Twisted Magazine | Ալտերնատիվ ամսագիր

Գիտեմ, որ վերջին օրերս շատ պասիվ եմ բլոգում, բայց պարապ չէի))) դիմավորեք նոր նախագիծ՝ Twisted Magazine: Ու, ինչն ամենալավն է, այս մեկն արդեն մենակ չեմ վարի: Շատ լավ խմբագրական կազմ է հավաքվել, հետո մանրամասները կպատմեմ:

Օրվա երաժշտությունը

Bright Eyes, "Ladder Song"

Ինչպես լիցենզավորել բլոգը

Ինչպես խոստացել էի՝ այժմ այն մասին, թե ինչու և ինչպես լիցենզավորել բլոգն (ու ինչ է լիցենզիան ընդհանրապես):

Նախ՝ լիցենզիան: Ինչ է այն ու ինչի համար է պետք: Բլոգի լիցենզիան իրավական ուժ ունեցող փաստաթուղթ է (ֆիզիկական կամ էլեկտրոնային), որը որոշում ու սահմանափակում է տվյալ նյութի դիտումը, կիրառումն ու տարածումը: Երբ գրանցվում եք ինչ-որ կայքում կամ ծրագիր եք տեղադրում, ապա հղման կամ առանձին պատուհանի տեսքով ձեզ ցուցադրվում է դրա լիցենզիոն համաձայնությունը: Սեղմելով «համաձայն եմ», դուք հաստատում եք, որ պարտավորվում եք հետևել լիցենզիայի պայմաններին: Խոստովանեք. դուք երբեք այն չեք կարդում:

Schemer

Այսօր ես վերջապես հրավեր ստացա օգտվել Google-ի նոր ծառայությունից, որի անունն է Schemer: Ընդհանուր առմամբ ծառայության սկզբունքը հետևյալն է (դեռևս).

Եթե դուք ցանկանում եք ինչ-որ բան անել, ավելացնում եք ձեր ցանկությունների ցանկին: Երբ ուրիշներն էլ են ցանկանում դա անել, նրանք կարող են գտնել ձեր ցանկությունն ու նույնպես ավելացնել իրենց ցանկին: Երբ ինչ-որ մեկը դա անում է, կիսվում է տպավորություններով: Օրինակ՝ թռչել պարապլանով: Ով դա արել է, կարող է նշել, թե որտեղ, ինչ գնով, ինչ տպավորություններ ստացավ, ինչ հաշվի առնել ու ինչից զգուշանալ:

Դեռ հինգ րոպե է, ինչ գրանցվել եմ՝ հետագայում կգրեմ ավելին:

Ի գիտություն

Ի գիտություն Blognews.am կայքի ադմինիստրացիայի. ենթադրվում է, որ այս բլոգը մտնող մարդը ծանոթացել ու ընդունել է CC A-NC-SA լիցենզավորման պայմանները: Եթե ես ձեր կայքում իմ բլոգից ցրած նյութեր հանդիպեմ, համապատասխանաբար ձեռք կտամ ձեր հետույքին:

Ձեր կայքում իմ նյութի տեղադրումը կխախտի բլոգի լիցենզիան երկու հիմնարար կետերում. attribution (նյութի տակ ուղղակի ու մեծ տառերով նշում, թե որտեղից է այն) ու share-alike՝ համանման տարածում: Այլ կերպ ասած, եթե ցանկացած մարդ ազատ է իմ բլոգի նյութերն ամբողջապես կամ մասնակի կերպով օգտագործել սեփական հայեցողությամբ, քանի դեռ դա ոչ առևտրային է, նշվում է հեղինակն ու հղում տեղադրվում դեպի բլոգը, ու, ինչը պակաս կարևոր չի՝ իր մոտից էլ իմ նյութը կարող է տարածվել նույն պայմաններով: Ձեր կայքի դիսքլեյմերի «Կայքի հոդվածների մասնակի կամ ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն առանց Blognews.am-ին հղման արգելվում է» հատվածը սուր հակասության մեջ է մտնում իմ բլոգի լիցենզիայի համանման տարածման հատվածի հետ:

Մնացած բլոգգերներին, որոնց նյութերը ցրվում ու տեղադրվում են այդ կայքում, առաջարկում եմ մի քանի րոպե հատկացնել այստեղ ձեր սեփական ու օրինական ուժ ունեցող լիցենզիան կազմելու համար: Դա բավականաչափ պարզ ու անվճար պրոցես է ու կօգնի առանց մարդկանց սահմանափակելու խուսափել նման տհաճ միջադեպերից:

Ադմինիստրացիա:

«Մեկ Ազգի» պլակատների ռունիկ մառազմը

Եթե ծանոթ եք գերմանո-սկանդինավյան ռունաներին, ապա պետք է որ ճանաչեք «ՀԱՅ» բառի աջ և ձախ կողմերի սիմվոլները: Եթե ոչ, ապա իմ «Ռունաներ. ծագումն ու Առաջին Աեթը» հոդվածում կհանդիպեք աջ կողմի «ֆեհու» ռունան: Ձախինը «սովիլլո» ռունան է:

Իհարկե, անվանումները, որոնք ես բերեցի, սկանդինավյան Ֆութարկինն են ու, հավանաբար, ձեզ ոչինչ չեն ասի:

Սկսենք հետաքննել, թե ինչպես են, ըստ տարբեր աղբյուրներից եկող վկայությունների՝ Հիտլերին նմանակող ու իր կառույցն Անեներբեի օրինակով կառուցած մարդու առաքելական եկեղեցին պաշտպանող պլակատի վրա հայտնվել սկանդինավյան ռունաները:

Սկսենք սկզբից:

Թեղուտի պատմական արժեքը

Այ, այս նյութի թեմայով:

Թեղուտի հանքավայրի շահագործման հետևանքով արդեն վնասվել են մի շարք պատմամշակութային հուշարձաններ: Պատմամշակութային այդպիսի հուշարձաններից մեկն է Դուքանաձորի տարաշքում հայտնաբերված միջնադարյան ձուլարանը:

Հանքի այն տարածքը, որը կվերածվի պոչամբարի, կվնասի նաև այստեղ գտնվող բոլոր հուշարձանները, մասնավորապես կվերանա Խառատանոցի տարածքում հայտնաբերված Կուր-արաքսյան մշակութային շերտը, որն իր տեսակով առանձնահատուկ է: Տարածքի պեղված հուշարձանները գրանցված են պատմամշակութային պահպանվող հուշարձանների ցուցակում:
Թեղուտի տարածքում առկա մեծաթիվ պատմամշակութային հուշարձանները կարելի է օգտագորշել տեղանքը զբոսաշրջության կենտրոն դարձնելով:

Տուրիզմն աշխարհում բարձր տնտեսական ճյուղ է հանդիսանում, ինչը հավասար է մեքենաշինությանը կամ արդյունաբերությանը: Փաստորեն մենք ոչ միայն ոչնչացնում ենք պատմական շերտերը, այլ նաև դրա վրա գումար աշխատելու հնարավորությունը:

Ռադիոներից, թերթերից և կայքերից եկել էին Հանրային Ռադիո, Ռադիո Վան, Արմռադիո, Lurer.com+ video+ photo, Aravot.am+ video+ photo,1in.am+ video,Panarmenian.net+ photo,Panorama.am,Tert.am,Haynews.am,Armenianow.am, Անկախ շաբաթաթերթ, Ankakh.com, Hayatsk.am, Հայացք օրաթերթ, Ազգ Օրաթերթ, Արմինֆո:

Ներկա են եղել հետևյալ ալիքները` Հ1, Հ2, Ար, Կենտրոն, Արմնյուզ, Արմենիա, Շանթ, Երևան, 12tv, ATV:

-Մարիամ Սուխուդյան

Եթե տեղյակ չեք, թե ինչ է պոչ-ամբարը (хвост), ապա ասեմ. այն իրենից ներկայացնում է արհեստական ջրամբար, որի մեջ լցվում են հանգաարդյունաբերական թափոններ: Այդ թափոններն իրենց մեջ պարունակում են ծանր մետաղներ՝ սնդիկ, կապար և այլն, որոնք աղտոտում են հողն ու տարածվում արտեզյան ջրերի միջոցով: Ու այդ էկոլոգիական աղետը՝ մեր ամենագեղեցիկ ու կարևոր անտառներից մեկի տեղում:

Կապանի շրջանում՝ Արծվանիկ գյուղի շրջակայքում, նույնպես կա պոչ-ամբար, որտեղ լցվում են Քաջարանի պղնձամոլիբդենային կոմբինատի թափոնները: Մի քանի տարին մեկ պոչ-ամբար տանող խողովակները պատռվում են ու թափոններով աղտոտված ջուրը լցվում է Ողջի գետը, որը հոսում է ամբողջ Կապանի երկայնքով: Ջուրը դառնում է կակաոյի գույնի: Քաղաքացիներից շատերը գետափին ունեն բանջարանոցներ, որոնցում աճեցվող բույսերը, նամանավանդ արմատապտուղները կարող են իրենց մեջ կուտակել ծանր մետաղներ ու վնաս հասցնել առողջությանը: Ինչևէ, այդ վնասը չի հաշվարկվում, գործողություններ ձեռք չեն առնվում այն հաշվարկելու ու փոխհատուցելու ուղղությամբ: Վթարը սովորաբար վերացվում է... երեք օրից մինչև մեկ շաբաթ ընթացքում:

Խնդրում եմ օգնել տարածել մեր խոսքն ու չհանձնվել. Թեղուտը դեռ կարելի է փրկել:

Ալան Մուր, «Saga of the Swamp Thing, vol.1» (գրախոսություն)

Swamp Thing, Vol. 1: Saga of the Swamp Thing, հեղինակ՝ Ալան Մուր

Իմ գնահատականը՝ 5 աստղ 5-ից

Դե, չնայած, որ ես մեծ հավատ ունեմ Ալան Մուրի նկատմամբ, այնքան էլ մեծ սպասելիքներ չունեի «բանջարեղենից մարդու» մտքից: Պատկերացրեք՝ քայլող կարտոֆիլ, բադրջան ու կաղամբ. ընդհանուր դեպքում լուրջ գրականության մասին իմ պատկերացման հետ այնքան էլ չի բռնում: Բարեբախտաբար, Swamp Thing-ն, ինչպես պարզվեց, մամուռից էր ու մաքուր հիասքանչից:

Նույնիսկ կոմիքսներ գրելու կարիերայի սկզբում Մուրն իրեն լավագույն ձևով է արտահայտում: Խորը, հուզիչ սյուժեներ (չնայած նրան, որ տեղ-տեղ արտահայտվում է նույն լեկցիա կարդացող տոնը, որը «Promethea»-ի ամբողջ թողարկումներ է քաքմեջ արել):

Ես «Saga of the Swamp Thing»-ը կարժանացնեմ ամենաբարձր գովասանքին, որին կարող եմ՝ այն Նիլ Գեյմանի «Sandman»-ի հետ համեմատական մակարդակի է (ու վերջինիս հետ կրում է ոճական նմանություններ ու ընդհանուր հերոսներ):

Հետաքրքիր է, թե Ալանն ինչպես է հերոսներին խորություն ավելացնում: Սուպերմենը՝ Վաղվա Մարդը, «DC Comics Presents #85: Superman and Swamp Thing»-ում էլ նույն մեծամիտ ու մակերեսային տանձն է: Բայց ինչքան կենդանի է Ալանը նրան ներկայացնում՝ տեսնում ես հերոսին, զգում նրա ողբերգությունն, ընկալուն այն, ինչ նա ինքն էլ չի կարող, զգում նրա ցավը:

Հինգ աստղ, ձեռքս կկոտրվեր, եթե ավելի ցածր գնահատեի:

Կարդալ իմ մնացած գրախոսություններն (անգլերեն)

Առանց մեկնաբանությունների

"Whenever people are certain they understand our peculiar situation here on this planet, it is because they have accepted a religious Faith or a secular Ideology (Ideologies are the modern form of Faiths) and just stopped thinking."

- Robert Anton Wilson

---

"Ամեն անգամ, երբ մարդը վստահ է, որ լրիվ հասկանում է մեր մոլորակի իրավիճակը, դրա պատճառն այն է, որ նա կրոնական Հավատ կամ առանձին Գաղափարախոսություն է ընդունել (Գաղափարախոսությունները Հավատների ժամանակակից տարբերակն են) ու դադարել մտածել":

- Ռոբերտ Էնտոն Ուիլսոն

Կոմիքսներ

Հին հոդվածներս էի բզբզում ֆորումներում, զարմացա, որ մի քանի բան մտքովս չի անցել նախ և առաջ բլոգում տեղադրել: Հիմա կլրացնեմ այդ բացը:

Շատերը կոմիքսները համարում են «թեթև» ու «անլուրջ» երևույթ: Այդ մարդկանց խորհուրդ կտամ սնոբ չլինել ու մի փոքր կարդալ:

Իհարկե, ես համաձայն եմ, որ Սուպերմենը լրիվ սանտաբարբարա է (չնայած լավ թողարկումներին): Բայց կոմիքսները չեն սահմանափակվում Սուպերմենով:

Շատ ժամանակակից գրքեր թողարկվում են նաև «գրաֆիկական վեպի» կոմիքսային ֆորմատով: Ոմանք կարող են ասել, թե դա գրականության ու ընթերցողի երևակայության համար վատ է բլա-բլա-բլա, բայց մյուս կողմից՝ նույնն ասում էին կինոյի մասին:

Փաստ՝ գրաֆիկական վեպը ոչ մի դեպքում չի փորձում դասական գրականությունը դուրս մղել շուկայից: Մյուս կողմից, եթե հաշվի առնենք, որ նկարիչն էլ երևակայություն ու ստեղծագործ մոտեցում ունի, գրաֆիկական վեպը դառնում է արվեստի լրիվ այլ ֆորմատ:

Երբ խառը պատմությունների հետևանքով Warner Brothers-ը (որոշ մարդիկ պնդում են, որ ընկերության անունը 666 անգամ թարս կարդալով կարելի է կանչել Մեծն Կտուլհուին) դադարեցրեց Դարրեն Արոնոֆսկու «Ֆոնտան» ֆիլմի ֆինանսավորումը, Արոնոֆսկին նկարիչ Կենտ Ուիլիամսի հետ նախնական սցենարով գրաֆիկական վեպ սկսեց նկարել: Արանքում նա վերափոխեց սցենարն ու ֆիլմը նկարահանեց շատ ավելի փոքր բյուջեով, այնպես որ գրաֆիկական վեպն ու ֆիլմը դուրս եկան գրեթե միաժամանակ: Դիմավորեք՝ «The Fountain, a Graphical Novel»:

Այո, երբ կոմիքսի վրա վատ հեղինակ է աշխատում, այն ստացվում է խիստ մակերեսային ու գրեթե միշտ մարտական տեսարանների վրա հիմնված: Դա առավել տարածված է մանգայում (ճապոնական կոմիքսներ): Օրինակ՝ «Fairy Tail»: Նարուտոյի մասին էլ չխոսեմ քանի դեռ երկրպագուները մազերս չեն պռճոկել: Բայց հենց նույն մանգայի մեջ՝ հիանալի աշխատանքներ.

Կոմիքսների ոլորտում են աշխատում այնպիսի մարդիկ, ինչպիսիք են Ալան Մուրը («V for Vendetta», «Watchmen», «Promethea»), Ֆրենկ Միլլերը («Batman: Year One», «Sin City», «Ronin»), Նիլ Գեյմանը («Sandman», «Books of Magic», «Harlequin Valentine»), Մայքլ Մուրկոկը («Elric: The Making of a Sorcerer», «Swords of Heaven, Flowers of Hell», «Michael Moorcock's Multiverse»), նույնիսկ Սթիվեն Քինգի հայտնի «The Dark Tower» շարքի նախաբանը ՝ «Gunslinger Born», «The Long Road Home», «Treachery», «The Fall of Gilead», «Battle of Jericho Hill» կոմիքսների տեսքով:

Այնպես որ՝ կոմիքսները շատ բան ունեն հակադրելու ժանրի քննադատներին: Իսկ եթե ինչ-որ մեկն ասի, որ միևնույն է՝ գրականությունն իր խորությամբ գերազանցում է կոմիքսներին, թող հիշի «Twilight»-ը: Թող հիշի ու սարսափի:

Մայքլ Մուրկոկ. «Կարդա՛»

Վերցված է անգլիական «Guardian»-ի «Գրականություն գրելու տաս կանոններ» հոդվածից: Նախորդ մասն՝ այստեղ:

• Իմ առաջին կանոնը ես սովորել եմ «Թուրը Քարի Մեջ» ու այլ Արթուրյան ֆենտեզի-պատմությունների հեղինակ Թի Էյչ Ուայտից, և այն էր. «կարդա՛»: Կարդա ամեն բան, ինչ ձեռքդ կընկնի: Ես ֆենտեզի, գիտական ֆանտաստիկա կամ ռոմանտիկ գրականություն գրել ցանկացողներին միշտ խորհուրդ եմ տալիս դադարել կարդալ որևէ բան այդ ժանրերում ու սկսել կարդալ մնացած ամեն ինչ՝ Բանյանից մինչև Բյատ:
• Գտիր գրողին, որով կհիանաս (իմ դեպքում դա Կոնրադն էր) ու ընդօրինակիր նրա սյուժեներն ու հերոսներին սեփական պատմությունը պատմելու համար, ինչպես մարդիկ սովորում են նկարել՝ ընդօրինակելով վարպետներին:
• Ներկայացրու գլխավոր հերոսներիդ ու թեմաները վեպի առաջին մեկ երրորդում:
• Եթե սյուժեի վրա կենտրոնացված ժանրի վեպ ես գրում, հետևիր, որ գլխավոր թեմաներն ու սյուժեի տարրերն առաջին մեկ երրորդում են ներկայացվում, որը կարող ես անվանել «ներածություն»:
• Զարգացրու թեմաներն ու հերոսներին երկրորդ մեկ-երրորդում, որը կանվանես «զարգացում»:
• Լուծիր թեմաները, հանելուկներն ու նման բաները վերջին մեկ-երրորդում, որը կանվանես «լուծում»:
• Լավ մելոդրամայի համար ուսումնասիրիր «Լեստեր Դենտի Սյուժեի Ուրվապատկերի Բանաձևը» (բլոգում այն ներկայացված է հայերենով ծ.թ.), որը կարող ես գտնել ինտերնետում: Այն գրվել է, որ ցույց տա, թե ինչպես կարճ պատմվածք գրել pulp-ամսագրերի համար, բայց կարող է հարմարեցվել ցանկացած երկարության կամ ժանրի գրեթե բոլոր պատմություններին:
• Եթե հնարավոր է, թող ինչ-որ բան կատարվի, քանի դեռ հերոսները բացատրություններ են տալիս կամ փիլիսոփայում են: Դա օգնում է պահպանել դրամատիկ լարվածությունը:
• Գազար ու ճիպոտ. այնպես արա, որ հերոսներիդ հետապնդեն (սևեռուն գաղափարը կամ սրիկան), կամ որ հերոսներդ հետապնդեն (գաղափար, օբյեկտ, անձ կամ հանելուկ):
• Անտեսիր բոլոր նախընտրելի կանոններն ու սեփական կանոններ ստեղծիր, որոնք հարմար կլինեն այն բանի համար, ինչ դու ցանկանում ես ասել:

Թարգմանեց Բ. Պողոսյանը

Հիլարի Մենթլ. «Չես կարող հոգիդ նվիրել գրականությանը, եթե մտածում ես եկամտահարկի մասին»

Վերցված է անգլիական «Guardian»-ի «Գրականություն գրելու տաս կանոններ» հոդվածից: Նախորդ մասն՝ այստեղ:

• Լու՞րջ ես տրամադրված: Ուրեմն հաշվապահ վարձիր:
• Կարդա Դորոթի Բրեյնդի «Ինչպես Դառնալ Գրող» գիրքը: Հետո արա այն ամենն, ինչ ասվում է այնտեղ՝ ներառյալ հանձնարարությունները, որոնք քեզ անհնարին կթվան: Առանձնապես զզվելի կլինի առավոտյան արթնանալուն պես գրելու խորհուրդը, բայց եթե ստացվի, միգուցե դա լավագույն բանը լինի, որ կարող էիր ինքդ քեզ համար անել: Այս գիրքը ներսով-դրսով գրող դառնալու մասին է: Խորհուրդների շատ հետագա ձեռնարկներ նրանից են փոխառում: Ուրիշ գրքերի կարիք չունես, թեև եթե ուզում ես ինքնավստահությունդ ամրապնդել, «ինչպես անել» գրքերը հազվադեպ են ինչ-որ մեկին վնասում: Կարող ես մի ամբողջ գիրք գազ տալ, ունենալով շատ փոքր գրական փորձ:
• Գրիր գիրք, որն ինքդ հաճույքով կկարդայիր: Եթե չէիր կարդա, ուրիշն ինչու՞ պետք է կարդա: Մի գրիր ընկալված ընթերցարանի կամ շուկայի համար. այն կարող է արդեն անհետացած լինել, երբ ավարտես գիրքդ:
• Եթե լավ պատմության գաղափար ունես, մի համարիր, թե այն պարտավոր է արձակ շարադրանքի տեսք ունենալ: Այն կարող է ավելի լավ արտահայտվել որպես պիես, սցենար կամ բանաստեղծություն: Ճկուն եղիր:
• Հաշվի առ, որ ընթերցողը կարող է բաց թողնել այն ամենն, ինչ «Գլուխ Առաջին»-ից առաջ է: Կենսական նշանակության տեղեկություն մի պահիր այնտեղ:
• Առաջին պարագրաֆները հաճախ կարելի է ջնջել: Հա՞կա ես պարում, թե՞ պարզապես ոտքերդ ես շարժում:
• Շարադրանքդ կենտրոնացրու փոփոխության կետի շուրջ: Սա հատկապես կարևոր է պատմական գրականության համար: Երբ տեղը նոր է հերոսիդ համար, կամ շրջապատը փոխվում է, այդտեղ է, որ պետք է հետ քաշվել ու լրացնել աշխարհի տարրերը: Մարդիկ չեն նկատում իրենց ամենօրյա շրջապատն ու օրակարգը, ու երբ գրողն այն նկարագրում է, դա կարող է ընթերցողին խրատելու ճիգերի նման հնչել:
• Նկարագրությունն իր տեղն ունի, որտեղ պետք է գործի: Այն չի կարող պարզապես դեկորատիվ նշանակություն ունենալ: Նկարագրությունը սովորաբար առավել էֆեկտիվ է, եթե մարդկային տարր է պարունակում իր մեջ. այն ավելի էֆեկտիվ է, եթե որոշակի տեսանկյունից է, ոչ թե աստծո աչքերով: Եթե նկարագրությունը գունազարդված է հերոսի տեսանկյունով, որը դա նկատել է, այն արդյունքում դառնում է վերջինիս որոշող գործոններից մեկն ու գործողության մասը:
• Եթե լռվել ես, վեր կաց գրասեղանիդ մոտից: Զբոսնիր, լոգանք ընդունիր, քնիր, թխվածք թխիր, նկարիր, երաժշտություն լսիր, մեդիտացիա կամ մարզանք արա. ինչ էլ անես՝ պետք չի ֆիքսվել նույն տեղում՝ ունքերը խնդրի վրա կիտելով: Բայց մի զանգիր ոչ մեկին, երեկույթի գնալ էլ պետք չի, այլապես ուրիշ մարդկանց խոսքերը կլցվեն այնտեղ, որտեղ քո խոսքերը պետք է լինեին: Ճեղք բացիր նրանց համար, տեղ տուր: Համբերատար եղիր:
• Պատրաստ եղիր ամեն ինչի: Ամեն նոր պատմություն տարբեր պահանջներ ունի և կարող է այս կամ բոլոր մնացած կանոնները խախտելու պատճառներ առաջացնել: Բացի համար մեկից. չես կարող հոգիդ նվիրել գրականությանը, եթե մտածում ես եկամտահարկի մասին:

Թարգմանեց Բ. Պողոսյանը

Էյ Էլ Քեննեդի. «Ավելի լավ կլիներ հարգել նրանց, ում սիրում ես»

Վերցված է անգլիական «Guardian»-ի «Գրականություն գրելու տաս կանոններ» հոդվածից: Նախորդ մասն՝ այստեղ:

• Համեստ եղիր: Տարիքով/ավելի փորձված/ավելի համոզիչ գրողները կարող են կանոններ ու խորհրդի ընտրանի առաջարկել: Հաշվի առ այն ամենն, ինչ նրանք կասեն: Ինչևէ, պետք չի միանգամից ուղեղը դրանով լիցքավորել՝ նրանք կարող են դառնացած, ծուռմիտ, սպառված, մանիպուլյատիվ լինել, կամ էլ պարզապես քեզ ոչ այնքան նման:
• Ավելի համեստ եղիր: Հիշիր, որ չգիտես քո ունակությունների սահմանները: Հաջողակ, թե ոչ՝ քանի դեռ դու շարունակում ես ինքդ քո սահմաններն անցնել, կհարստացնես սեփական կյանքդ, ու միգուցե մի քանի անծանոթների ուրախացնես:
• Պաշտպանիր ուրիշներին: Իհարկե, կարող ես պատմություններ ու հատկանիշներ գողանալ ընտանիքից ու ընկերներից, թղթե քարտեր լրացնել սիրով զբաղվելուց հետո և այլն: Ավելի լավ կլիներ հարգել նրանց, ում սիրում ես (ու սերն ինքը), գրելով այնպես, որ բոլորի գաղտնիքներն ու արժանապատվությունն անվնաս մնա:
• Պաշտպանիր աշխատանքդ: Կազմակերպությունները, հաստատություններն ու անհատները հաճախ կկարծեն, թե ավելի լավ գիտեն աշխատանքդ, նամանավանդ եթե նրանք քեզ վճարում են: Երբ դու անկեղծորեն կարծում ես, որ նրանց որոշումները կվնասեին քո աշխատանքին, գնա: Փախիր: Փողն այդքան նշանակություն չունի:
• Պաշտպանիր ինքդ քեզ: Պարզիր, թե ինչն է քեզ երջանիկ, տրամադրված ու ստեղծագործող պահում:
• Գրիր: Ինքդ քեզ պատճառած ոչ մի տառապանք, փոփոխված վիճակների, սև պուլովերների ու հասարակայնորեն անտանելի լինելու ոչ մի քանակ քեզ ավելի գրող չի դարձնի: Գրողները գրում են: Գործի անցիր:
• Կարդա: Որքան կարող ես: Այնքան խորը, լայն, կլանված ու գրգռված, որքան կարող ես: Ու լավ բաները կստիպեն քեզ հիշել իրենց, ինչի շնորհիվ կարիք չես ունենա նշումներ կատարել:
• Անվախ եղիր: Դա անհնարին է, բայց թող փոքր վախերը մղեն քեզ արտագրելու ու մի կողմ դիր մեծերը, մինչև իրենց պահել չսովորեն՝ հետո օգտագործիր, կարող ես նույնիսկ գրել նրանց: Չափազանց շատ վախ՝ ու միակ բանը, որ կունենաս, կլինի լռությունը:
• Հիշիր, որ սիրում ես գրել: Իմաստ չէր ունենա, եթե չսիրեիր: Եթե սերը հանգի, արա անհրաժեշտ ամեն ինչ ու հետ բեր այն:
• Հիշիր, որ գրելը քեզ չի սիրում: Այն անտարբեր է: Ինչևէ, այն կարող է նկատելիորեն շռայլ պահել իրեն: Լավ խոսիր նրա մասին, քաջալերիր ուրիշներին, փոխանցիր այն մնացածին:

Թարգմանեց Բ. Պողոսյանը

Փի ԴԻ Ջեյմս. «Կարդա շատ ու խտրականորեն»

Վերցված է անգլիական «Guardian»-ի «Գրականություն գրելու տաս կանոններ» հոդվածից: Նախորդ մասն՝ այստեղ:

• Մեծացրու բառերիդ ուժը: Բառերը հում նյութ են մեր արհեստում: Որքան ավելի մեծ է բառարանդ, այնքան ավելի ավելի էֆեկտիվ է գրածդ: Մենք, որ գրում ենք անգլերենով, բախտավոր ենք ունենալ ամենահարուստ ու ամենաճկուն լեզուն աշխարհում: Հարգիր այն: (հիմա հայոց լեզվի ուսուցչուհիների մի ամբողջ բանակ վրդովմունքից վեր կթռչի ծ. թ.)
• Կարդա շատ ու խտրականորեն: Վատ գրելը վարակիչ է:
• Մի պլանավորիր գրել՝ գրիր: Գրելով, ոչ թե գրելու մասին երազելով է, որ ձևավորում ենք մեր ոճը:
• Գրիր այն, ինչ կարիք ունես գրել, ոչ թե այն, ինչ հիմա մոդայիկ է, կամ ինչ կարծում ես, որ կվաճառվի:
• Միտքդ բացիր նոր ապրումների, հատկապես այլ մարդկանց ուսումնասիրության համար: Գրողի հետ տեղի ունեցած ոչինչ՝ որքան էլ երջանիկ, որքան էլ ողբերգական լինի, չի վատնվում:

Թարգմանեց Բ. Պողոսյանը

Դեյվիդ Հեյր. «Գրիր, միայն երբ ասելիք ունես»

Վերցված է անգլիական «Guardian»-ի «Գրականություն գրելու տաս կանոններ» հոդվածից: Նախորդ մասն՝ այստեղ:

• Գրիր, միայն երբ ասելիք ունես:
• Խորհուրդներ մի ընդունիր մեկից, ով ներդրում չունի արդյունքի մեջ:
• Ոճը ինքդ քեզ շարադրանքից հանելն է, ոչ թե ինքդ քեզ շարադրանքի մեջ խցկելը:
• Եթե ոչ մեկը չի ուզում պիեսդ բեմադրել, ինքդ բեմադրիր:
• Կատակները նույնն են, ինչ ձեռքերն ու ոտքերը նկարչի համար: Միգուցե դրանք քո վերջնական նպատակը չեն, բայց ընթացքում ստիպված ես իրենց էլ տիրապետել:
• Թատրոնն առաջին հերթին պատկանում է երիտասարդներին:
• Դեռ ոչ ոք որպես սցենարիստ հետևողականության չի հասել:
• Երբեք մի գնա հեռուստատեսային դեմքերի փառատոնի, որը գրական փառատոն է ձևանում:
• Մի բողոքիր, թե քեզ չեն հասկանում: Կարող ես ինքդ այնպես անել, որ քեզ հասկանան, կամ էլ որ չհասկանան:
• Անգլերենի երկու ամենաճնշող բառերն են՝ «գեղարվեստական գրականություն»:

Թարգմանեց Բ. Պողոսյանը

Նիլ Գեյման. «Երբ սկսում են քեզ ասել, թե ինչն է իրենց կարծիքով սխալ, ու ինչպես դա ուղղել, ապա գրեթե միշտ սխալ են»

Վերցված է անգլիական «Guardian»-ի «Գրականություն գրելու տաս կանոններ» հոդվածից: Նախորդ մասն՝ այստեղ:

• Գրիր:
• Մի բառի հետևից մյուսը դիր: Գտիր ճիշտ բառը, գրի առ:
• Ավարտիր այն, ինչ գրում ես: Ինչ գնով էլ լինի ավարտելն, արա դա:
• Կողք դիր: Կարդա՝ ձևացնելով, թե կյանքումդ երբեք չես կարդացել: Ցույց տուր ընկերներիդ, ում կարծիքը հարգում ես, և ում նման բանը դուր կգար:
• Հիշիր. երբ մարդիկ քեզ ասում են, որ ինչ-որ բան այն չի ու իրենց չի համոզում, ապա գրեթե միշտ ճիշտ են: Երբ սկսում են ասել, թե ինչն է սխալ իրենց կարծիքով ու ինչպես դա ուղղել, ապա գրեթե միշտ սխալ են:
• Ուղղիր դա: Հիշիր, որ վաղ թե ուշ, նախքան աշխատանքդ կհասնի կատարելության, դու ստիպված կլինես այն թողնել ու անցնել հաջորդը գրելուն: Կատարելությունը նման է հորիզոնի ուղղությամբ շարժվելուն՝ նրան հասնելու ակնկալիքով: Շարունակիր շարժվել առաջ:
• Ծիծաղիր ինքդ քո կատակների վրա:
• Գրելու հիմնական կանոնն այն է, որ եթե դու բավականաչափ համոզված ու ինքնավստահ ես դա անում, ապա կարող ես անել, ինչ ուզում ես (սա կարող է կյանքի կանոն էլ լինել, ոչ միայն գրելու, բայց գրելու համար որոշակիորեն ճիշտ է): Ուրեմն գրիր պատմությունդ այպես, ինչպես այն պետք է գրվի: Գրիր անկեղծ, պատմիր որքան կարող ես լավ: Համոզված չեմ, թե ուրիշ կանոններ կան: Ոչ այնպիսիք, որ նշանակություն ունենան:

Թարգմանեց Բ. Պողոսյանը

Էսթեր Ֆրոյդ. «Խմբագրությունն ամեն ինչ է»

Վերցված է անգլիական «Guardian»-ի «Գրականություն գրելու տաս կանոններ» հոդվածից: Նախորդ մասն՝ այստեղ:

• Դուրս շպրտիր փոխաբերություններն ու նմանեցումները: Առաջին գրքումս ես ինքս ինձ խոստացա, թե ոչ մի հատ չեմ օգտագործի, ու տասնմեկերորդ գլխում մայրամուտի ժամանակ մի հատ պլստացրեցի: Մինչև հիմա կարմրում եմ, երբ կարդում եմ այդ տեղը:
• Պատմվածքը ռիթմի կարիք է զգում: Այն բարձր կարդա ինքդ քո համար: Եթե մի փոքր կախարդանք չպտտի, ուրեմն ինչ-որ բան պակասում է:
• Խմբագրությունն ամեն ինչ է: Կտրիր, մինչև էլ կտրելու բան չմնա: Այն, ինչ մնում է, հաճախ կենդանի վեր է ցատկում:
• Գրելու համար գտիր քո օրվա ամենալավ ժամերը: Թույլ մի տուր, որ ինչ-որ բան միջամտի: Հետո նշանակություն չի ունենա, եթե խոհանոցում խառնաշփոթ լինի:
• Ոգեշնչման մի սպասիր: Բանալին կարգապահությունն է:
• Վստահիր ընթերցողիդ: Ամեն ինչ չի, որ պետք է բացատրել: Եթե դու մի բան իսկապես գիտես ու մեջը կյանք ես շնչել, նա էլ դա կիմանա:
• Երբեք չմոռանաս՝ նույնիսկ քո սեփական կանոնները նախատեսված են խախտելու համար:

Թարգմանեց Բ. Պողոսյանը

Ջոնաթան Ֆրենզեն. «Հետաքրքիր բայերը հազվադեպ են իսկապես հետաքրքիր լինում»

Վերցված է անգլիական «Guardian»-ի «Գրականություն գրելու տաս կանոններ» հոդվածից: Նախորդ մասն՝ այստեղ:

• Ընթերցողն ընկեր է, ոչ թե թշնամի կամ դիտորդ:
• Բացի փող աշխատելուց ուրիշ իմաստ չունի գրել գրականություն, որը հեղինակի սեփական արկածը չի վախեցնողի կամ անծանոթի աշխարհում:
• Երբեք «հետո» բառը մի օգտագործիր որպես կապ՝ դրա համար «և» կա: Փոխարինող «հետո»-ն ծույլ կամ ծանրականջ գրողի չլուծումն է էջի վրայի չափազանց շատ «և»-երի համար:
• Գրիր երրորդ դեմքով, եթե, իհարկե, իսկապես որոշակի առաջին դեմքից խոսացող ձայն անդիմադրելիորեն չի առաջարկում ինքն իրեն:
• Երբ ինֆորմացիան դառնում է ազատ ու համընդհանուր հասանելիության, դրա հետ միասին արժեզրկվում է վեպի հատորներով ուսումնասիրությունը:
• Ամենամաքուր ինքնակենսագրական գրականությունը պահանջում է մաքուր հնարանք: Ոչ ոք ավելի ինքնակենսագրական պատմվածք չի գրել, քան «Կերպարանափոխությունը» (Ֆրանց Կաֆկա, ծ. թ.):
• Տեղում նստած ավելին ես տեսնում, քան ետևից վազելիս:
• Կասկածելի է, թե աշխատատեղում ինտերնետ ունեցող մեկը լավ գրականություն կգրի:
• Հետաքրքիր բայերը հազվադեպ են իսկապես հետաքրքիր լինում:
• Նախքան անողոք լինելը պետք է սիրես:

Թարգմանեց Բ. Պողոսյանը

Ռիչարդ Ֆորդ. «Ոչ մեկի վեջը չի»

Վերցված է անգլիական «Guardian»-ի «Գրականություն գրելու տաս կանոններ» հոդվածից: Նախորդ մասն՝ այստեղ:

• Ամուսնացիր մեկի հետ, ում սիրում ես, ու ով կարծում է, որ գրող լինելը լավ միտք է:
• Երեխաներ մի ունեցիր:
• Մի կարդա քո աշխատանքների ռևյուները:
• Ռևյուներ մի գրիր (քո դատողությունը միշտ աղավաղված է):
• Մի վիճիր կնոջդ հետ առավոտյան կամ ուշ գիշերը:
• Մի խմիր ու գրիր միաժամանակ:
• Նամակներ մի գրիր խմբագրին (ոչ մեկի վեջը չի):
• Կոլլեգաներիդ վատը մի ցանկացիր:
• Ուրիշների հաջողությունը քո համար որպես քաջալերող գործոն դիտիր:
• Թույլ մի տուր, որ քեզ նեղեն, եթե կարող ես:

Թարգմանեց Բ. Պողոսյանը

Էնն Ինռայթ. «Առաջին տասներկու տարիներն ամենավատն են»

Վերցված է անգլիական «Guardian»-ի «Գրականություն գրելու տաս կանոններ» հոդվածից: Նախորդ մասն՝ այստեղ:

• Առաջին տասներկու տարիներն ամենավատն են:
• Գիրք գրելու միակ ձևն իրականում գիրք գրելն է: Գրիչն օգտակար է, տպելն էլ վատ չի: Շարունակիր բառերն էջի վրա դնել:
• Միայն վատ գրողներն են կարծում, թե իրենց աշխատանքն իսկապես լավն է:
• Նկարագրությունը բարդ բան է: Հիշիր, որ նկարագրությունը կարծիք է աշխարհի մասին: Կանգնելու տեղ գտիր:
• Գրիր, ինչպես քեզ դուր է գալիս: Գեղարվեստական գրականությունը բաղկացած է էջի վրա գտնվող բառերից, իրականությունը՝ լրիվ ուրիշ բաներից: Էական չի, թե որքան «իրական» է պատմությունդ, կամ որքան «սարքած». էական է միայն այն, նրա կարիքը լինի:
• Ձգտիր ճշգրիտ լինել տարբեր բաների վերաբերյալ:
• Պատկերացրու, որ մահանում ես: Եթե դու անբուժելի հիվանդություն ունենայիր, կավարտեի՞ր այս գիրքը: Ինչու՞ ոչ: Այն, ինչ բարկացնում է տաս-շաբաթ-է-մնացել-ապրելու «ես»-ին, հենց այն է, ինչ սխալ է գրքի մեջ: Փոխիր այն: Հերիք է ինքդ քեզ հետ վիճես: Փոխիր այն: Տեսնու՞մ ես: Հեշտ է: Ու կարիք չկա, որ ինչ-որ մեկը մեռնի:
• Այդ ամենը կարելի է վիսկիով էլ անել:
• Զվարճացիր:
• Հիշիր, եթե նստես գրասեղանիդ մոտ 15 կամ 20 տարի, ամեն օր, չսպասելով շաբաթ-կիրակի օրերին, դա քեզ կփոխի: Պարզապես կփոխի: Կարող է բնավորությունդ չլավացնել, բայց մեկ այլ բան է ուղղում: Դա քեզ ավելի ազատ է դարձնում:

Թարգմանեց Բ. Պողոսյանը

Ջոֆ Դայեր. «... եղանակ հետաձգելու համար այն օրը, երբ ես էլ դրանով չեմ զբաղվի»

Վերցված է անգլիական «Guardian»-ի «Գրականություն գրելու տաս կանոններ» հոդվածից: Նախորդ մասն՝ այստեղ:

• Երբեք մի անհանգստացիր նախագծի կոմերցիոն հնարավորությունների մասին: Այդ բանի մասին թող ագենտներն ու խմբագրերը հոգան (կամ էլ չհոգան): Երկխոսություն իմ ամերիկյան հրատարակչի հետ, ես. «Գիրք եմ գրում, այնքան ձանձրալի է, այնքան սահմանափակ կոմմերցիոն տեսքի, որ եթե այն հրատարակես, կարող ես աշխատանքդ կորցնել»: Հրատարակիչը. «Հենց դա է, որ ինձ մոտ ցանկություն է առաջացնում պահպանել աշխատանքս»:
• Մի գրիր հասարակական վայրերում: Վաղ 1990-ականներին ես գնացի Փարիզում ապրելու: Սովորական գրական պատճառներով. այդ տարիներին, եթե Անգլիայում քեզ գրելիս բռնեին, կարող էին գլուխդ ջարդել, իսկ Փարիզում, dans les cafés... Այդ ժամանակներից է, որ իմ մոտ հասարակական վայրերում գրելու նկատմամբ հակակրանք է ձևավորվել:
• Մի եղիր մեկն այն գրողներից, ովքեր իրենք իրենց դատապարտում են Նաբոկովի փեշից կախված կյանքի:
• Եթե օգտվում ես համակարգչից, անընդհատ թարմացրու ու լրացրու ավտոուղղման կարգավորումները: Միակ պատճառը, թե ինչու եմ ես հավատարիմ մտում իմ քաքի կտոր համակարգչին, այն է, որ ես այդքան հնարամտություն եմ ներդրել գրական պատմության մեծագույն ավտոուղղման ֆայլերից մեկը ստեղծելու մեջ: Մի քանի ստեղների սեղմումից կատարյալ ձևի և ուղղագրության բառեր են ծլում. «Niet»-ը վերածվում է «Nietzsche»-ի, «phoy»-ը դառնում է «photography» և այլն: Հանճա՛ր:
• Օրագիր պահիր: Իմ գրական կյանքի ամենամեծ ափսոսանքներից մեկն այն է, որ ես երբեք օրագիր չեմ պահել:
• Ունեցիր ափսոսանքներ: Նրանք վառելիք են: Էջի վրա նրանք բռնկվում են բաղձանքի տեսքով:
• Ձեռքի վրա միաժամանակ մեկից ավելի մտքեր ունեցիր: Եթե ես ընտրություն ունենամ՝ գիրք գրել, թե ոչ մի բան չանել, ես միշտ կնախընտրեմ երկրորդը: Միայն եթե երկու գրքերի մտքեր ունենամ, ստիպված կլինեմ մեկին մյուսը նախընտրել: Ես միշտ կարիք ունեմ զգալ, որ մի բանից փախչում եմ:
• Զգուշացիր կլիշեներից: Ոչ միայն այն կլիշեներից, որոնց հետ պատերազմում է Մարտին Էմիսը: Կան ինչպես արտահայտման, այնպես էլ արձագանքի կլիշեներ: Դիտարկման ու մտքի, նույնիսկ կոնցեպցիայի կլիշեներ կան: Շատ վեպեր, նույնիսկ մի քանի ադեկվատ գրվածներ, ձևի կլիշեներ են, որոնք համակերպվում են ակնկալիքի կլիշեների հետ:
• Արա դա ամեն օր: Սովորություն դարձրու դիտարկումներդ բառերի տեսքով արտահայտել, ու աստիճանաբար դա բնազդ կդառնա: Սա ամենակարևոր կանոնն է, ու ես, բնականաբար, չեմ հետևում նրան:
• Հեծանիվը երբեք արգելակները սեղմած մի վարիր: Եթե ինչ-որ բան չափից դուրս դժվար է դուրս գալիս, հանձնվիր ու այլ բան արա: Ձգտիր ապրել առանց համառության դիմելու: Բայց գրելը շատ է կապված համառության հետ: Պետք է կպչես դրանից: Իմ 30-ն անց տարիքում ես մարզադահլիճ էի գնում, չնայած ատում էի դա: Մարզադահլիճ գնալու պատճառը գնալ դադարելու օրը հետաձգելն էր: Ահա թե ինչ է ինձ համար գրելը. եղանակ հետաձգելու համար այն օրը, երբ ես էլ դրանով չեմ զբաղվի, երբ այնքան խորը կսուզվեմ դեպրեսսիայի մեջ, որ չեմ կարողանա այն տարբերել կատարյալ երանությունից:

Թարգմանեց Բ. Պողոսյանը

Օրվա երաժշտությունը

Camel, "Wait"

Օրվա երաժշտությունը

Symphony X, "The Sacrifice"

Հելեն Դանմոր. «Մի շրջապատիր ինքդ քեզ բանաստեղծությունների ու պատմվածքների դիակներով»

Վերցված է անգլիական «Guardian»-ի «Գրականություն գրելու տաս կանոններ» հոդվածից: Նախորդ մասն՝ այստեղ:

• Ավարտիր օրվա գրելիքդ, քանի դեռ ցանկանում ես շարունակել:
• Լսիր այն, ինչ գրել ես: Երկխոսության տողի քրջոտ ռիթմը կարող է ցույց տալ, որ հերոսներիդ դեռ այնքան չես հասկանում, որ նրանց ձայներով գրես:
• Կարդա Քիտսի նամակները:
• Վերընթերցիր, արտագրիր, վերընթերցիր, արտագրիր: Եթե չի օգնում, շպրտիր: Լավ զգացողություն կունենաս, բացի դրանից՝ դժվար թե ցանկանաս շրջապատել ինքդ քեզ բանաստեղծությունների ու պատմվածքների դիակներով, որոնց մեջ ամեն ինչ կա, բացի իրենց անհրաժեշտ կյանքից:
• Բանաստեղծություններ անգիր սովորիր:
• Անդամակցիր գրողների համատեղ իրավունքներն առաջ տանելու ուղղությամբ մասնագիտացող կազմակերպությունների:
• Գրածի հատվածի հետ կապված խնդիրը հաճախ ավելի պարզ է դառնում, երբ երկար զբոսանքի ես գնում:
• Եթե կարծում ես, որ երեխաների ու տան մասին հոգ տանելը կվնասի գրելուդ, մտածիր Ջեյ Ջի Բոլլարդի մասին:
• Մի անհանգստացիր այն մասին, թե քեզնից հետո ինչ եք թողնելու. ինչպես նկատել է Լարկինն (ով սենտիմենտալիստ չի)՝ «Մեզանից ինչ կենդանի կմնա՝ սերն է»:

Թարգմանեց Բ. Պողոսյանը:

Ռոդդի Դոյլ. «Անհանգստանալ սկսիր 50-րդ էջից հետո»

Վերցված է անգլիական «Guardian»-ի «Գրականություն գրելու տաս կանոններ» հոդվածից: Նախորդ մասն՝ այստեղ:

• Գրասեղանիդ վրա մի տեղադրիր սիրելի հեղինակի նկարը, նամանավանդ եթե նա հայտնի հեղինակներից է, որոնք ինքնասպանություն են գործել:
• Բարի եղիր ինքդ քեզ նկատմամբ: Էջերը լցրու որքան կարող ես արագ, տողերի կրկնակի հեռավորությամբ, կամ էլ գրիր երկու տողը մեկ: Ամեն նոր էջը դիտիր որպես փոքրիկ հաղթանակ...
• ...մինչև հասնես 50-րդ էջին: Հետո կանգ առ ու սկսիր անհանգստանալ որակի մասին: Տագնապ զգա. դա է քո գործը:
• Աշխատանքին որքան հնարավոր է՝ վաղ վերնագիր տուր: Տիրիր նրան, ու տես դա: Դիքենսը գիտեր, որ «Լքյալ Տունը» կոչվելու է «Լքյալ Տուն», երբ նույնիսկ չէր էլ սկսել այն գրել: Մնացածը երևի հեշտ էր:
• Ինտերնետդ սահմանափակիր օրեկան մի քանի կայքով: Չհամարձակվես նույնիսկ մոտենալ օնլայն-գրադարաններին, եթե, իհարկե, հետազոտության համար չի:
• Հոմանիշների բառարան պահիր, բայց այգու հետևի հյուղակում կամ սառնարանի հետևը՝ ինչ-որ տեղ, որ հասնելը քայլել կամ ջանք պահանջի: Հավանականություն կա, որ գլուխդ եկած բառերը լրիվ նորմալ յոլա կտանեն, օրինակ՝ «ձի», «վազեց», «ասաց»:
• Երբեմն-երբեմն տեղի տուր գայթակղությանը: Լվացիր խոհանոցի հատակը, լվացքդ կախիր: Դա հետազոտություն է:
• Մի վախեցիր միտքդ փոխել: Լավ գաղափարներին հաճախ սպանում են ավելի լավ գաղափարներ: Ես մի անգամ վեպ էի գրում «Partitions» անունով բենդի մասին: Հետո որոշեցի անվանել նրանց «the Commitments»:
• Amazon.co.uk-ում մի փնտրիր գիրքը, որը դեռ չես գրել:
• Օրեկան մի քանի րոպե տրամադրիր կազմի վրայի կենսագրությանը («Նա իր ժամանակը կիսում է Քաբուլի ու Տիերա դել Ֆուեգոյի միջև»): Բայց հետո վերադարձիր գործիդ:

Թարգմանեց Բ. Պողոսյանը:

Մարգարետ Էտվուդ. «Երկու մատիտ վերցրու»

Վերցված է անգլիական «Guardian»-ի «Գրականություն գրելու տաս կանոններ» հոդվածից: Նախորդ մասն՝ այստեղ:

• Ինքնաթիռներում գրելու համար մատիտ վերցրու` գրիչները հոսելու սովորություն ունեն: Բայց եթե մատիտդ ջարդվի, չես կարողանա այն սրել ինքնաթիռի վրա, քանի որ հետդ չես կարող դանակ վերցնել: Դրա համար էլ երկու մատիտ վերցրու:
• Եթե երկու մատիտներդ էլ ջարդվեն, կարող ես թեթևակի սրել եղունգի ապակե կամ մետաղե խարտոցով:
• Ինչ-որ բան վերցրու, որ գրես վրան: Թուղթը լավ է: Ծայրահեղ դեպքում՝ փայտի կտորները կամ քո ձեռքն էլ յոլա կտանեն:
• Եթե համակարգչից ես օգտվում, միշտ պահպանիր նոր տեքստը հիշող սարքի վրա:
• Մեջքի մարզանք արա: Ցավը շեղում է:
• Պահիր ընթերցողիդ ուշադրությունը (սա ավելի լավ կաշխատի, եթե սեփական ուշադրությունդ կարողանաս պահես): Բայց դու չգիտես, թե ով է քո ընթերցողը, այնպես որ, դա նման է մթության մեջ պարսատիկով ձուկ խփելուն: Ինչը կհիացնի Ա-ին, մահացու ձանձրալի կլինի Բ-ի համար:
• Քեզ, ամենայն հավանականությամբ, պետք կլինի հանրագիտարան, քերականության թեթև գիրք ու կապ իրականության հետ: Վերջինը նշանակում է. ձրի նախաճաշ չի լինելու: Գրելն աշխատանք է: Այն նաև մոլախաղ է: Քեզ կենսաթոշակային պլան չեն տալիս: Ուրիշ մարդիկ կարող են քեզ մի փոքր օգնել, բայց հիմնականում դու ինքդ քո հույսին ես: Ոչ ոք քեզ չի ստիպում սա անել, ինքդ ես որոշել՝ ուրեմն մի նվնվա:
• Երբեք չես կարող սեփական գիրքդ կարդալ անմեղ ակնկալիքներով, որոնք լինում են նոր գրքի առաջին էջը կարդալիս, քանի որ դա դու ես գրել: Եղել ես բեմի հետևում: Տեսել ես, թե ինչպես են ճագարներին թաքցնում գլխարկի մեջ: Այդ պատճառով էլ սիրող ընկերներիցդ մեկին (կամ երկուսին)  խնդրիր կարդալ այն նախքան կտաս տպագրական բիզնեսից ինչ-որ մեկին: Այս ընկերը չպետք է քեզ հետ ռոմանտիկ հարաբերությունների մեջ լինի, եթե, իհարկե, չես ուզում բաժանվել:
• Մի նստիր անտառի մեջտեղում: Եթե կորել կամ լռվել ես սյուժեի մեջ, քայլերով հետ գնա, մինչև գտնես, թե որտեղ ես սխալվել: Հետո այլ ճանապարհ ընտրիր: Եվ/կամ փոխիր գործող անձին: Ժամանակաձևը: Փոխիր բացող էջը:
• Աղոթքը կարող է օգնել: Կամ ուրիշ բան կարդալը: Կամ Սուրբ Գրաալն անընդհատ պատկերացնելը, որը քո հիասքանչ գրքի տպագրված տարբերակն է:

Թարգմանեց Բ. Պողոսյանը:

Դայանա Էթհիլ. «Սպանի՛ր սիրելիներիդ»

Վերցված է անգլիական «Guardian»-ի «Գրականություն գրելու տաս կանոններ» հոդվածից: Նախորդ մասն՝ այստեղ:

• Ինքդ քեզ բարձրաձայն կարդա, քանի որ դա միակ ձևն է համոզված լինելու, որ նախադասությունների ռիթմերը նորմալ են (արձակի ռիթմերը չափազանց բարդ ու աննկատ են մտքում մտքում կարդալով զգալու համար՝ նրանց կարելի է ընկալել միայն ականջով):
• Կտրիր (երևի պետք է գրեի` ԿՏՐԻ՛Ր). միայն անկարևոր բառեր չունենալու դեպքում ամեն կարևոր բառը նշանակություն կունենա:
• Միշտ չի, որ ստիպված ես սպանել սիրելիներիդ՝ այն արտահայտությունները կամ պատկերները, որոնց էջի վրա հայտնվելը քեզ հպարտության հատուկ զգացողություն է պարգևել, բայց վերադարձիր ու նայիր նրանց շատ լացակումած աչքերով: Գրեթե միշտ պարզվում է, որ մեռած նրանք շատ ավելի լավիկն են (բավարարվածության ամեն կայծ չի, որ կասկածելի է՝ պետք է զգուշանալ միայն նրանցից, որոնք մի տեսակ ինքնագոհ ուրախության են արժանանում):

Թարգմանեց Բ. Պողոսյանը:

Լյուցիֆեր ու Կտուլհու

Լյուցիֆերի նոր նկարները))) ամբողջ ալբոմն՝ այստեղ:

«Մեկ Ազգ», նացիստական խմբավորում. ինչու՞

Որոշ ժամանակ է, ինչ հետևում եմ Anti "Մեկ Ազգ" կազմակերպությունների դաշինք խմբի իրադարձություններին (լայքի՛ր խումբն, ընթերցո՛ղ)))): Ինձ պետք էր հասարակայնորեն ապացուցել, որ.

1. մեկազգականները նացիոնալիստ են
2. մեկազգականներն անտիսեմիտ են
3. մեկազգականները միլիտարիստ են
4. մեկազգականները հավատում են, որ իրենք արիացի են, ու որ արիացիները գերակա են մնացածի նկատմամբ
5. մեկազգականները սահմանափակում են կանանց իրավունքները
6. մեկազգականները հետապնդում են համասեռականությունը
7. մեկազգականները հասարակայնորեն ֆանատիկ պաշտպանում են տեղական քրիստոնեական եկեղեցին, իսկ ներքին օղակով հակվում են նեոպագանիզմի:

Ինչու՞: Վիկիպեդիայի այ այս հոդվածում այդ կետերով սահմանվում է ֆաշիստական Գերմանիայի նացիզմը:

Հիմա ապացուցենք կետ առ կետ (գոնե այն կետերը, որոնց համար բավարար նյութ է հավաքվել).

1. Գոռը ոչ միայն իրեն նացիոնալիստ է համարում, այլ նույնիսկ հարգում է... միայն նացիոնալիստներին: Ու բարոյական մարդկանց:
2. «Մեկ ազգի» ջատագովները բազմիցս անվանում են խումբը «ջհուդական»՝ վիրավորական կոնտեքստով, խոսում հրեամասոնաիլյումինատական դավադրության մասին (Սարգիս Արորդի «... այսօր երկրագնդի մեծ մասը ապրում է հրեական թելադրությամբ...»): Բացի դրանից, 2005 թ. իմ անձնական զրույցը «Մեկ ազգի» երիտասարդ անդամ Հ...ի հետ միանշանակ հաստատեց կազմակերպության ակնհայտ հակասեմիտական ուղղվածությունը: Գոռն ինքը հաղորդման ընթացքում բազմիցս ակնարկում է, որ «դրսից ֆինանսավորում են», Տիգրան Ռոբերտովիչը խոսում է «մանիպուլյատիվ աշխարհի մասին», չնայած ուղղակիորեն չեն նշում հրեաներին, մասոններին և իլյումինատներին:
3. Գոռն իրեն ոգեշնչող օրինակ է բերում՝ Սպարտան: Արդյոք տեղյա՞կ է Գոռն այն մասին, որ սպարտայի բանակում քաջալերվում էր համասեռական կապը զինվորների միջև (թեև քննադատվում էր այն որպես միակ կապակցող միջոց կիրառելը): Նպատակը՝ ֆիքսել զինվորի դիրքը սուրրոգատ ընտանիքի՝ բանակի մեջ: Ցանկացած դեպքում, նման միլիտարիստական արտահայտությունները, միլիտարիստական նկարները լիքն են մեկազգականների մոտ: Կարող եք ստուգել:
4. Հայ Արիականների Միություն, արիական ցեղակրոնություն, ՀՀ Քաղաքացի. «հա կամաչեր որ արիական ազգերին խայտառակ էք անում» և այլն: Կարծում եմ՝ այլ, լրացուցիչ ապացույցներ պետք չեն:
5. Հինգերորդ կետով դեռ շատ տվյալներ չկան, բացի դրես-կոդից («փակեք ձեր բաց պորտերը», «հեշտասերներ» և այլն), բայց դե նացիստական Գերմանիան էլ իր «Kinder, Küche, Kirche»-ն մտցրեց միայն վերջնականապես իշխանության գալուց հետո: Համարենք այս կետը դեռևս չհաստատված՝ այդ ուղղությամբ ակնհայտ նկրտումներով («Հայ կինը պետք է փայլի իր բարոյական նկարագրով»):
6. Ապացույց՝ իրենց հոմոֆոբ պլակատները: «Զգուշացեք համասեռամոլներից»:
7. Թամազյանը խոսում է եկեղեցուն հավատարիմ լինելու մասին: Այնինչ Հայ Արիականների Միությունը, որը մտնում է կազմակերպությունների դաշինքի մեջ, հայտարարում է արիադավան-հեթանոսական հավատի քրմական դասի ձևավորման մասին:

Իսկ էջում շարունակում են պատռվել դիմակները))) անփորձ մեկազգականները, չդիմանալով պրովոկացիաներին, մեկ առ մեկ ցույց են տալիս իրենց անհանդուրժողականությունն ու շովինիզմը: Հետևությունները թողնում եմ ձեզ:

Թարմացում. հինգերորդ կետը՝ կանանց իրավունքների ու «Kinder, Küche, Kirche»-ի առումով, հաստատվեց, ու այն էլ ինչքան միանշանակ կերպով))) Իսկ այստեղ Թամազյանը խոսում է եկեղեցուն հատուկ իրավունքներ՝ նույնիսկ անկախ պետության ստատուս տալու մասին: Հաշվի չառնելով, որ Վատիկանը, որի օրինակից նա ոգեշնչվել է, ըստ էության ոչ հոգևորական/սպասարկող բնակչություն չունի: