Ասում են՝ կայծակը երկու անգամ նույն տեղին չի հարվածում: Որոշ դեպքերում, պարզվում է, հարվածում է:
Դեռ անցած տարի՝ Մաշտոցի պուրակում, ընտանիքիս հարվածի տակից հանելու համար դադարեցի տանն ապրել ու հայտարարեցի, որ խզել եմ կապերս ընտանիքիս հետ: Չօգնեց: Դրեցին հորս հեռացման հարցը (նա ԱԱԾ ուսումնական կենտրոնում սպա էր): Բարեբախտաբար, չհեռացրեցին, երբ համոզվեցին, որ պուրակի պայքարը մասսա հավաքելուց հետո չի պատրաստվում բնապահպանական կոչերը փոխարինել իշխանափոխության կոչերով:
Որպեսզի հորս տեսանկյունը հասկանալի լինի, այն ներկայացնեմ այնպես, ինչպես ինքս եմ տեսնում. հայրս խելացի ու ազնիվ մարդ է, ու բոլորից լավ է տեսնում երկրի վիճակը: Բայց քանի դեռ ԱԱԾ սպա էր, իր ձևով էր ծառայում երկրին և իրավունք չուներ ընդդիմադիր/ակտիվիստական գործունեությամբ զբաղվել: Կանոններ, որոնք նա խստությամբ պահպանում էր:
Վերջին նախագահական ընտրություններից, կեղծիքներից ու իշխանության հերթական ուզուրպացիայից հետո ես նորից պայքարողների շարքերում էի:
Նորից բարձրացվեց հորս հեռացման հարցը: Ավելին, ես, չլինելով ինֆորմացիոն անվտանգության ամենավատ մասնագետը, պարզեցի, որ առանց իմ համաձայնության ու դատարանի որոշման գաղտնալսվում են իմ հեռախոսն ու ինտերնետը:
Հորս սկսեցին թույլ չտալ դասերն անց կացնել (նա դասախոս էր ԱԱԾ ուսումնական կենտրոնում), պահանջեցին աշխատանքից հեռանալու դիմում գրել: Հայրս հրաժարվեց, զեկուցագիր ներկայացրեց նախկին նախագահ Սերժ Սարգսյանին, որտեղ ներկայացրեց իրավիճակը: Ինչից հետո նրա ծառայությունը 55-ամյակի առթիվ (լրանում է ապրիլի 8-ին) չերկարաձգեցին ու նրան թոշակի ուղարկեցին:
Ես չգիտեմ, թե ինչպես դա ընդունեցին նրա կոլլեգաները, որոնք խոսելիս վերևից ներքև քննադատում են գործող ապարատը, բայց եթե հորս աջակցելու համար գոնե մեկը հրաժարական տար, կարծում եմ, ես դրա մասին կիմանայի:
Սա նաև պատասխան է այն մարդկանց, ովքեր ինձ բանակից հետո քննադատում էին ԱԱԾ աշխատանքի չընդունվելու համար. բացի այդ աշխատանքից հեռու լինելուց, ես բոլորից լավ գիտեմ, որ չնայած ոչ քիչ նորմալ ծառայողների, ԱԱԾ համակարգը վերևից ներքև նեխած է: Փոխանակ արտասահմանյան ազդեցությունների ու տեռորիզմի դեմ պայքարելու, այն իներցիայով «մեծն պարտիայի» քաղաքականությունն է առաջ տանում, հավաքագրում ագենտուրա և ինֆորմատորների ցանց... հենց ձեր միջից: Եթե կարծում եք, որ ստալինյան ստուկաչություններն անցյալում են մնացել, ապա սխալվում եք:
Որպեսզի պարզ լինի, թե ինչ նշանակություն ուներ հայրս Հայաստանի Հանրապետության համար, մի փոքր պատմեմ նրա մասին: 1984-1988 թթ. Մոսկվայում ասպիրանտ է եղել, բայց 1989 թ. նոյեմբերի 15-ին ուղղաթիռով «Անի» միավորման օգնական ջոկատի կազմում մեկնել է Արցախ՝ Հադրութի շրջանի Խծաբերդ, Ղազախաչ, Արփագյադուկ (ներկայումս՝ Քարինջ) գյուղերի պաշտպանությանն աջակցելու: 1990 թ. մայիսից մասնակցել է Կապանի շրջանի Դավիթբեկ գյուղի ինքնապաշտպանությանը: 1993 թ. ծառայել է ՀՀ Պաշտպանության նախարարությունում՝ Արկադի Տեր-Թադևոսյանի (Կոմանդոս) հրամանատարության տակ: 1994-1995 թթ. եղել է 97-րդ առանձին մոտոհրաձգային բրիգադի հրամանատար Քրիստոփոր Իվանյանի տեղակալը՝ անձնակազմի հետ տարվող աշխատանքների գծով: 1996 թ. հունվարից Սերժ Սարգսյանի առաջարկով տեղափոխվեծ է ՀՀ ԱԱԾ համակարգ՝ ռազմական հակահետախուծության գլխավոր վարչություն: Վերջին տարիներին դասավանդել է ԱԱԾ Գիտաուսումնական կենտրոնում: Նաև ՀՊՄՀ նպատակային հայցորդ էր և արդեն ավարտել էր դիսերտացիան, որի պաշտպանությունը կիսատ է մնացել վերջին զարգացումների պատճառով:
Պարգևատրվել է «Անբասիր ծառայության համար» մեդալով, որն աշխատանքից ազատվելու վերաբերյալ ղեկավարության պահանջից հետո հետ է վերադարձրել:
Հեղինակ է 40-ից ավել գիտական աշխատությունների, 10-ից ավել ձեռնարկների ու մենագրությունների, ինչպես նաև հետևյալ գրքերի.
2004 թ. «Հայկական Քայլերգ» (նվիրված գեներալ-լեյտենանտ Իվանյանի հիշատակին)
2009 թ. «Հոգեբանական Պատերազմ. Հիմնական Գործոնները»
Ներկայումս նրա ինտերնետային բլոգում ( http://97brigad.blogspot.com ) տեղակայված են պատմվածքներ նրա տպագիր և անտիպ գրքերից՝ «Ճամփաներ, որ մենք ընտրում ենք», «Հայկական խոհանոցի առանձնահատկությունները» և այլն):
Հոգեբանական պատերազմին առնչվող և հայրենասիրական թեմաներով հանդես է եկել պարբերական մամուլում («Հայ Զինվոր» և այլն):
