Դիտենք Բելոռուսիայի օրինակի վրա, քանի որ իրենց դեպքում ապացույցներ կան: Պաշտոնական ԶԼՄ-ն պետական մարմիններից ստանում է խիստ «ոչ պաշտոնական» անստորագիր ցուցակ, որտեղ նշված են «արվեստի գործիչներ», որոնց եթերում հիշատակելը «ցանկալի չի»: Իրականում սրանք ոչ այլ ինչ են, եթե ոչ «սև ցուցակներ», որոնք այդքան հարգի էին ՍՍՀՄ-ի ժամանակ: «Ցանկալի չի» արտահայտությունը պետք է հասկանալ «արգելվում է»: Նման ցուցակի օրինակ 2011 թվականից.
Միգուցե Հայաստանում ԶԼՄ-ները դեռ նման ցուցակներ չեն ստանում, բայց քննարկման ենթակա թեմաները վերահսկման տակ են, ու դա փաստ է: Որպես օրինակ՝ 2008-ի մարտի 1-ին Ա1+ հեռուստաընկերության նկատմամբ ճնշումն ու արտասահմանյան լրատվամիջոցների (CNN, Euronews) ազդանշանը հայկական հաղորդումներով խլացնելը, երբ թողարկումներն անդրադառնում էին Հայաստանում տեղի ունեցող իրադարձություններին (դիվանագիտական կաբել 08YEREVAN179, ARMENIA SITREP: VIOLENT PROTESTS AFTER DAWN RAID, մաս 4-րդ. 1 մարտի 2008, «ԳԱՂՏՆԻ», Երևանում ԱՄՆ դեսպանություն):
Հետևություն. եթե կառավարությունը չի ցանկանում, որ որևէ թեմա քննարկվի պրեսսայի կողմից, այդ թեման պրեսսայի կողմից չի քննարկվում:
Իսկ ինչպե՞ս վարվել ոչ պաշտոնական և ինտերնետային պրեսսայի նկատմամբ: Մարգինալիզացնել, զբաղեցնել շուկան: Շեղել մարդկանց ուշադրությունը ոչ էթիկ եղանակներով՝ ճչան, ապակողմնորոշող վերնագրեր, նյութեր թեմաներով, որոնք աղմուկ կբարձրացնեն: Մեթոդ, որը նկարագրվում է Օլդոս Հաքսլիի «Brave New World» գրքում: Չե՞ք կարդացել: Անպայման կարդացեք:
No comments:
Post a Comment