Գնացքում էր (հիմա հիշում եմ), ու անցնում էր (այդ երազը ես հաճախ եմ տեսնում) նատյուրմորտային տարածքով, որտեղ արհեստական, կեղծ ծառեր էին աճում, որոնց վրա մրգերի փոխարեն դանակներ, մկրատներ ու (հիմա հիշում եմ՝ պետք է մազերս կտրեի) վարսավիրի տարբեր այլ պարագաներ էին: Այդ երազը նա հաճախ էր տեսնում, բայց այն դեռ ոչ մի անգամ նույն ցնցումը չէր պատճառել: Ծառի ետևում իր եղբայրն էր՝ մյուսը, երկվորյակը, որին այդ երեկոյան թաղել էին, ու նշաններով հասկացնում էր (սա իրական կյանքում էլ է պատահել), որ գնացքը կանգնեցնի: Համոզվելով, որ հասկացնելու իր ջանքերն ապարդյուն են, նա սկսեց վազել վագոնի ետևից, մինչև չընկավ գետնին՝ ծանր շնչելով, բերանին փրփուր: Իհարկե, այս երազն անհեթեթ էր, հակատրամաբանական, բայց ոչ մի առումով չէր չպետք է այդ ծանր արթնացման պատճառը դառնար: Նա նորից փակեց աչքերը. արյունը սեղմված բռունցքի նման դեռ հարվածում էր նրա քունքերին: Գնացքը սկսեց անցնել անապատային, անպտուղ, միապաղաղ տարածքով, ու ոտքի ցավը նրան ստիպեց շեղվել բնապատկերից:
Շուտով:
No comments:
Post a Comment