիցիայի զոհերին հայտնաբերելու, հարցաքննելու ու մահապատժի ենթարկելու հեղինակավոր ձեռնարկ կաթոլիկ եկեղեցու աշխարհիկ իշխանությամբ օժտված լինելու ամբողջ ընթացքում:

Ոչ, ինկվիզիտորներն իսկական քրիստոնյաներ էին: Իսկ երևույթը, երբ մեկը քրիստոնեությունից վերցնում է միայն այն, ինչ իրեն դուր է գալիս, ու իրեն համարում քրիստոնյա, անվանում են cafeteria christianity, ու քրիստոնեությունն էլ իր համար բուֆետի սեղանի նման բան է:

ՀԱՋՈՐԴ ՄԱՍԸ

Ֆիլմ. «La Science des reves» («Երազների արվեստը»)

Ռեժիսոր, սցենարիստ՝ Միշել Գոնդրի, հայտնի է իր «Eternal Sunshine of the Spotless Mind» («Անբիծ Մտքի Հավերժական Փայլատակումը») ֆիլմով

Երկիրը՝ Ֆրանսիա/Իտալիա

Ժանրը՝ դժվարանում եմ ասել, ռոմանտիկ կատակերգություն, դրամա, հոգեբանական, սյուրռեալիզմ, աբսուրդ, մոգական ռեալիզմ

Գլխավոր դերերում՝ Գաել Գարսիա Բերնալ («Amores perros»), Շառլոտ Գինսբուրգ (Սերժ Գինսբուրգի աղջիկը, «21 Grams»)

Կոմպոզիտոր՝ Ժան Միշել Բերնար

Թողարկման ամսաթիվը՝ 16 օգոստոսի 2006

Բյուջեն՝ մոտ 6 մլն. ԱՄՆ դոլլար

Եկամուտ կինոթատրոններից՝ մոտ 15 մլն. դոլլար

Վարկանիշը՝ IMDB 7.3, Rotten Tomatoes 71% Fresh, Кинопоиск 7.4

Ավանում ընտրությունների մասին

1/17 ընտրատարածքում ընտրությունները բավականին խաղաղ անցան: ՀՀԿ-ականներն, ինչպես միշտ, լկտի էին (ընտրատարածքը չփակված՝ հրավառությունը ձեզ օրինակ): Մի տատի քիչ էր մնում՝ լաց լիներ, որ աղջիկը չէր իմացել, որ մայրն իր փոխարեն չի կարող քվեարկել, ու աշխատանքի էր գնացել: Չգիտեմ, փողը նախորոք էին տվել, ու սիրտը մղկտում էր, որ ձեռքում ունեցած տաս հազար դրամը հետ պետք է տա, թե նախապես մտքում ծախսել էր փողն ու հիմա պետք է ընտանեկան բյուջեն նորից կազմեր՝ նոր տարվա բուդը փոխարինելով դոլմայով: Մարդիկ շարքերով անցնում էին՝ հաշմանդամներ, թաղի գժեր, մահվանից հինգ պակաս պառավներ, անգիր արած ձևով դնում իրենց «պծիչկաներն» ու գնում տուն: ՀՀԿ-ն չորս սխալ լրացված թերթիկ գցել էր իրենց կույտի մեջ (+ երկու Ստյոպա Սաֆարյանի թերթիկ): ՀՀԿ վստահված անձը կռիվ էր տալիս անվավերների համար. «Մարդն եկել հասել ա ստեղ, ընտրել, դու ուզում ես նրա ընտրածն անվավեր համարել միայն նրա համար, որ պծիչկի տեղը գի՞ծ ա դրել»: Կթվա՝ ի՞նչ իմաստ ուներ չորս ձայնի համար կռիվ տալ: Կարծում եմ՝ կռիվը ոչ թե ձայների, այլ դրանց համար ջուրը գցած տաս հազար դրամների համար էին կռիվ անում: Դե հիմա, թող անեն: Որն անվավեր էր, անվավեր համարվեց: Որը վավերական՝ վավերական: Արդեն տեսել ենք, թե ինչքան կարճ են վայելում այդպես ձեռք բերված հաղթանակը. մեր եվրոպացի բարեկամն էլ իրեն սարի պես տղա գիտեր, «տեսար, ինչ եղավ»:

ՀՀԿ-ականները շտապում էին տոնելու: Իսկ մենք վերադարձանք Ստյոպայի շտաբ: Ի զարմանս մեզ, այնտեղ ոչ դատարկություն էր, ոչ էլ վհատված մթնոլորտ: Վստահված անձինք, հանձնաժողովի անդամները պատմում էին, վիճում, կատակու, Ստյոպան քաջալերում էր բոլորին: Ի վերջո, պատգամավոր լինելը ծառայություն է ժողովրդին, ոչ թե պարգև: Թող Ավանի ժողովուրդը հիմա մտածի՝ ինչպես է իրենց ծառայելու իրենց տաս հազար դրամի կարոտ պահած կուսակցության ներկայացուցիչը, որին գովազդում էին «այլ կենցաղային իրերի հետ միասին»: Շնորհակալություն այն բոլոր ազնիվ մարդկանց, ովքեր իրենց ընտրությամբ, էական չի թե ում են ընտրել, իրենց խղճի դիմաց մեղք չեն գործել:

Ողջ եղեք:

Օրվա երաժշտությունը

Guns N' Roses, "This I Love"

Գրական բլից-մրցույթ. ARMCON at World's End

Գիտեմ, նորից կորել եմ, բայց պարապ չէի մնում:) ARMCON ֆանտաստիկ և գիտաֆանտաստիկ գրականության մրցույթի կազմակերպման ընթացքում որոշեցինք բլից-մրցույթ կազմակերպել՝ մոտակա  աշխարհի վերջի չգալու կապակցությամբ: Այնպես որ, բոլորդ հրավիրված եք մասնակցելու:

Մրցույթի կանոնները կարող եք կարդալ այստեղ: Ընդունվում են հայերեն, անգլերեն և ռուսերեն աշխատանքներ: Գրանցվելու ու մանրամասների համար զանգահարեք (+374) 91 07 13 42 հեռախոսահամարով, կամ կարդացեք Armcon.am ֆորումում:

«Դուք ծխում եք, որ վայելեք: Ես ծխում եմ, որ մահանամ»:

Ջոն Գրին, «Ալյասկային փնտրելիս»

Ընդհանուր առմամբ, ես միշտ ցանկացել եմ, որ մեկը կողքիս լինի, ում հետ կկարողանամ մինչև վերջ ազնիվ լինել: Այնպես չի, որ կյանքումս ինչ-որ իրոք սարսափելի բան արած լինեմ, բայց շատ ավելի տհաճ է, երբ քեզ սխալ են հասկանում: Պատկերացրու՝ սիրահարվես մտավոր հետամնացությամբ տառապող աղջկա, ով նաև հարուստ ծնողներ ունի: Իրոք անկեղծ սիրահարվես: Փոխադարձ: Պատկերացրու, թե ինչ ահավոր են քո ապրումները կապված նրա վիճակի հետ: Գիտակցումը, որ նա երբեք քեզ չի հասկանա: Գիտակցումը, որ չես կարող նրա հետ մնալ մինչև վերջ, նրա հետ երբեք երեխաներ չես ունենա՝ վախից, որ դա կարող է փոխանցվել ժառանգաբար: Գիտակցումը, թե նա ինչ է ապրելու, երբ դու գնաս: Որովհետև դու տվել ես նրան այն, ինչ ոչ ոք երբեք չի տվել ու այլևս չի տա: Պատկերացրու օտարումը: Իսկ հիմա պատկերացրու, թե ինչպես դա կմեկնաբանեն: Կարող ես ասել, որ ուրիշների կարծիքի վրա թքած ունես, թեև դա այդպես չի: Պարզապես երբեմն դու այնքան ուժեղ ես, որ կարծիքները մոծակի խայթոցի նման են: Բայց երբ դու թույլ լինես, այդ խայթոցները կկոտրեն քո ողնաշարը:

Դրա համար էլ, չնայած չես խաբում, բայց խտացնում ես գույները, որ մարդիկ նայեն այն ուղղությամբ, որով դու ես ուզում, հետո հոգնում ես ու զգում, որ էլ ոչ մեկին ասելու բան չունես:

Ամանդա Տոդդի պատմությունը

Youtube-ի այս տեսահոլովակում 15-ամյա կանադացի դպրոցական Ամանդա Տոդդը պատմում է իր պատմությունը. ինչպես ինտերնետային շփումը վերածվեց շանտաժի, հալածանքի, հոգեբանական բռնության:

Տեսահոլովակը Youtube-ում հրապարակվել է սեպտեմբերի յոթին: Ուղիղ մեկ ամիս և երեք օր հետո Ամանդան ինքնասպանություն է գործել:

Ինձ թվում է՝ բավականին ծանոթ պատմություն է: Ու անիմաստ է հուսալ, որ այն կազդի պատմության մեղավորի կարգի մարդկանց խղճի վրա: Այն, որ մենք գործնականում չունենք ներքին, հասարակական պաշտպանական մեխանիզմներ նման դեպքերի համար, որ պատրաստ ենք ասել՝ «ապուշ է, ինքն է մեղավոր», ստեղծում է հանդուրժողականության կոնտեքստ նրա համար, որ մարդիկ չարաշահեն երեխաների դյուրահավատությունը:

Ցանկացած դեպքում, միգուցե ժամանակն է, որ մարդիկ դադարեն դատել հոգեբանական բռնության զոհին ու փոխարենը փորձեն օգնել նրան: Որովհետև այն, ինչ ձեզ արհեստական մելոդրամա է թվում, երբեմն ընդամենը արտահայտչամիջոց է իսկական ողբերգության համար:

Ու մեկ էլ, ժող: Ես ձեզ հաճախ չեմ սա ասում, բայց ես ձեզ իրականում սիրում եմ: Լավ եղեք ու մի տխրեք:

Մի վերջին լուսանկար. պոստ մորտեմ լուսանկարչությունը 19-րդ դարում

Վաղ լուսանկարչության կիրառումներից մեկն ազգականներին վերջին անգամ սիրելի հանգուցյալի հետ նկարվելու հնարավորությունն էր. նկարչի դիմելու դեպքում պատվերը չափազանց երկար ժամանակ կտևեր, իսկ դիակներն, իհարկե, առասպելական համբերություն ունեն, բայց այդ հատկությունը, ցավոք, չի տարածվում ողջ մնացածների հոտառության զգայարանի վրա: Ինչի պատճառով 19-րդ դարում նախընտրում էին սիրելի հանգուցյալին հնարավորինս շուտ ճամփել այնտեղ, ուր խոտն ավելի կանաչ է, երկինքն էլ ավելի կապույտ:

Այդ կոնտեքստում առաջացավ պոստ մորտեմ (հետմահու) լուսանկարչության գաղափարը:

Այս լուսանկարների մի մասը ողբերգական է, մի մասը՝ մռայլ ձևով զավեշտալի: Հետաքրքիր են մարդկանց դեմքերի արտահայտությունները: Երեխաներինն էլ, մեծերինն էլ: Եկեք հիշենք, որ այս ամենը տեղի էր ունենում վիկտորիական էթիկայի պայմաններում, իսկ լուսանկարիչներին հասարակ խավի շրջանում վերաբերվում էին այնպես, ինչպես մենք հիմա ակադեմիկոսներին ենք վերաբերվում:

Ընդհանուր առմամբ ամերիկյան հասարակ ու միջին խավի պոստ մորտեմ լուսանկարները ես սովորաբար որակում եմ մեկ բառով՝ տարօրինակ:

Հետաքրքիր, բայց կանխատեսելի է պոստ մորտեմ լուսանկարների մեջ մանկականների մեծ քանակը. այդպիսի լուսանկարը դառնում է մահացած երեխայի միակ հիշատակը:

Իսկ որոշ նկարներ շատ տխուր են, ինչպես  Սաքսեն-Կոբուրգի ու Գոթայի արքայադուստր Վիկտորիայի վերջին լուսանկարը.

Լուսանկարն ասես նոր իմաստ տա «վերջին շունչը փչել» արտահայտությանը:

Քանի որ իմ նախորդ բլոգները հակում ունեին արագ տեմպերով լցվել մեռելներով, այսքանով սահմանափակվենք: Այլ պոստ-մորտեմ լուսանկարներ դիտելու համար կարող եք որոնել գուգլում՝ 19th century post mortem photography, 19th century post mortem daguerreotype նշանաբառերով:

Օտարալեզու բառերի տրանսլիտերացիա. տ, թե՞ թ

Ընդհանուր առմամբ, որոշ անգլերեն բառեր թարգմանվելու փոխարեն տրանսլիտերացվում են հայերեն (հնչյունային համարժեքներով են փոխարինվում), ինչը հաճախ վիճելի կետեր է առաջացնում (Էյնշտեյն-Այնշտայն, Ֆրեյդ-Ֆրոյդ և այլն):

Նախ՝ անդրադառնամ տ-թ տրանսլիտերացիային, որի խնդիրն առավել ցավոտ է: Ռուսերենը չունի թ հնչյուն (ինչպես անգլերենը չունի տ հնչյուն), ինչի պատճառով սովետական շրջանում տրանսլիտերացված բառերում խուլ բաղաձայնն էր կիրառվում (տ), իսկ հետսովետական ռեակցիոն շրջանում, ռուսերենից կարծես հեռանալու նպատակով, կիրառվում էր անգլիական թ-ն՝ ձայնեղ խուլ բաղաձայն: Ինչևէ, իրականում տ-թ տրանսլիտերացիան ավելի բարդ է, քան կարող է թվալ առաջին հայացքից:

Ընդհանուր առմամբ, եթե նայենք անգլերենի ծագումնաբանական տեսանկյունից, կտեսնենք այդ երկու հնչյունները թե՛ հույների մոտ (տաու-թետա), թե՛ սկանդինավյան լեզուներում (տեյվազ-թունոր): Հունական երկու աստվածուհիների անունների օրինակի վրա պարզ է դառնում, թե ինչպես են անգլերեն տրանսլիտերացվում հունական տաուն ու թետան. Θέτις` Thetis, Թետիս, ու Τηθύς` Tethys, Տեթիս: Ակնհայտ է դառնում, որ հունական թետան, հայերեն համարժեքը՝ թ, անգլերենում հնչյունափոխվում է th բաղաձայն հնչյունին (իր երկու տարբերակներով, ձայնեղ ð-ն ու անձայն θ-ն): Նույնը տեղի է ունենում Þ թեյվազ ու T տունոր հին սկանդինավյան հնչյունների հետ (Thor - Týr): Հունական դիցաբանության հետ ես ծանոթացել եմ ռուսական աղբյուրներից, որոնց հեղինակները... թ հնչյունի բացակայության պատճառով նույնացրել էին Թետիս ու Տեթիս աստվածուհիներին, հայ թարգմանիչներն էլ ընդամենը Тетис բառի առաջին Т-ն Թ էին դարձրել:

Տեսնելով, թե ինչ տրամաբանությամբ են անգլերենում տրանսլիտերացնում հունական ու նորդական Տ ու Թ հնչյունները, կարող ենք հետևություն անել, թե ինչպես է պետք անգլերենից տրանսլիտերացնել T ու Th հնչյունները: T=Տ, Th=Թ:

Ֆրեյդի ու Էյնշտեյնի խնդիրն ավելի բարդ է: Ռուսերեն դրանք փոխանցվել են գրելաձևից ենթադրված տրանսլիտերացիայով, հայերեն մտել ռուսերենից: Ֆրոյդ ու Այնշտայն գրելաձևերի կողմնակիցները, որպես արգումենտացիա բերում են, որ նախնական լեզվով դրանք այդպես են արտասանվել: Հակափաստարկ՝ ֆիններն իրենց երկիրն անվանում են Սուոմի, հնդիկներն իրենցը՝ Բհարատա, վրացիներն իրենցը՝ Գեորգիա: Ինչևէ, մենք դրանք անվանում ենք այլ լեզուներից փոխառած կամ հնուց ձևավորված անուններով՝ Ֆինլանդիա, Հնդկաստան, Վրաստան: Անձամբ իմ կարծիքով, այս հարցին կարելի է առավել ճկուն մոտենալ ու երկու տարբերակն էլ ճիշտ համարել:

Իհարկե, ես լեզվաբան չեմ, ու հետաքրքիր կլիներ մասնագետ լեզվաբանի կարծիք լսել այս հարցի շուրջ:

Ռուշդիի վիդեոչատի ձայնագրությունը

Հատուկ նրանց համար, ովքեր բաց թողեցին Ռուշդիի վիդեոչատը, ահա ձայնագրությունը: Ցավոք, ժամանակը սուղ էր ու իմ հարցը չփոխանցեցին:

Watch live streaming video from goodreads at livestream.com

Կենդանի վիդեոչատ գրող Ահմեդ Սալման Ռուշդիի հետ

Մի քանի ժամից Goodreads-ը կազմակերպում է վիդեոչատ ծագմամբ հնդիկ գրող Ահմեդ Սալման Ռուշդիի հետ («Սատանայական Տաղեր», «Ամոթ», «Կեսգիշերվա Զավակները»): Դիտել եթերը կարող եք հենց այստեղ, իսկ չատին մասնակցելու և Ռուշդիին ձեր հարցերն ուղղելու համար կարող եք հետևել այս հղմանը (կպահանջվի գրանցում Goodreads համակարգում):

Watch live streaming video from goodreads at livestream.com

Drink one for old mother Ireland, mateys! ARRR!

Suckablood

Հայկական «Ցասում» պսևդոսարսափ/պսևդոֆիլմ խայտառակությունից հետո երևի քչերն են հավատում, որ հնարավոր է հանել որակյալ փոքրաբյուջե սարսափ-ֆիլմ: Հատուկ նման մարդկանց համար՝ փոքրաբյուջե սարսափ-հեքիաթ BloodyCuts ստուդիայից. «Suckablood»:

Հաճելի Գեյմանական բան կա մեջը, բանաստեղծական շարադրանքը հիանալի է, հատուկ էֆեկտներն էլ դժվար չի ստանալ (ամենայն հավանականությամբ արված են After Effects կամ Nuke ծրագրերով):

Alone in her room, the candles grew dim,
The wind howled and roamed and the monsters looked in. 

Suckablood - short fairytale horror from BloodyCuts.co.uk on Vimeo.

Դարրեն Արոնոֆսկի, «The Fountain». վերլուծություն

«Ու վտարեց Տերն Ադամին ու Եվային Եդեմի այգուց ու հրե սուր կանգնեցրեց, որ պաշտպանի Կենաց Ծառը»:
Ծննդոց 3:24

Ռեժիսոր Դարրեն Արոնոֆսկի
Սցենար Դարրեն Արոնոֆսկի, Արի Հանդել
Պրոդյուսերներ Էրիկ Վատսոն, Արնոն Միլչան, Յաին Սմիթ
Երաժշտություն Կլինտ Մանսել
Թոմի դերում՝ Հյու Ջեքման (X-Men, Australia, Swordfish)
Իզզիի դերում՝ Ռեյչլ Վեյսց (Mummy)

Այս ֆիլմ-հանելուկն, իմ կարծիքով, կատարյալ է ամեն տեսանկյունից. դերասանների ընտրությունը, դերասանական խաղը, Կլինտ Մանսելի անզուգական երաժշտությունը, որն ինձ հիացրել էր դեռ Արոնոֆսկու նախորդ՝ «Requiem for a Dream» ֆիլմում, օպերատորական աշխատանքը, մոնտաժը՝ ամեն ինչ արված է վերին աստիճանի լավ:

Իրականում "The Fountain"-ը կարող էր դառնալ Արոնոֆսկու առաջին աշխատանքը, երբ ֆիլմի նկարահանման իրավունքը 2002 թ. գնել էր Warner Bros ընկերությունը: Թոմի դերը պետք է իրականացներ Բրեդ Պիտը, իսկ Իզզիինը՝ Կեյտ Բլանշետը: Ճիշտն ասած, ոչ մի կերպ չեմ կարող պատկերացնել Պիտին Թոմի դերում: Դրա համար էլ ինչ-որ տեղ ուրախ եմ, որ նրա հետ տարաձայնություններ առաջացան ու ֆիլմի նկարահանումը հետաձգվեց անորոշ ժամանակով:

2006 թվականին Դարրեն Արոնոֆսկին նկարահանեց ու թողարկեց ֆիլմը կես բյուջեով: Համակարգչային էֆֆեկտների փոխարեն նա օգտագործեց ավելի էժան մակրոլուսանկարչություն, իսկ գլխավոր դերերը խաղացին Հյու Ջեքմանն ու Ռեյչլ Վեյսցը:

Ֆիլմի գործողությունները տեղի են ունենում երեք զուգահեռ իրականություններում. Իզզիի գրքի մեջ Իսպանիայի Թագուհին Կոնկիստադորին ուղարկում է Կենտրոնական Ամերիկա՝ այնտեղ Կենաց Ծառը գտնելու ու Իսպանիան այն զավթող Ինկվիզիտորից փրկելու համար: Երկրորդ իրականությունը Թոմի գլխում է. մտասևեռված ու առանձնացված ամբողջ Տիեզերքից՝ նա փորձում է մահացող Ծառը հասցնել Շիբալբա, որտեղ այն նորից կծաղկի: Երրորդ իրականությունը մեր ժամանակներում կամ մոտիկ ապագայում է. հանճարեղ բժիշկ Տոմ Կլեոն փորձում է քաղցկեղի դեղ գտնել, որպեսզի փրկի իր կնոջն՝ Իզզիին:

Շատերի համար հաճելի կլինի իմանալ, որ Կլինտ Մանսելի գրած սաունդտրեկը կատարել են Սան Ֆրանցիսկոյի Կրոնոս կվարտետն ու շոտլանդական Mogwai պոստ-ռոք խումբը:

Այն մարդկանց, ովքեր ֆիլմը դեռ չեն դիտել, խորհուրդ չի տրվում կարդալ հոդվածի շարունակությունը:

91 սանտիմետր

Ամենաէմոցիոնալ կարճամետրաժ ֆիլմերից մեկը, որ վերջերս տեսել եմ: Դիզայնը, մինիմալիզմն ու ընդհանուր էսթետիկան էլ շատ հաճելի են:

«Skhizein»-ը կարճամետրաժ անիմացիոն ֆիլմ է մի մարդու (Անրիի) մասին, որը հայտնվել է ուղիղ 91 սանտիմետր հեռավորության վրա այն տեղից, որտեղ պետք է լիներ:

Հավատացեք, չնայած հումորային տոնին, սա լուրջ ֆիլմ է ու ցնցող մոտեցում թեմային՝ եթե ուշադիր լինեք, դուք էլ դա կնկատեք:

Ես զուգահեռներ տարա Անրիի՝ ֆիլմի հերոսի, ու ինձ տարիներ շարունակ ոգեշնչած մարդու՝ Ուոլտեր Ինգլիս Անդերսոնի միջև: Ես չգիտեմ, արդյոք այդ նմանությունները պատահական էին, թե նպատակային: Երևի մի օր կհարցնեմ պարոն Կլապենին:

Ահա և մուլտֆիլմի կոմպոզիտոր Նիկոլյա Մարտենի աշխատանքների շարք (հույս ունեմ՝ ուշադիր էիք երաժշտության նկատմամբ).

Օգոստոսի 28

Ինչո՞վ է այս օրը կարևոր մեզ՝ մարդու իրավունքների ակտիվիստներիս համար: 1963 թվականի օգոստոսի 28-ին 200,000 մարդ մասնակցեց խաղաղ երթին ԱՄՆ Վաշինգտոն քաղաքում, որտեղ, Լինկոլնի հուշահամալիրի դիմաց, դոկտոր Մարտին Լյութեր Քինգ Կրտսերը կարդաց իր հանրահայտ «Ես երազանք ունեմ...» ճառը:

1955 թվականին այս նույն օրը երկու սպիտակամորթ տղամարդիկ աֆրոամերիկացի դեռահաս Էմմետ Տիլլին հափշտակեցին Չիկագոյում իր քեռու տնից: Երեք օրից գտան Էմմետի խոշտանգված դիակը: Տղամարդկանց խոսքերով, «տղան սուլել էր սպիտակամորթ կնոջ հետևից»:

Լինենք պինդ: Լինենք աչալուրջ: Լինենք արդար: Այսօր ես ողջունում եմ մարդու իրավունքների համար երբևէ պայքարած բոլոր մարդկանց:

Շումերների, հայերի ու հայ ռազմահայրենասիրական թերարժեքության կոմպլեքսի մասին

Դժբախտություն ունեցա մտնել ոմն Լիլիթ Աբգարյանի բլոգ, ինչպես հասկացա, մեր պահպանողականներից է (...Մենք ընդամենը հաստատում ենք, որ հայուհին պարտավոր է պահպանել և իր սերունդներին նույնպես ԱՎԱՆԴԵԼ այն, ինչ ինքը ստացել է իր նախորդներից. սա է հայ տեսակի հազարամյա գոյատևման ծրագիրը): Ինձ հաճախ են մեղադրում, որ ես չափազանց շատ ժամանակ եմ վատնում նման մարդկանց հետ տրամաբանական բանավեճի անհաջող փորձերի վրա: Ես համաձայն եմ այդ մեղադրանքների հետ, ինչի պատճառով իմ դիտարկումները կտեղադրեմ իմ բլոգում, համ էլ շումերների թեմային անդրադարձած կլինեմ:

«Եվրոպական մայր լեզուն սկսել է տրոհվել 10000 տարի առաջ, իսկ հայոց լեզուն մոտավորապես 8000 տարեկան է, այսինքն շումերերնից հին է մոտ 4000 տարի»:

Մայր եվրոպական լեզու հասկացությունն ինձ, իհարկե բացեց: Հաշվի առնելով, որ խոսքն, ամենայն հավանականությամբ, գնում է պրոտո-հնդևրոպական լեզվի մասին, որից առաջացել են հնդևրոպական լեզվաընտանիքի մնացած լեզուները, ներառյալ հայերենը (լեզվախմբերի լրիվ ցանկը հետևյալն է. կելտական, գերմանական, իտալական, բալթիկ-սլավոնական, բալկանյան (բացառություններով), հելլենիստական, անատոլիական, հայկական, հնդ-իրանական («արիական»), տոչարիական լեզուներ. ընդհանուր առմամբ, 2005 թվականի տվյալներով, հնդևրոպական լեզվաընտանիքի մեջ մտնում են 449 լեզուներ, որոնցից 219-ը պատկանում են հնդ-իրանական խմբին):

Պրոտո-հնդևրոպական լեզվի տրոհումը, Օստինում Տեխասի համալսարանի լեզվաբանական կենտրոնի տվյյալներով (պրուֆլինկ) սկսել է տրոհվել մ.թ.ա. 2500-2000 թթ. միջակայքում, այսինքն՝ մոտ չորս-չորսուկես հազարամյակ առաջ: Նման չի հարգարժան հայուհու խոսքում նշված տաս հազարամյակ ժամկետին ու երկու անգամ ավելի քիչ է, քան հայերեն լեզվի տարիքն ըստ հոդվածի:

Ընդհանուր առմամբ, հոդվածի արգումենտացիայի չափն ու ձևը մոտավորապես այսպիսին է, բառացի մեջբերում եմ անում.

Հայտնի է, որ շումերները հարավային միջագետք են իջել հյուսիսային միջագետքից՝ այսինքն հայերի տարածման շրջաններից:

Թե որտեղից է հայտնի, ինչից են նման բան ենթադրում, ցավոք, հայտնի չի: Համարենք, որ բրիտանացի գիտնականներն են հայտնաբերել:

Շումերի տարածքի մասին հայտնի է ("Sumer (ancient region, Iraq)". Britannica Online Encyclopedia. Britannica.com), որ այն առաջին անգամ բնակեցվել է մ.թ.ա., գուշակեք, 4500-4000 թթ. շրջանում, այսինքն՝ մոտ երկու հազարամյակ ավելի շուտ, քան պրոտո-հնդևրոպական լեզվի տրոհումն ու հայերենի/հարակից լեզուների ձևավորումը: Շումերի առաջին բնակիչները սեմական ժողովուրդներ չէին ու հավանաբար նույնիսկ շումերական լեզվով չէին խոսում, դատելով նրանցից շումերների ժառանգած տեղանուններից: Այդ մարդկանց անվանում են Ուբաիդիական մշակույթ, նրանց միգրացիայի մասին շատ բան հայտնի չի, բացի նրանից, որ միջագետքի բնակեցումը սկսել են ՀԱՐԱՎԻՑ: Հետո մ.թ.ա. 4-րդ հազարամյակում (մեկ հազարամյակ նախքան պրոտո-հնդևրոպական լեզվի տրոհումն), այսպես կոչված Ուրուկի ժամանակաշրջանում, տարածքը սկսեց բնակեցվել սեմական ցեղերի կողմից, որոնք լուծեցին ուբաիդիական ցեղերին, բերեցին իրենց լեզուն ու դարձան այն, ինչը մենք այսօր համարում ենք Շումեր: «Շումեր» բառն իրականում աքքադերենից է գալիս՝ «Šumeru», որը մոտավորապես թարգմանվում է որպես «հայրենիք», «քաղաքակիրթ իշխանների երկիր»: Շումերականը գիտությանը հայտնի առաջին քաղաքակրթությունն է: Շումերի բնակեցման ու որպես մշակութային, ազգային ու պետական միավոր կազմավորման ընթացքում ընթացքում հայկական քաղաքակրթության ոչ ձևավորման, ոչ էլ առավել ևս տարածման մասին խոսք գնալ չի կարող: Հոդվածի հեղինակին հանգստացնեմ՝ նույնն էլ վերաբերում է թուրքականին:

Հետո հաջորդում է հերունական մակարդակի ապագիտական լեզվաբանական «անալիզ»՝ հայերեն այսինչ բառը հնչում է շումերերեն այսինչ բառի նման, ու «շումերերեն» բառերի շումերերեն լինել թե չլինելը, ճիշտ թե սխալ արտասանությամբ գրելը, ենթադրյալ արտասանությունները որպես փաստ ընդունել թե երևակայությամբ բացեր լրացնելը քննարկելն անիմաստ է, որովհետև ապագիտական, սիրողական ու հակատրամաբանական փաստարկը գիտական վերլուծության ենթարկելու կարիք չկա, նույնիսկ կարդալ ալարեցի: Սահմանափակվենք նշելով, որ շումերական մշակույթը շրջակա բոլոր ժողովուրդներին շատ բաներ է փոխանցել, ներառյալ բառեր, բայց դա չի փոխի այն փաստը, որ շումերականը սեմական լեզու է, իսկ հայերենը՝ հնդևրոպական, ու իրենք սկզբունքային տարբերություն ունեն բառակազմության, նախադասության կազմության, բառակապակցության, բառերի միջև փոխհարաբերությունները ցուցադրելու և բազում այլ հարցերում: Նրանք պարզապես չեն կարող իրարից բխած լինել, ինչպես մարդը չի կարող ձիուց առաջացած լինել, ինչքան էլ որ երկուսն էլ շատ հեռավոր անցյալում բխած լինեն նույն վաղ կաթնասուններից:

Բայց հեղինակը հեշտ ու հանգիստ փշրում է իմ բոլոր պատմական, տրամաբանական ու վերլուծական փաստարկները մի հզոր հակափաստարկով, որին դժվար կլինի հակադրվել: Երևի:

Երկու տարբեր ազգերի միջև չի լինում այնպես, որ մարմնի մասերի անվանումները՝ մատներից մինչև կռնակ համընկնեն:

Դե երևի իրոք չի լինում: Եթե, իհարկե, ազգերից մեկը մյուսի մշակութային ազդեցության տակ չի եղել ու իր բառապաշարի զգալի մասը փոխ չի առել ու տեղադրել սեփական լեզվական կոնտեքստում (ինչպես սովետական շրջանում մենք օգտագործում էինք «ռեսպուբլիկա» բառը՝ հայերեն կոնտեքստում ու հոլովմամբ): Բայց ենթադրում եմ, որ Լիլիթն ինձ «կշշի»՝ ասելով, որ այն ժամանակ դեռ սովետ չկար ու շումերական լեզվում «ռեսպուբլիկա» բառ չի եղել (fuck logic):

Այնպես որ, երբ ինձ հարցնում են, թե ինչպես է պատահում, որ ամենայն հայոց գալիլեյ Արթուր Պողոսյանը հերթական հայ «գիտնականը» մշակում է «համաշխարհային մասշտաբի թեզ», իսկ ես, որպես լրագրող, հանելուկային ժպտում եմ, դրա մասին լսելով, ու լռում, ապա միգուցե սպասում եմ, թե որ նախարարությունն է մեր «գիտնականին» մրցանակի ներկայացնելու և ուղարկելու, ասենք, Լուսին:

Մեր հայուհի Լիլիթ Աբգարյանը, դատելով այս հոդվածից, սովոր է, որ իրեն քլնգում են, ինքն էլ, դատելով իր իսկ խոսքերից, «վատ» խոսքեր է ասում քլնգողներին ու դեռ մի հատ էլ զարմանում է, թե ինչու իր «վատ» խոսքերը բանի տեղ չեն դնում: Ինչ արած:

Ես էլ նստեմ, թուլանամ ու սպասեմ մեր նացիոնալիստների/պահպանողականների ֆլեյմին ու երիցս նզովյալ Shlang.am-ի «ձեր գրառումը մտցրեցինք մեր հետույքը» մեկնաբանությանը:)

Սերժ Թանգյանի ուղերձը՝ կապված Թեղուտի անտառի ոչնչացման հետ

Դեմոկրատական հեղափոխություն Մեքսիկայում

Մեքսիկայում հեղափոխություն է:) Անոնիմուսից ազդանշան ստացա, որ իրոք, ԱՄՆ ու Մեծ Բրիտանիայի աջակցությունն ունեցող Էնրիկե Պենյա Նիետոյի հաղթանակը կասկածի տակ է դրված ու ներկայումս Մեխիկո քաղաքում երևի մարդկության պատմության մեջ ամեմածավալուն բողոքի ակցիաներն են տեղի ունենում: Ակցիաների թիրախ են դարձել նաև երկու տեղական հեռուստաընկերությունները, որոնք հրաժարվել են հերարձակել ցույցերը: Կփորձեմ էլի ինֆորմացիա գտնել, իսկ հիմա՝ ինչ գիտենք այս պահի դրությամբ:

R.I.P. Գերմանամուկ

Երեկ առավոտյան իմ գերմանամուկը մահացավ ծերությունից: Պուճուր, քեզ միշտ կհիշենք:

«Դ. Իոհաննիսյան/Բ. Պողոսյան/Հ. Սիմոնյան ընդդեմ Մեկ Ազգ կուսակցություն» գործի մանրամասները

Ում դա հետաքրքիր է:) Անի, դու ուզել էիր, եթե ճիշտ եմ հիշում:

Գտնված Երազը

Գիտեմ, բոլորդ հազար անգամ տեսել եք, բայց առանց արցունքների նայել չեմ կարողանում: Ու նամանավանդ «Գիշերվա աստղազարդ նկարում» երգը, որը հնչում է վերջում:

Հարսնաքարում ու Հյուսիսային պողոտայի վրա, կոնտրաստ

Երեկ, քանի դեռ ժողովուրդը գնում էր Վահե Ավետյանի համար Հարսնաքարում մոմ վառելու ու, փաստորեն, ոստիկանների բռնությանը բախվելու, Հյուսիսային պողոտայում ընթանում էր ըստ երևույթին քաղաքապետարանի կազմակերպած միջոցառում՝ հիպ-հոպ, բրեյկդանս, բասկետբոլ, գրաֆիտի՝ ոնց որ թե ամեն ինչ, որ կապված է գետտոյի երիտասարդության մեջ: Կարծես ակնարկեն, թե ինչպիսի քաղաք են ուզում իրենք:

Բաղրամյան պողոտայի մուտքի մոտ քաղաքապետարանի էմբլեմով մեծ լուսատախտակներ էին՝ «կանաչ Երևան» գրությամբ: Քաղաքապետարանն էլ երևի կանաչ Երևանի մեծ կողմնակիցն է: Չեմ հասկանում, մեզ լրիվ էշի տե՞ղ են դնում: Չեմ ուզում ավելորդ անգամ անտագոնիզացնել քաղաքապետարանը, բայց դե գոնե մի բան արեք, որ ձեզ իրավունք վերապահեք «կանաչ Երևան» կոչեր անել: Մինչև հիմա դուք մենակ «էլիտար բետոն Երևան», «ավերված մշակույթ Երևան», «լֆիկ նեմեց Երևան» կոչերի իրավունքն եք վաստակել:

Մաշտոցի պուրակ. պատկանում է հանրությանը

Անընդհատ չէի հասցնում տեղադրել:)

Անկեղծ հերոսներին նվիրվում է

Զվարճալի է, որ հենց ես ինչ-որ հասարակական գործունեությամբ եմ սկսում զբաղվել, միանգամից մարդկանց լրիվ նույն խումբը հերթական անգամ հայտնաբերում է, որ ես սատանիստ եմ ու վայնասուն է բարձրացնում: Այդ խմբի անբաժան մասն են հայ բլոգոսֆերայի ֆաունայի կնճիթավոր ներկայացուցիչներն ու «մենք նացիստ չենք, բայց կողմ ենք համակենտրոնացման ճամբարներին ու գազախցիկներին, ու կեցցե ՀՀԿ-ն ու Պուտինը» նացիոնալիստները, պահպանակողական պրո-իշխանական տարբեր բաներ և այլն: Այսօր ես ձեզ չեմ քլնգելու: Ես շնորհակալություն եմ հայտնում համեստ անձիս նկատմամբ արտահայտած մեծ հետաքրքրության համար: Շնորհակալ եմ, որ այդ աստիճանի վախենում եք ինձանից: Դուք բոլորդ անկեղծ հերոսներ եք, որոնք հազար հոգով քաջաբար մոնիտորի հետևից սպառնում ու հայհոյում են չար սատանիստին:

Սիրելի անկեղծ հերոսներ և այլ փղեր, ձեզ եմ նվիրում Ջեկի Չանի «Անկեղծ հերոսը» երգը.

Կոշիկի խանութը, քաղաքի աղտոտումն ու բուտիկների զոհերը

Երեկ ընկերներիցս մեկը պատմեց, թե ինչպես էր Շրջանայինում գտնվող MegaBox կոշիկի խանութի զեղչը չտեսների գնորդների մեծ հոսք առաջացրել: Խանութի աշխատողները ժամանակ առ ժամանակ կոշիկի տուփեր և այլ աղբ էին հանում ու լցնում խանութի դիմաց: Ընկերս մտավ խանութ, որ բողոքի աղբի համար: Խանութում նախ մունաթով հարցրեցին, թե ինչու է հետաքրքրվում, հետո ասացին, որ դա աղբ չի, կոշիկի տուփեր են: Հետաքրքիր է, փաստորեն՝ MegaBox կոշիկի խանութում կոշիկները վաճառում են Տաշիր պիցցայի տուփերով:

Կարճ ասած, ահա լուսանկարներ դեպքի վայրից:

R.I.P. Սիդ Բարրետտ

Երեկ Սիդի մահվան օրվանից (հուլիսի 7, 2006) լրացավ ուղիղ հինգ տարի: Քնիր հանգիստ, հին ընկեր:

Եթե դուք մի պահ հիշեիք, որ Մարկեսը փալասե տիկնիկ չի

«Գնդապետը բացեց թիթեղե տուփն ու հայտնաբերեց, որ թեյի գդալից էլ պակաս սուրճ է մնացել: Նա կաթսայիկը վերցրեց կրակի վրայից, ջրի կեսը թափեց հողե հատակին ու սկսեց քերել տուփը, կաթսայիկի մեջ լցնելով սուրճի վերջին մնացորդները, որոնք միախառնված էին ժանգի փաթիլների հետ»:

Վերջը ստիպեցիք, էլի, այս թեմայով գրել: Խոսքը վերաբերում է Մարկեսի չգրած, բայց նրան վերագրվող աշխատանքներին: Սկսենք «Տիկնիկից» (իրական հեղինակը՝ Ջոննի Վելչ, անհայտ մեքսիկացի տիկնիկային ներկայացումներ տվող մարդ, պրուֆլինկ): Գոնե մի պահ պատկերացրեք, որ Մարկեսն այսպիսի արտահայտություններ օգտագործի.

«...հավանաբար ես չէի ասի ամեն ինչ, որ մտածում եմ, բայց հաստատ կմտածեի ամեն ինչ- որ ասում եմ...»«...ամեն աչքերը փակ րոպե մենք կորցնում ենք վաթսուն վայրկյան լույս...»
«...եթե ես սիրտ ունենայի, ես կգրեի իմ ատելությունը սառույցի վրա ու կսպասեի, որ արևը դուրս գա: Վան Գոգի երազով ես Բենեդետտիի բանաստեղծություն կնկարեի աստղերի վրա, ու Սերրատի երգն իմ սերենադը կլիներ լուսնին...»
«...Իմ արցունքներով ես վարդեր կջրեի, որ զգայի նրանց փշերի ցավն ու նրանց թերթերի մարմնավորված համբույրը...»
«...ու ես կապրեի սիրահարված սիրուն...»

Եվ այլն: Ձեռքս կոտրվեր՝ նման բան չթարգմանեի: Ինչպե՞ս եք պատկերացնում, որ իմ սիրելի հեղինակներից մեկը գրեր նման բաներ: Ախր հենց սա եմ ես ամբողջ քննադատական աշխատանքիս ընթացքում քլնգել: Ախր սա տափակ զիբիլ է, որն ավելի շատ մտավոր ունակություններով չփայլող դեռահաս աղջկա հուշատետրին է վայել: Կլիշե կլիշեի վրա՝ կլիշեով համեմված: Ու, չնայած այդ ամենին, իրական հեղինակն իրավունք ունի, որ իր աշխատանքն իրեն վերագրվի: Հիշեք. անկախ նրանից, «Տիկնիկը» ձեզ դուր է գալիս, թե ոչ, այն Ջոննի Վելչի աշխատանքն է, ոչ թե Գաբրիել Գարսիա Մարկեսի:

Աֆորիզմները... աֆորիզմները մեկ այլ պատմություն են: Մարկեսը երբեք, որքան հայտնի է, չի ասել կամ գրել՝ «մի լացիր, ոչ ոք արժանի չի քո արցունքներին, իսկ ով արժանի է, քեզ չի լացեցնի»: Կամ՝ «մի լացիր, քանի որ վերջացել է, ժպտա, որ եղել է»: Ընդհանրապես, Մարկեսը, որքան ինձ հայտնի է, աֆորիզմներ ընդհանրապես չի գրել: Սրանք առավել հաճախ վերագրվում են մեկ այլ գրողի, ով աֆորիզմներ սիրում էր. Դոկտոր Սեուսին: Բայց քանի որ կայուն ապացույցներ չկան, բացի դրանից՝ Սեուսը մի փոքր այլ դեմոգրաֆիայի համար էր գրում, նույնիսկ դա է վիճելի հարց: Հավանաբար հասարակ անանուն աֆորիզմներ են:

Ժողովուրդ, սովորեք բամբասանքը տարբերել փաստից: Ու հեռու մնացեք աֆորիզմներից: Նամանավանդ գրողների աֆորիզմներից, որոնց աշխատանքները չեք կարդացել:

Գնդապետին պետք եղավ ապրել յոթանասունհինգ տարի՝ ուղիղ յոթանասուն ու հինգ, րոպե առ րոպե, այդ պահին հասնելու համար: Նա ինքն իրեն անպարտելի զգաց, երբ պարզ ու հատու պատասխանեց.
- Քաք:

Փիղը կապիտալիստական Ամերիկայում

Ինչպես երևի գիտեք, ԱՄՆ-ում նույնպես փիղը տեղական հանրապետական կուսակցության սիմվոլն է:

Ծանր ռոքում կանանց դերի հակիրճ ու ջղային դաս

Heart, "Barracuda" (վոկալիստուհի Էնն Ուիլսոն).

Հոգեբանական աբսուրդ. Հարսնաքարը՝ սերիալների հետևանք

Երեք օր անց նրանից, ինչ հեռուստատեսության ու բռնության՝ ինքնասպանության հետ կապի մասին իր բոցն էր արել ԵՊՀ հոգեբանության ամբիոնի դեկան Հրաչյա Հովհաննիսյանը, հիմա էլ... գուշակեք: Այո, Կարինե Նալչաջյանը հայտարարում է, որ Հարսնաքարի դեպքերը կապված են սերիալների հետ: Ոչ լրիվ, բայց դե մասնակի: Իսկ «Պոպլավոկի՞» դեպքերը: Իսկ մարտի 1-ի՞ դեպքերը: Իսկ Թեղուտի անտառի հատու՞մը: Իսկ Ջերմուկի ոսկու և ուրանի պաշարների անպատասխանատու շահագործու՞մը:

Ախր տիկին Նալչաջյան... ես կարող եմ ձեր տեսությունները չսիրել, բայց որպես հոգեբան ձեր վաստակը կասկածի տակ դնել չեմ կարող: Կիսում եմ նաև ձեր դժգոհությունը սերիալների ու նրանց քարոզած արժեքների նկատմամբ: Բայց ախր որպես հոգեբանի կարծիք նման բան ասել... Եթե ասեիք, որ երկուսն էլ նույն արատավոր երևույթներից են բխում, որ սերիալների մասսայականությունը վկայում է այն մասին, որ մեր հասարակության մեջ առավել գնահատվում են այս և այս արժեքներն, ինչի պատճառով... Ախր չի կարելի սիմպտոմը շփոթել հիվանդության հետ: Չե՞ք կարծում:

Հասկանում եմ, որ արտասահմանում այդ կարծիքը մոդայիկ է, բայց մենք, բարեբախտաբար, այնքան երկար ժամանակ չի, որ սեփական սերիալներ ունենք, որ մի հատ էլ դրանց վրա սերունդներ մեծանան:

Deep In the Backroom of Your Mind

2006-ի երգերիցս մեկն էլ ձայնագրեցի: Ճիշտն ասած, երգելու տրամադրված չէի, ոչ էլ նկարելու (ինձ վերջերս տեսած մարդիկ գիտեն, թե ինչու), բայց դե երգը կա, իսկ ձայնագրություն՝ ոչ:

Ինքնասպանությունների թվի աճի ու դրա շուրջ տեսակետներից մեկի մասին

ԵՊՀ հոգեբանության ամբիոնի դեկան, հոգեբանական գիտությունների թեկնածու Հրաչյա Հովհաննիսյանի ինքնասպանությունների թվի աճի շուրջ կարծիքը կարդալուց հետո մազերս բիզ-բիզ կանգնեցին: Անձամբ ես պարոն Հովհաննիսյանին չեմ ճանաչում ու մինչ այժմ լրջորեն քննարկում էի ԵՊՀ Հոգեբանության ֆակուլտետ դիմելու հավանականությունը: Բայց ամբիոնի դեկանի կողմից արտահայտված նման կարծիք կարդալուց հետո հասկացա, որ պետք չի: Տեսանկյունը, որն արտահայտված է հոդվածում, իմ կարծիքով, ոչ պրոֆեսիոնալ, պոպուլիստական, մակերեսային, մոդայիկ բնույթ է կրում: Մարդկանց դուր է գալիս ամերիկյան ամսագրերի ոճով ու պարունակությամբ արդարացումներ կարդալը երևույթների վերաբերյալ, որոնց մեղավորն իրականում իրենք են:

Միգուցե ինքնասպանությունների քանակական-ժամանակային դինամիկան հասկանալու համար վերլուծենք մեր ֆոլկլյորն ու ֆոլկլյորի մշակումները (օրինակ՝ Հ. Թումանյան, «Մարո»), ու ոչ միայն ինքնասպանության, այլ նաև հասարակական օտարման թեմայով, քանի որ ինքնասպանությունն ու օտարումը գրեթե միշտ իրարից անբաժան են: Միգուցե տեսնենք, թե ինչպես է մարդկանց մեջ ձևավորվել ինքնաոչնչացման մեխանիզմն ու ինչ ազդակներից է ակտիվանում: Բերնի խաղերի տեսության մոդելները կիրառենք:

Օտարման մեխանիզմների մասին, չմոռանանք, որ ապրում ենք հասարակությունում, որն ինքն է պատրաստ հասարակական որոշ տաբուների խախտման համար անհատին հասարակությունից օտարելու ծայրահեղ քայլերի գնալ: Մեր հասարակությունը չի՞, որ, իբր թե անհանգստանալով ինքնասպանությունների քանակի վիճակագրական աճից, հանգիստ շունչ կքաշի, եթե ինքնասպան լինի նույնասեռականը, մարմնավաճառը, եհովայի վկան, ոչ կույս աղջիկն, ինչու ոչ՝ նաև սատանիստը: Մեր հասարակությունը չի՞, որ շարունակում է կիրառել «գաղութային» հասկացություններ, տաբուներ, որոնք խախտելու դեպքում մարդը դադարում է գոյություն ունենալ հասարակության ներսում: Բանակում ծառայած մարդիկ կհասկանան ասածս:

Մեր հասարակությունը չի՞, որ իր մեջ պարունակում է մեծամասնություն կազմող մի խումբ, ովքեր պատրաստ են կասկածի տակ դնել մարդկանց փոքրամասնություն կազմող տարբեր խմբերի սահմանադրական/քաղաքացիական իրավունքները:

Դոգմատիկ օտարումը, հասարակական տաբուն խախտած՝ «սխալված» մարդուն պիտակավորելն ու հասարակությունից տարանջատելն ընդամենը ատրճանակի ձգանն է: Իսկ ինքնասպանությամբ պայքարը փոխարինելը մեր մտածելակերպի մեջ մտցված ինքնաոչնչացման մեխանիզմ է: Ինքնաոչնչացման մեխանիզմի ուժը որոշում է, թե քանի անգամ պետք է աշխատի ձգանի մեխանիզմը, որպեսզի գործի ինքնաոչնչացման մեխանիզմը: Ձգանի մեխանիզմի բնույցը ցույց է տալիս, թե ինչ դեպքերում ու ինչ հաճախությամբ է գործում ձգանի մեխանիզմը: Ընդհանուր առմամբ, ինքնաոչնչացման մեխանիզմը պակաս հակված է փոփոխվել, քան ձգանինը: Ինքնասպանության թվերի աճն, իմ կարծիքով, մեծ մասամբ կապված է նրա հետ, որ հասարակությունը չափազանց հաճախ է քաշում մարդկանց ձգանի մեխանիզմը. փոփոխության շրջան է, շատ մարդիկ են խախտում հասարակության տաբուն, բայց քչերն են ի վիճակի իրենց ներսում դրված մեղքի ու ինքնախարազանման, ինքնաոչնչացման մեքենայի աշխատանքը գիտակցել ու կասեցնել:

Իրականում պրոցեսը շատ ավելի բարդ է, գործոններն էլ են տարբեր: Բայց այս ամենը բռնել ու բարդել հեռուստատեսությամբ կամ այլ կերպ ցուցադրվող բռնության տեսարանների վրա, ըստ իս, էթիկ առումով կասկածելի քայլ է: + չգիտես ինչու՝ հեռուստատեսությամբ բռնության ցուցադրման հասարակայնորեն ընկալված քանակն ուղիղ համեմատական է դրա շուրջ բարձրացված աղմուկին: Ավելի պարզ լեզվով ասած, 80-ականների վերջին/90-ականների առաջին կեսին հեռուստաեթերը գրեթե ամբողջությամբ  կազմված էր Չակ Նորիսի, Առնոլդ Շվարցնեգերի, Ժան Կլոդ Վանդամի, Բրյուս Լիի և այլոց մասնակցությամբ մարտաֆիլմերից, ու լրիվ նորմալ տեսարաններ էին երկաթե կեռիկով մարդու աչք հանելն ու ինչ-որ մեկին կենդանի-կենդանի այրելը: Կցանկանայի տեսնել հեռուստաեթերի ծրագրերի արխիվների վրա հիմնված վիճակագրական վերլուծություն (բաց տվյալներով և աղբյուրներով), որը կպնդեր, թե հեռուստաեթերի բռնության քանակը ներկայումս աճել է՝ համեմատած այդ ժամանակաշրջանի: Չկա այդպիսի վիճակագրություն: Իսկ առանց մարդկանց ցուցադրվող բռնության տեսարանների վիճակագրության, ինֆորմացիայի տարբեր աղբյուրներից օգտվող խմբերի մոտ ինքնասպանության դինամիկայի ուսումնասիրությունների և այլ լուրջ բաների նման հետևություններ անելը, ներեցեք, ընթերցողի ու սեփական ժամանակի անիմաստ վատնում եմ համարում:

«Մեկ Ազգի» դեմ դատը լա՞վ, թե՞ վատ նախադեպ

Կարդացի «Հրապարակի» հոդվածը «Մեկ Ազգի» դեմ մեր դատավարության թեմայով: Հետաքրքիր տեսակետ էր, փորձեմ արձագանքել, թե ինչքանով և ինչպես կարող է սա անդրադառնալ մարդու խոսքի ազատության վրա:

Ես չեմ սիրում Հայաստանի Հանրապետական Կուսակցությունը, իրոք չեմ սիրում: Չեմ սիրում նաև ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանին և առավել ևս չեմ սիրում նախկին նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին: Տանել չեմ կարողանում նաև նրանց նախորդ Լևոն Տեր-Պետրոսյանին: Արդյո՞ք սա ինձ իրավունք է տալիս թեկուզ ինտերնետում նրանց նկատմամբ տարբեր, հաճախ սեռական բնույթ կրող հայհոյանքներ կիրառել ու հույս ունենալ, որ նրանք չեն նկատի, չնկատելու կտան, իսկ եթե նկատեն էլ՝ դա կներկայացվի որպես իշխանության չարաշահում (հակված եմ կարծել՝ բավականին արդարացի), քաղաքական ռեպրեսիա և այլն: Չեմ կարծում:

Հրապարակային հայհոյանքներ, սպառնալիքներ և այլ տհաճ բաներ ինտերնետում լիքն են: Դրանք հիմնականում կիրառվում են հետևյալ խմբերի կողմից.

1. ընդդիմադիր քաղաքական ուժերի որոշ ծայրահեղական ներկայացուցիչներ ու անդամներ՝ իշխող կուսակցության ու նրա ներկայացուցիչների, ինչպես նաև այլ ընդդիմադիր կուսակցությունների ներկայացուցիչների հասցեին
2. «քյառթու» և պահպանողական մասսան՝ լիբերալների, LGBT-ի, սեռական ազատության կողմնակիցների, ենթամշակույթների և նման մարդկանց հասցեին
3. անձնական կոնֆլիկտներում՝ անհատների կողմից:

Երկրորդ կետն այնպիսի աղետալի մակարդակի է հասել (ինչպես կարող եք տեսնել D.I.Y.-ի հրկիզման ու Բազմազանության երթի վրա հարձակման դեպքերից), ու թե՛ հանրային, թե՛ իրավական դաշտերն այնքան թմրած են այս ամենին արձագանքում՝ փորձելով միաժամանակ կոմպրոմիսի գնալ թե՛ մեծամասնության կարծիքի, թե՛ միջազգային հանրության հետ, որ քաղաքացիական գիտակցություն ունեցող մարդիկ պետք է մի փոքր հրեն անիվը, որպեսզի չհասնենք կատաղի ու անպատժելի ամբոխի կողմից ինքնադատաստանի դեպքերի: Երկու անհատ կամ երկու խումբ կարող են տարբեր տեսակետներ ունենալ հարցի շուրջ, ու այդ տեսակետները կարող են բախվել: Բայց կա մի կետ, որից հետո երկխոսությունն ու բանավեճն անհնարին են դառնում:

Ես բլոգոսֆերայում

Գիտեմ, կյանքի ամեն դեպքի համար նոր բլոգ բացելու սովորությունն ինձ լավ բանի չի հասցնի, բայց դե հիմա:) ժամանակի ընթացքում ես մի քանի բլոգ եմ բացել, որոնց մի մասը երբեք նախատեսված չէր մենակ գրելու համար, բայց թիմ հավաքելու ժամանակ, ցավոք, չեղավ: Մնացածն էլ նորմալ ու հանգիստ ծառայում են իրենց նպատակին:

Այստեղ փորձեմ ի մի բերել նախագծերս, նշել, թե որոնք մասնակիցների կարիք ունեն, ու մտածել, թե որը զարգացնեմ, ու ինչպես:

1. Voice of the Nightingale, իմ անձնական բլոգը՝ չորրորդ տարբերակով, որը դուք կարդում եք հիմա (Cloven Hoof, Red Queen to Gryphon Three, Naichinge-Ru: The Nightingale բլոգներից հետո, որոնցից առաջին երկուսը, ինչպես վայել է տինէյջերին ռուսալեզու բլոգոսֆերայում, դեպրեսիվ ու հիստերիկ են, երրորդն ավելի հասուն է, իսկ այս չորրորդը սխալ ուղղությամբ ուշադրություն գրավելու պատճառով հնարավորինս քիչ անձնական է): Ընդհանուր առմամբ, Voice of the Nightingale-ն իմ ստեղծագործական հարթակն է, որտեղ էլ սովորաբար ծնվում են այլ նախագծերը (որոշ նախագծեր հարթակն այդպես էլ չեն լքում՝ «Հրեշագործի արվեստանոցն» ու «Ընթերցացուցակը» ձեզ օրինակ):
2. A Chymical Wedding, բլոգ՝ նվիրված օկուլտային փիլիսոփայությանն, ալքիմիային և այլ հետաքրքիր բաների: Նյուէյջ ու շիզոտերիկա չփնտրեք այնտեղ, չկա: Իրականում շատ ավելի շատ գրելիք ունեմ այնտեղ, բայց հենց այդտեղ էլ երևում է, թե ինչքան ծույլ մարդ եմ: Եթե ինչ-որ մեկը թեմաներից բավականաչափ տեղյակ է, որ ինձ հետ միասին վարի այն, ուրախ կլինեմ:
3. Բլոգերի Ուղեցույց, այստեղ պետք է որ տեղադրվեին խորհուրդներ և ուսուցողական նյութեր բլոգերների ու սոցիալական ոլորտից օգտվողների համար, բայց դե էլի ժամանակ ու ինձ հետ միասին գրող չկա, ցավոք: Կփորձեմ ուղղել մոտակա ժամանակներս, ձեր ակտիվությունից էլ է հաճախ կապված, թե որ նախագիծը կզարգացնեմ:
4. Twisted Magazine, իմ լրագրողական պորտֆոլիոն (հատընտիր հոդվածներ և լուսաբանումներ): Եթե խմբագրական կազմ հավաքվի, կարող է վերածվել իսկական ինտերնետային այլընտրանքային ամսագրի:
5. A Self-Portrait in Reflections, անգլալեզու բլոգ, որտեղ ես գրում եմ ցրվելու համար, մեկ էլ բաներ եմ տեղադրում, որոնք հայալեզու բլոգոսֆերայում առանց գուգլի չէին հասկանա:

Հիմնականները սրանք էին:

Գրեթե մոռացել էի. «Մեկ Ազգի» դատական գործի հանգուցալուծումը

Այո, այսօր դատավորը կարդաց իմ, Դանիել Իոհաննիսյանի, Հասմիկ Սիմոնյանը՝ ընդդեմ «Մեկ Ազգ» կուսակցության դատական գործով վճիռ: Ըստ որի մեր հայցը բավարարեց, ցավոք՝ մասնակի:

Դե ֆակտո՝ «Մեկ Ազգը» հիմա պետք է ՀՐԱՊԱՐԱԿԱՅՆՈՐԵՆ ՆԵՐՈՂՈՒԹՅՈՒՆ ԽՆԴՐԻ իրենց ֆեյսբուքյան էջում ինձանից ու Դանիելից: Վիրավորանքի համար:

Շնորհակալություն ինչպես մեզ աջակցած բոլոր մարդկանց, այնպես էլ նրանց, ովքեր մեր դեմ ցույց-մույց էին անում՝ ավելի հետաքրքիր ու զվարճալի դարձնելով կյանքը:

Այստեղ են ասել.

Մարկես, Խաչատուր Աբովյան և «Հարյուր Տարվա Մենություն». պրուֆլինկ, խնդրում եմ

Վարդան Ջալոյանի հոդվածն էի կարդում Մարկեսի, Խաչատուր Աբովյանի ու «Հարյուր Տարվա Մենության» մասին ու, մեղմ ասած, մի քիչ համոզված չեմ:

Իմ հիշողությունն ինձ հուշում էր, որ «հայ գնչուի հանելուկային կերպարը», որի մասին խոսում է Վարդանը, Մելկիադեսը չի կարող լինել, չնայած գրքում իրոք կա հայ գնչուի կերպար (որը որոշակի Աբովյանական գծեր է արտահայտում՝ մասնավորապես, անհետանում է): Ստուգեցի, ու դուրս եկավ, որ ճիշտ էի.

Վերջապես նա հասավ այն վայրին, որտեղ Մելկիադեսը սովորաբար տեղադրում էր իր վրանն ու գտավ լռակյաց հայի, ով մարդուն անտեսանելի դարձնող օշարակ էր վաճառում: Նա մի շնչով գլխին քաշեց սաթե հեղուկի բաժակը, քանի դեռ Խոսե Արկադիո Բուենդիան արմունկներով ճանապարհ էր բացում տեսարանը դիտող մարդկանց կլանված խմբի միջով, ու հասցրեց տալ իր հարցը: Գնչուն նրան պարուրեց իր հայացքի սարսափազդու եղանակով, նախքան ժանտահոտ ու ծխացող հեղուկի ջրափոսի վերածվելը, որի մակերեսին դեռ լողում էր նրա պատասխանի արձագանքը. «Մելկիադեսը մահացել է»: Նեղված նորությունից, Խոսե Արկադիո Բուենդիան կանգնած էր անշարժ, փորձելով իր վշտից վեր կանգնել, մինչև խումբը ցրվեց, ու լռակյաց հայի ջրափոսը վերջնականապես գոլորշիացավ:

Ստուգել եմ այս անգլերեն թարգմանությամբ (էջ 20), բայց վեպը բնագրով էլ եմ կարդացել ու «հայ» բառի այլ հիշատակում չեմ հիշում:

Կասկածի տակ չվերցնելով Վարդան Ջալոյանի հեղինակությունը, նշեմ, որ հոդվածն իրենով վատ էր գրված. շարադրանքը կցկտուր էր, մարդկանց անուններն ու գրքերի վերնագրերը, ինչպես նաև հիշատակված աշխատանքների համապատասխան հատվածները բացակայում էին:

Այսպիսով, արդյո՞ք կապ ունի Գաբրիել Գարսիա Մարկեսի «Հարյուր Տարվա Մենություն» վեպի հերոսներից որևէ մեկը Խաչատուր Աբովյանի հետ, թե ոչ. քանի դեռ ապացույցներ չեմ տեսել, ոչ մի կապ էլ չունի: Իսկ ապացույցներ, ցավոք, դեռ չեմ տեսել: Դրա համար էլ խնդրում եմ. պրուֆլինկ: Աշխատանքի վերնագիր, համապատասխան հատված կամ հաստատում Մարկեսի կողմից:

Google+ Events

Եթե Google+ Local-ը գնալու վայրերի ու նրանց մասին արձագանքների վրա էր ուղղված, ապա Google+ Events-ը տարբեր բաներ կազմակերպելու համար է (ինչու՞ ոչ, կարելի է հենց Local-ում նշված վայրերում մի բան կազմակերպել):

Ինչպես տեսնում եք, համապատասխան կոճակն արդեն հայտնվել է ձախ կողմի վահանակում, իրադարձությանը կարելի է արձագանքել (գնում եմ, չեմ գնում, չգիտեմ կամ տեղում մարդկանց ու, տադադամ, ամբողջ օղակներ հրավիրել, ինչը փրկում է ձեզ հատիկ-հատիկ մարդկանց հրավիրելու անհրաժեշտությունից): Ու այո՝ Google+ Events-ը սինխրոնիզացվում է Google Calendar ծառայության հետ (շնորհավոր, անդրոիդցիներ):

Իրադարձության ինտերֆեյսը կրեատիվ է, ամեն իրադարձություն բացելիս տեսնում եք հրավիրատոմս-բացիկ հիշեցնող էջ, որի նկարը ստեղծելիս կարելի է ընտրել ստանդարտ տարբերակներից կամ բեռնել ինքնուրույն: Կապույտ լեզվակը... քաշեք, կտեսնեք ինքներդ:

Հայաստանում էլ արդեն գործում է. հուլիսի 7-ին ժամը երեկոյան 7-ին համեցեք Վանաձոր՝ Լավ Էլի խմբի համերգին, իսկ 8-ին Երևանյան ֆոտոզբոսանքն է, որի մասին կխոսեմ ավելի ուշ:

Արվեստի չորս գործ, մաս տասնմեկերորդ. Ջիորջիո դե Կիրիկո

«Փողոցի հանելուկն ու մելամաղձոտությունը», 1914

«Անորոշության նոստալգիան», 1912-13

«Ձիերը ծովափին», 1928

«Երկու դիմակներ», 1926

Արվեստի չորս գործ, մաս տասերորդ. Վինսենտ վան Գոգ

«Աստղազարդ գիշեր Ռոնայի վրա», 1888

«Խաղողի կարմիր այգին», 1888

«Աստղազարդ գիշերը», 1889

«Ինքնադիմանկար», 1889