... որտեղ տեսնում ենք, որ ոչնչությունները կոմպլեմենտար են

Գցեք մի սենյակ սեփական նշանակալիության զգացողության մեծության մանիայով, բայց լրիվ անընդունակ ոչնչություններ: Կտեսնեք, թե ինչպես են նրանք իրար էգոները շոյելով սեփական նշանակության իլյուզիա ստեղծում ու ինչ ագրեսիայով են վերաբերվում իրենց իրականություն վերադարձնելու փորձերին: Դրանից մի քայլ այն կողմ իրենց Նապոլեոն ու Հիսուս համարողներն ու Կոելիոյի/Ռիչարդ Բախի/Հարուկի Մուրակամիի ֆանատներն են:

Միանգամից հասկանում ես Հուլիոս Էվոլայի՝ պոպուլիզմի ժխտումն ու էլիտիզմի գաղափարների հակված լինելը: Հասկանում ես Հեսսեի միզանտրոպիան: Հասկանում ես Նիցշեի մարդկանց Übermensch-երի, միջակությունների և Untermensch-երի բաժանելը:

Ոչ մի ավելի վտանգավոր բան չկա, քան Untermensch-երի՝ ոչնչությունների ամբոխը: Իրենք ունեն ակտիվ ու պասիվ ագրեսիվ միջոցների ամբողջ հավաքածու՝ իրենց սեփական մանրության մասին հիշեցնողներին իզոլացնելու ու ոչնչացնելու համար: Երբ ուրիշ միջոց չի մնում, իրենք դառնում են եղաններով ու ջահերով զինված վհուկներ որսացողների ամբոխ:

Ընդհանուր առմամբ, Untermensch-ների իրար շոյելը հիշեցնում է փոխադարձ մաստուրբացիա:

Իրենց ու կոնֆորմիստների հաշվին է, որ մենք ունենք Հիտլեր, Ստալին, Պուտին, Սաշիկ, Քոչարյան և այլն:

Ի միջի այլոց, Քոչարյանի մասին: Եթե Քոչարյանի հանցագործություններն արդարացնում եք դրանց զոհերի նկատմամբ ձեր բացասական վերաբերմունքով, ձեզ հիշեցնեմ, որ Քոչարյանը ձեր վերաբերմունքի վրա թքած ունի, ու եթե դուք իր իշխանությանը սպառնալիք ներկայացնեք, նա չի նայի ձեր՝ ձեր կարծիքով շատ լավ ու հիանալի անձնավորություն լինելուն ու ձեր վրայով էլ կփորձի նույն կերպով քայլել: Եթե պատրաստվում եք հաշտվել նրա վերադարձի հետ կամ նույնիսկ աջակցել դրան, Քոչարյանի նախորդ ու սպասվող արարքների արյունն անձամբ ձեր ձեռքերի վրա է, ներառյալ նաև այն ամենն, ինչ ձեզ հետ կարվի: