Friday, February 25, 2011

Dead Money

Յայ, ուռա՜, Fallout: New Vegas խաղի առաջին DLC-ն՝ «Dead Money» վերնագրով, արդեն հասանելի է PC-ի համար, այսինքն՝ XBox 360-ի էքսկլյուզիվն ավարտվեց:
Հինգերորդ պատչի հետ միասին, ընդ որում:
Գնամ ձեռք բերելու:
Ընդ որում, ինձ շատ դուր եկավ Քրիս Ավելոնի ստրատեգիան. թողարկելուց հետո նա, ինչպես ցանկացած նորմալ մարդ, մտնում է YouTube ու դիտում, թե ինչպես են մարդիկ խաղում: Արդյո՞ք նրան հաջողվել է ստանալ այն արձագանքը, որը կանխատեսում էր:
Քրիս, ծիծիկդ ուտեմ: Ուրախացրեցիր:
- Որովհետև քո ասած էթիկան ֆիքսված չի, իրեն շատ հեշտ է մանիպուլյացիայի ենթարկել:
- Իսկ ձեր օրենքները նախատեսված են մանիպուլյացիայի համար: Այլապես ու՞մ են պետք իրավաբանները: Ի՞նչ է, իրո՞ք կարծում ես, որ իրավաբանները մեղավորներին ու անմեղներին են պարզում: Փաստերը պարզում են հետախույզներն ու քննիչները: Իրավաբանների գոյության նպատակը փաստերի ու օրենքների ճիշտ մանիպուլյացիան է:
Միգուցե փոսի մեջ նստելն ավելի անվտանգ է, քան ճոճվող գերանի վրա քայլելը))) բայց նույնիսկ ճոճվող գերանը շարժվելու շատ ավելի մեծ ազատություն է տալիս, քան ցանկացած փոս:

V: Hello, dear lady. A lovely evening, is it not? Forgive me for intruding, perhaps you were intending to take a stroll, perhaps you were merely enjoying the view. No matter, I thought that it was time we had a little chat, you and I. Ahh... I was forgetting that we are not properly introduced. I do not have a name. You can call me V. Madame Justice, this is V. V, this is Madame Justice. Hello, Madame Justice.
V: [as Madame Justice] Good evening, V.
V: There, now we know each other. Actually, I've been a fan of yours for quite some time. Oh, I know what you're thinking... "The poor boy has a crush on me... an adolescent infatuation". I beg your pardon, Madame. It isn't like that at all. I've long admired you... Albeit only from a distance. I used to stare at you from the streets below when I was a child. I'd say to my father "Who is that lady?" And he'd say "That's Madam Justice". And I'd say "Isn't she pretty?". Please don't think it was merely physical, I know you're not that sort of girl. No, I loved you as a person, as an ideal. That was a long time ago, I'm afraid there's someone else now...
"Madame Justice": What? V! For shame! You have betrayed me for some harlot, some vain and pouting hussy with painted lips and a knowing smile!
V: I, Madame? I beg to differ! It was your infidelity that drove me to her arms! Ah-ha! That surprised you, didn't it! You thought I didn't know about your little fling, but I do! I know everything! Frankly, I wasn't surprised when I found out. You always did have an eye for a man in uniform.
"Madame Justice": Uniform? Why, I'm sure I don't know what you're talking about. It was always you, V. You were the only one...
V: Liar! Slut! Whore! Deny that you let him have his way with you, him with his armbands and jackboots! Well? Cat got your tongue? I thought as much. Very well. So you stand revealed at last, you are no longer my Justice. You are his Justice now, you have bedded another. Well, two can play at that game!
"Madame Justice": Sob! Choke! Wh-Who is she, V? What is her name?
V: Her name is Anarchy. And she has taught me more as a Mistress than you ever did! She has taught me that Justice is meaningless without Freedom. She is honest, she makes no promises and breaks none. Unlike you, Jezebel. I used to wonder why you could never look me in the eye. Now I know. So goodbye, dear Lady. I would be saddened by our parting, even now, save that you are no longer the woman that I once loved. Here is a final gift. I leave it at your feet.
[V leaves a small heart-shaped chocolate box at the statue's feet. As V walks away, the box explodes, destroying the Old Bailey and the statue]
V: The flames of Freedom, how lovely, how just. Ahh, my precious Anarchy... "O beauty, 'til now I never knew thee".
Alan Moore, "V for Vendetta"

Օրվա երաժշտությունը

Sirenia, "In Sumerian Haze"

Wednesday, February 23, 2011

Անինա, «Ֆիա». ընթերցողի քննադատություն

«Թագավորի Ընձուղտը»
Մարկ Տվենի «Հեքլբերի Ֆիննի Արկածները» գրքում, եթե հիշում եք, հերոսը երկու հետաքրքիր ու կոլորիտային անձանց հետ է ծանոթանում. Դուքսն ու Դոֆինը: Որոնք ներկայացումներ են կազմակերպում Ամերիկայով մեկ:
Ներկայացման ցուցանակի վրա գրված է.
ԴԱՏԱՐԱՆԻ ԴԱՀԼԻՃՈՒ՛Մ,
ՄԻԱՅՆ ԵՐԵ՛Ք ԵՐԵԿՈ
Լոնդոնյան ու Մայրցամաքային թատրոնների
Աշխարհահռչակ ողբերգուներ
ԴԵՎԻԴ ԳԵՐՐԻՔ ԿՐՏՍԵ՛ՐՆ
ՈՒ ԷԴՄՈՒՆԴ ՔԻՏ ԱՎԱ՛ԳԸ
«ԹԱԳԱՎՈՐԻ ԸՆՁՈՒՂՏԸ
ԿԱՄ
ԱՐՔԱՅԱԿԱՆ ՆՄԱՆԲԱՆՉԿԱՆ»
Ցնցող ողբերգության մեջ
Մուտքը՝ 50 ցենտ
Տակն, ավելի խոշոր տառերով՝
ԿԱՆԱՆՑ ԵՎ ԵՐԵԽԱՆԵՐԻ ՄՈՒՏՔՆ ԱՐԳԵԼՎՈՒՄ Է

«Ահա»,- ասում է նա,- «եթե սա էլ նրանց քարշ չտվեց մեզ մոտ, ուրեմն ես Արկանզասցիներին չեմ ճանաչում»:

Ինչու՞մ է կայանում Դուքսի ու Դոֆինի «ցնցող ողբերգությունը»: Պարզապես տկլոր ու շերտավոր ներկված դոֆինը չորեքթաթ վազում է բեմով մեկ:

Tuesday, February 22, 2011

Օրվա երաժշտությունը

Johnny Cash, "Ain't No Grave (Can Hold My Body Down)"

WrestleMania XVII: «Հանելուկային անձնավորության» բացահայտումը

Եթե հետևում եք ռեսլինգի նորություններին, ապա հաստատ  հետևում էիք WWE RAW 21.02.2011-ի թրեյլերներին:
Երեք ամենաբարձր մակարդակի ռեսլերների անհետացումը բեմից (WWE-ից՝ Triple H-ի, վնասվածք ստացած Undertaker-ի, TNA-ից՝ Sting-ի) հարց էր բարձրացնում, թե ով է տրեյլերում ցուցադրված «հանելուկային անձնավորությունը»:
Հաշվի առնելով, որ Sting-ը ռեսլինգի ամենահայտնի գերաստղերից է, որոնք երբևէ ելույթ չեն ունեցել WWE-ում, գումարած՝ նրա պրոֆիլը հեռացված է TNA-ի պաշտոնական կայքից (Deception սյուժեի ավարտից հետո), բավականին հաճախ էր քննարկվում, որ տեսահոլովակում ցուցադրվողը հենց նա է:

«Բրանդ»/«Մանֆրեդ»

Հենրիկ Իբսենի «Բրանդն» էի կարդում: Դե, կրոնական-փիլիսոփայական թեմաներն ու «What you are, be fully, not in parts and pieces»-ը քննարկելը տրիվիալ կլիներ, բայց մի հատված կար, որ մարմնովս դող անց կացրեց:
Դրաման չկարդացածներին ներկայացնեմ իրավիճակը. Բրանդի երեխան՝ Ուլֆը, մահանում է, կինն՝ Ագնեսը, երեխայի հագուստից է կարոտն առնում:
Մի օր մուրացկան կին է գալիս ու հագուստ է խնդրում իր երեխայի համար: Բրանդը համոզում է Ագնեսին Ուլֆի շորերը տալ մուրացկանին:

Monday, February 21, 2011

Աշխարհի ղեկավարներն իրենց «երկրորդ կեսերի» հետ

89Վերապոստվում է այստեղից)))
Գնացինք:
Ամենագեղեցիկն ու նրբաոճն, իհարկե, Իրանի նախագահ Մահմուդ Ահմադի Նեժադի տիկինն է.

«Մոգական քառակուսի»

... կամ՝ բաներ, որոնք մոգության հետ կապ չունեն:
Այսպես կոչվող «մոգական քառակուսին» ծրագրային երևույթ է, որի օրինակը կարող եք տեսնել այստեղ:
Բացատրեմ կանոնները.
  1. Մտապահեք ցանկացած երկնիշ թիվ
  2. Հանեք նրանից իրեն կազմող նիշերն (օրինակ՝ 54-ից պետք է հանել 5 ու 4, կստացվի՝ 45)
  3. Գտեք այդ թիվն աղյուսակում ու սիմվոլը, որնին այն համապատասխանում է
  4. Պատկերացրեք մտքում այդ սիմվոլը
  5. Սեղմեք մեծ սև քառակուսուն
Բում: Պատկերացնում եմ, թե քանի միամիտներ կորոշեն, որ իրենց համակարգիչը մոնիտորով հետևում է իրենց:
Իսկ այժմ՝ լուծումը:
Ես ու Թոմիկը հենց ստացանք հղումը, Թոմիկի ուղեղը միանգամից ցույց տվեց քառակուսու «Աքիլլեսյան գարշապարը»՝ հետևեց աղյուսակին ու զգաց, որ փոփոխվում է, այն էլ՝ օրինաչափորեն (ինչի շնորհիվ ամեն անգամ տարբեր նշան եք ստանում): Այլ կերպ ասած՝ դուք անընդհատ ընտրում եք նույն թվային շարքի թվեր, ամեն անգամ փոփոխված նշանով:
Ես էլ դուրս բերեցի մաթեմատիկական մասը. վերցնենք ցանկացած երկնիշ թիվ՝ AB: Հանենք նրանից նրա երկրորդ նիշը՝ B-ն: AB-B=A0: Ճի՞շտ է: Ճի՛շտ է: A0=10*A: Հանենք երկրորդ նիշը. 10*A-A=9*A: Այսինքն՝ 9-ի վրա բաժանվող թիվ:
Եթե հիշում եք դպրոցական մաթեմատիկայի դասընթացից, 9-ի վրա բաժանվող թվերի նիշերի գումարը նույնպես բաժանվում է 9-ի:
Ո՞րն է երկնիշ թվի նիշերի առավելագույն գումարը: 99-ինը՝ 18: Իսկ մնացորդը միշտ փոքր է 99-ից: Այսինքն, 9-ի վրա բաժանվող 99-ից փոքր երկնիշ թվերի նիշերի գումարը հավասար է 9-ի: Իսկ հիմա ստուգեք ձեր մնացորդի նիշերի գումարը. 9: Իսկ հիմա ստուգեք նիշերի 9 գումարով թվերի նշանները: Համընկնում են:
Շնորհակալություն Թոմիկին ու ինձ:)))
Այնպես որ, կարող եք հանգիստ այս հղումը ոչ ոքի չուղարկել. քառակուսին ձեզ չի պատժի:

Լեկցիա I. Օկուլտային փիլիսոփայությունը վերածննդի ժամանակաշրջանում (հատված)

☉ in 2° ♌ : ☽ in 29° ♑ : Anno IVxviii a.n.

Նախաբան
Արա, ինչ Կամենում ես, կլինի ողջ Օրենքը:
Նախ, արդարության համար նշեմ, որ այս լեկցիան մեծ մասամբ հանդիսանում է ոչ թե ինքնուրույն աշխատանք, այլ, ավելի շուտ, մշակում տարբեր աղբյուրներից: Ի վերջո, սա ծանոթացնող լեկցիա է, ոչ թե հեղինակային ուսումնասիրություն կամ գիրք: Աղբյուրների ցանկը կարող եք կապվել ու ստանալ ինձանից:
Երկրորդ՝ եթե սպասում եք, որ ես ձեզ սովորեցնելու եմ հրե գնդեր շպրտել, ապա հիշեցնեմ, որ ես աճպարար չեմ, ու այս տեղը կրկես չի:

Роберт Деверо, «Меняй Себя» («Change Thy Mind»)

Меняй себя - она менялась,
Чтоб сны играть тобой не стали.
Не странной будет ложь твоя,
Ее неправды их прощали.
Свободен ты - любовь мертва.
Она живет - не для тебя.
Был сладок миг ее любви,
Смотри же, как тебя сдержала.
И показное лишь для лжи -
Мечты пустые обманула.
Теперь ты видишь - и поздно очень,
Правда-любовь ненавистна для женщин.

Забудь любовь с ее уходом,
Она ушла - ушла к другому.
Познав единожды обман -
Оставь любовь, мы с ней знакомы.
Прощайся с ней - она неправда,
Ты верил - лучшая, когда-то.

Прощай, любовь! Дороже ты
Мне жизни той, что сохранила.
И испарились радости...
Другому, что твоим ведь было.
О, как же льется смерть моя -
Ее удар сгубил меня.

Умри, но дай же перед смертью
Понять ей, что она теряет!
Она, в ком все мои надежды -
Она берет и забывает.
Она менялась - но всегда,
Свободен ты - любовь мертва.
Թարգմանությունը՝ Բ. Պողոսյանի

Ножницы Мойр: восприятие мира

Написанное здесь – догадки, размышления и умозаключения. В отличие всяких ню-эйджеров, я не собираюсь выдавать это за великую мудрость, не собираюсь писать об этом книги. Все, что мне нужно – это лишь дать вам немного пищи для размышлений.
Как-то в старших классах я разрабатывал теорию о четырехмерном пространстве, о том, как оно существует и как вмещает в себя наше – трехмерное. Чтобы упростить свою задачу, я просто переставил понятия, заменив четырехмерное пространство на трехмерное, а трехмерное – на плоскость.

Հոկկու և Հայկու. բանաստեղծական չափի կոնցեպցիան

Եթե կարծում եք, թե հայկուն ցանկացած եռատող բանաստեղծություն է, որը կտրուկ ավարտ է ունենում, ապա չարաչար սխալվում եք: Ավելին. ճապոներենով հայկուներն ընդհանրապես մի ուղղահայաց տողով են գրվում, պարզապես իրենց մեջ երեք արտահայտություն են պարունակում, որոնք թարգմանիչը պատկերում է երեք տողի տեսքով:
Հոկկու (発句) և հայկու (俳句). ինչու՞մ է կայանում տարբերությունը: Իրականում հայկուն հոկկուի նոր անվանումն է, որը տասնիններորդ դարում ներմուծել է Մեյձի ժամանակաշրջանի պոետ, քննադատ ու տեսաբան Մասաոկա Սիկին (իրական անունը՝ Մասաոկա Ցունենորի):
Եթե դեմ չեք, մի փոքր բանաստեղծական տեսություն բացատրեմ ձեզ: Նամանավանդ որ այս բնագավառում ինձ հայտնի ոչ մի հայալեզու գրականություն գոյություն չունի: Հոկկուն ունի առանձնահատուկ չափ, որը հասկանալու համար պետք է նախ հասկանալ անտիկ բանաստեղծության մի հասկացություն, որն անվանում են մորա (լատ. mora, ժամանակի հատված, ժամանակ, հայտնի է նաև որպես հին հունարեն χρόνος πρῶτος, լատիներեն tempus primum՝ նախնական ժամանակ): Մեկ մորան այն ժամանակն է, որը պետք է արտասանողին մեկ կարճ վանկ արտասանելու համար: Արտասանեք «կարճ» բառը: Ժամանակահատվածը, որը պահանջվեց, մեկ մորա է: Համարվում է, որ երկար վանկի տևողությունը հավասար է երկու մորայի:

Saturday, February 19, 2011

Պաստոր Մարտին Նիմոլլեր, «Նախ նրանք եկան...»

Նախ նրանք եկան կոմունիստների հետևից
ու ես չբողոքեցի, քանի որ կոմունիստ չէի:

Հետո նրանք եկան արհմիութենականների հետևից,
ու ես չբողոքեցի, քանի որ արհմիութենական չէի:

Հետո նրանք եկան հրեաների հետևից,
ու ես չբողոքեցի, քանի որ հրեա չէի:

Հետո նրանք եկան իմ հետևից,
ու էլ ոչ մեկը չէր մնացել, որ բողոքեր:

Պահանջենք գաղտնիության պահպանում

Demand Progress-ի մեր ընկերները հաղորդում են, որ այս պահի դրությամբ այնպիսի խոշոր ծառայություններ, ինչպիսիք են Gmail-ն ու Facebook-ը, լեգալ պահանջ ստանալու դեպքում համապատասխան անդամի անձնական ինֆորմացիան միանգամից հանձնում են պահանջող կողմին: Այսինքն՝ ոստիկանությունը կամ ցանկացած ոք, ով բավականաչափ լավ փաստաբան ունի, կարող է ստանալ ձեր նամակներն ու այլ անձնական տվյալներ: Ավելին. ծառայությունները չեն տեղեկացնի ձեզ այդ մասին: Ու, թեև նման պահանջը կարող է օրենքով արդարացված լինել խիստ ծայրահեղ դեպքում ու դուք կարող եք դատական գործ հարուցել խախտողի դեմ, ծառայությունները ձեզ այդ մասին նույնիսկ չեն էլ զգուշացնի: Դուք պարզապես չեք իմանա:
Երբ ԱՄՆ կառավարությունը պահանջեց Twitter-ից WikiLeaks-ի հետ կապված անձնական ինֆորմացիան, Twitter-ը քաջաբար նախազգուշացրեց նրանց, ու նրանք օրենքի միջոցով այդ պահանջի դեմ պայքարելու հնարավորություն ունեցան: Ցավոք, Gmail-ն ու Facebook-ը հրաժարվում են հետևել Twitter-ի օրինակին:
Եթե ձեզ նույնպես դուր չի գալիս այս իրավիճակը, խնդրում եմ ստորագրել այստեղ: Demand Progress-ի տղաներն այս շաբաթ հանդիպում են Google-ին, ու ցանկալի է, որ հնարավորինս շատ ստորագրություններ ունենանք:
Նախապես շնորհակալություն:

Մարկոս 14:51

«Եւ մի երիտասարդ գնում էր նրա ետեւից՝ իր մերկ մարմնի վրայ մի սաւան գցած: Երիտասարդները նրան բռնեցին, եւ նա թողնելով հագի կտորը՝ մերկ փախաւ նրանցից»:
Չե՞ք հավատում)))) ստուգեք:
Սա էլ Լյովից. «Առյուծներն ընդդեմ քրիստոնյաների». հարցազրույց մատչից հետո:



Ու արդեն ըստ թեմայի՝

Օրվա երաժշտությունը

Gamma Ray, "Man on a Mission"

Հանս Քրիստիան Անդերսեն, «Լուցկիներով Աղջիկը»

Երբ փոքր ժամանակ կարդացի այս կախարդական պատմվածքը, ինքս ինձ խոստացա, որ կգտնեմ, կփրկեմ հեքիաթի միջի այդ լուցկիներով աղջկան, թույլ չեմ տա, որ սառի այդ տան ելուստի ետևի անկյունում:
Ժամանակն անցավ, ու ես հասկացա, որ չեմ կարողանում, չափազանց թույլ եմ դրա համար: Դրա համար էլ որոշեցի ձեզ պատմել լուցկիներով աղջկա մասին այս պատմությունը. միգուցե դուք գտնեք նրան: Եթե գտնեք, շոյեք նրա այդքան գեղեցիկ գանգուրներն ու ասացեք, որ ամեն ինչ լավ կլինի:
Այդ երեկոյան այնքան ցուրտ էր... Ձյուն էր գալիս, խավարը թանձրանում էր: Իսկ երեկոն տարվա մեջ վերջինն էր՝ Նոր Տարվա նախօրեն: Այդ ցրտին ու խավարին փողոցներով ոտաբոբիկ ու գլխաբաց մի փոքրիկ աղջիկ էր թափառում: Ճիշտ է, երբ տնից դուրս էր գալիս, կոշիկներով էր, բայց մի՞թե շատ օգուտ էին բերում հսկայական հին կոշիկները, որոնք առաջ նրա մայրն էր կրում. ահա թե ինչքան մեծ էին դրանք: Ու աղջիկն այդ օրը կորցրց էր իր կոշիկները, երբ ամբողջ թափով սլացող երկու կառեթներից վախեցած՝ փորձեց վազքով կտրել փողոցը: Մի կոշիկը նա այդպես էլ չգտավ, իսկ մյուսը մի տղա խլեց՝ հայտարարելով, որ դրանից իր ապագա երեխաների համար հիանալի օրորոց կստացվի:

Նիլ Գեյման, «Վամպիրի տարոն. ավագ արկանի տասնհինգ խաղաթղթեր»

0. Հիմարը
- Ի՞նչ ես ուզում:
Ամեն գիշեր երիտասարդը հայտնվում էր գերեզմանոցում: Արդեն մի ամիս: Նա դիտում էր, թե ինչպես են լուսնի անտարբեր լույսի տակ ջնջվում սառը գրանիտի, բծավոր մարմարի, հին թավշյա գերեզմանաքարերի ու արձանների գույները: Նա վախեցնում էր բվերին ու գիշերային ուրվականներին: Հետևում էր սիրահար զույգերին, հարբած թափառաշրջիկներին, նյարդայնորեն շտապող դեռահասներին՝ բոլորին, ովքեր գիշերով գերեզմանոցում էին հայտնվում:
Քնում էր ցերեկը: Բոլորը թքած ունեին: Նա միայնակ դողալով կանգնում էր գիշերվա ցրտին: Այն հայտնվեց, երբ նա արդեն եզրին էր հասել:
Արձագանքը հայտնվեց լռությունից, ամեն կողմից, հնչելով ներսից ու դրսից:
- Ի՞նչ ես ուզում:
Նրան հետաքրքիր դառավ, արդյոք քաջությունը կբավարարի՞ դրա աչքերի մեջ նայել: Հասկացավ, որ չի կարողանա:
- Դե՞: Ես տեսել եմ քեզ, դու ամեն գիշեր գալիս ես այստեղ, որտեղ կենդանի մարդկանց չեն սիրում: Ինչու՞:

Միխաել Էնդե, «Օֆելիայի Ստվերների Թատրոնը»

Մի փոքրիկ, հին քաղաքում մի փոքրիկ, ծեր ֆրոյլյայն էր ապրում՝ Օֆելիա անունով:
Երբ նա ծնվեց (դա, իհարկե, շատ վաղուց էր), նրա ծնողներն ասացին.
- Մեր դուստրը մի օր անպայման հայտնի դերասանուհի կդառնա:
Նրանք երազում էին դրա մասին, այդ պատճառով էլ նրա անունը մի հայտնի պիեսի հայտնի հերոսուհու պատվին էին դրել:
Փոքրիկ Օֆելիան ծնողներից միայն մի բան ժառանգեց. սերն ու հիացմունքը Պոետների Մեծն Խոսքերի նկատմամբ, էլ ուրիշ ոչինչ:
Նա չկարողացավ հայտնի դերասանուհի դառնալ. ձայնը չափազանց թույլ էր: Բայց, միևնույն է, նա ուզում էր գոնե ինչ-որ կերպ ծառայել արվեստին, թող նույնիսկ ամենալուռ ձևով:
Այդ փոքրիկ քաղաքում հին, հիասքանչ թատրոն կար:

Գաբրիել Գարսիա Մարկես, «Երկնագույն Շան Աչքերը»

Նա ուշադիր նայում էր ինձ, իսկ ես ոչ մի կերպ չէի կարողանում հասկանալ՝ էլ որտեղ եմ տեսել այդ աղջկան: Նրա խոնավ, անհանգիստ հայացքը փայլեց կերոսինային լամպի օրորվող լույսի տակ, ու ես հիշեցի. ես ամեն գիշեր երազում տեսնում եմ այդ սենյակն ու լամպը, ամեն գիշեր հանդիպում եմ այստեղ անհանգիստ աչքերով աղջկան: Այո-այո, հենց նրան եմ տեսնում ամեն անգամ, հենց հատում եմ երազների սորուն սահմանը, որ կանգնած է քնի ու արթուն վիճակի միջև: Ես գտա սիգարետներն ու ծխեցի, հենվելով աթոռի թիկնակին ու պահպանելով հավասարակշռությունս ետևի ոտքերի վրա. տտիպ, թթվահամ ծուխը հոսեց օղակներով: Լռում էինք: Ես՝ աթոռի վրա ճոճվելով, նա՝ բարակ սպիտակ մատները լամպի ապակե գլխարկի վրա տաքացնելով: Նրա կոպերի վրա ստվերներ էին դողում: Ինձ թվաց, թե ես պետք է ինչ-որ բան ասեմ, ու ես ինձանից անկախ արտասանեցի.

Չակ Պալանիկ, «Ուղեկցություն»

Պատմվածքն այնքան սարսափելի շարադասությամբ էր գրված, որ չդիմացա այն մի փոքր փոխելու գայթակղությանը: Ես կարդում էի այն ու վայելում լռությունը: Հմ: Ես միանգամայն կարող էի կարդալ այս պատմվածքը:
Ամեն մեկը կարող էր այն կարդալ:

Այսօր ուղեկցությանս առաջին օրն է: Զբոսանք միոտանի մարդու հետ:
Նա ինձ ասաց, որ համասեռականների բաղնիք էր մտել, որ տաքանա, չնայած ես կարծում եմ, որ պարզապես սեքս էր ուզում: Ու քնով էր անցել շոգեբաղնիսում: Հենց ինքնաշխատ տաքացուցիչի մոտ: Անգիտակից վիճակում ընկած էր, մինչև նրան չհայտնաբերեցին: Մինչև նրա ձախ ոտքի միսը մանրամասն ու անշտապ չտապակվեց:

Friday, February 18, 2011

Անվերնագիր

Բայանդուր Պողոսյան
Скажи мне, мой друг и любовник Вороный,
Зачем в эти черные ночи
Снова кинжалом скользят ее мысли,
И снова она кровоточит
Раз в месяц? Лишь память осталась о ней,
Кровавая память, тяжелая ноша.
Подняться на Крест, чтобы под крестом
Меня погребенным не знали?
И чтобы Розой всцвела на Кресте
Любовь, подчиненная Воле?
Свободен ли Я? И кто же я есть,
Если я в ней, а она лишь во мне?
Она лишь во мне расцвела этой ночью,
Лишь память и прах сохранились опять.
Я двигался в ней, но тот Я - это память,
И память грозится вновь ввергнуть меня
В ту бездну фиалок и формальдегида.
"Как мы прекрасны", мой друг и любовник,
Я в ней до конца, и конец уже близок,
Болезненно, медленно, кровью крещенный,
И роза раскроется мне
Чтобы все поглотить,
Даже память и волю,
Лишь гирльянда попляшет
Цветов-черепов.
2009, Երևան

"Песнь о Короле"

Բայանդուր Պողոսյան
Плачущей ивы ветки пели,
Коня седлал ты летним днем,
И обещал мне возвратиться,
Как только станешь королем.
И солнца свет коня сквозь гриву,
И лязг мечей, и камня стон,
Но скальда руны ляжут мрачно -
Не быть при жизни нам вдвоем.
Крушит твой меч врага упрямо,
Не устоять им пред тобой -
Но кровоточат твои раны,
Закончился последний бой.
И бледный конь принес нам тело,
Без духа - храброго в бою,
Любимый мой - вуалью скорби
Закрыла я судьбу свою.
Плачущей ивы ветки пели,
Они о боли пели лишь,
И хоть в Валгалле ты, любимый,
Тоску и голос мой услышь.
И утонула я в печали
Однажды днем, осенним днем,
В могиле рядом схоронили
И мы вдвоем, опять вдвоем.
2009, Երևան

Ева

Գրավյուրաները «Philosophia reformata, Johann Mylius, Frankfurt, 1622», «Les Rudiments de la Philosophie, Nicolas de Losques, Paris, 1665» ու «Basilius Valentinus, Azoth, Paris, 1659» գրքերից են, գրիչով արված թեմատիկ նկարները՝ սեփական աշխատանք:
Բանաստեղծական ցիկլ
2007, ԿԱՊԱՆ - 2008, ԵՐԵՎԱՆ

Անվերնագիր

Բայանդուր Պողոսյան
(You) I want to love, I want to dream,
I want to find myself again,
(Me) Just close your eyes and give your hand,
There’s nothing left to understand.

(You) My childhood’s memories unfold
And fill my god-forsaken world,
(Me) Just break my heart for one last time,
My inner Venus be undone.

(You) And when my heart can bear no ice,
How can I leave your paradise?
(Me) There is no turning back my love,
From the path we’re walking now.

(You) If all the pleasure turns to pain,
We gave our promises in vain.
(Me) If all your promises were lies,
Then both of us will have to die.

We knew that it was just a dream,
And it would end when darkness dimmed,
Now sleep my darling, close your eyes,
While all the life inside you dies.

We gave our lives for just one kiss,
And now lie in eternal peace,
Behold: the ocean’s left to dive,
And we will feel ourselves alive…
2007, Կապան

Чернь

Գրավյուրաները «Philosophia reformata, Johann Mylius, Frankfurt, 1622», «Les Rudiments de la Philosophie, Nicolas de Losques, Paris, 1665» ու «Basilius Valentinus, Azoth, Paris, 1659» գրքերից են, գրիչով արված թեմատիկ նկարները՝ սեփական աշխատանք:
Բանաստեղծական ցիկլ
2006-2007, ԿԱՊԱՆ

Thursday, February 17, 2011

Օրվա երաժշտությունը

Carla Bruni, "Quelqu'un m'a dit"

Wizardology

Հա, բացիկ չեմ ստանում՝ ոչինչ, բայց տեսեք՝ ինչ գիրք եմ նվեր ստացել Վալենտինի առթիվ.

Կարճ ասած՝ Տիգրանուհին, երբ Բյուրոկրատում էինք (Դավոյի ցուցահանդեսին, որի արդյունքում հայտնվեցի Կամոբլոգում), տեսավ, թե ինչ սիրահարված հայացքով եմ թերթում այն, ու... նվիրեց մի քանի օրից:
Ի միջի այլոց, ահա և Կամոբլոգի նկարը.

Breathing Underwater

Գրավյուրաները «Philosophia reformata, Johann Mylius, Frankfurt, 1622», «Les Rudiments de la Philosophie, Nicolas de Losques, Paris, 1665» ու «Basilius Valentinus, Azoth, Paris, 1659» գրքերից են, գրիչով արված թեմատիկ նկարները՝ սեփական աշխատանք:
Բանաստեղծական ցիկլ
2005-2006, ԿԱՊԱՆ

Не ее я люблю...

Բայանդուր Պողոսյան
Не ее я люблю,
И она не меня,
Но мы оба не знаем об этом.
Я ей тихо шепчу
Что она не моя,
Просто мы наигрались как дети.
Ветер нежно поет
Про холодную даль,
Я с рассветом как сон улетаю...
Мой беззвучный полет
Серебрится, и жаль,
Что опять я ее забываю.
2005, Երևան

The Odds (Answer to Emily Dickinson's "My Letter to the World")

Բայանդուր Պողոսյան
Unbroken dreams.
Unspoilt mind.
Unaching heart
Not torn apart...
Forceless demons
Locked forever,
And no fever from the drug.
Prince from a frog...
The time has stuck
In a happy moment of life.
And you're his wife.
Pictures of this
Are going down.
The golden crown
Falls on the lawn,
The burning dawn
Pictures the blood
Pouring in streams.
Fate, as it seems
Has always aimed
The weak.

Unshared love...
Ungiven kiss...
Paranoid thoughts about this...
A thousand “friends”,
And each pretends
That no one stands
By your own side
As if he mends
Your heartache wounds...
And happy thoughts
Are far away.
No, they won't stay
As happiness
Is not for us.
Oh, never dream,
For every dream
Turns into nightmare in the end.
We'll never stand against a land
So full of Them.
Just two of us,
We are The Odds.
2004, Երևան

Last Flower This Spring

Բայանդուր Պողոսյան
I will always remember that evening-
The twilight was pale and afraid,
And witnessed that murder the living,
And the sky over my head.
The last day of Spring being eaten
By flames of the summerfull June,
My heart, ever longing for winter,
Ever hated that vision of doom. 
And I met that small and weak flower,
And started to tear her apart...
But my lust for victims and slaughter
Could not heal the wounds in my heart.
Time passed, and I am still breathing,
My hatred dissolved in the wind...
I will always remember that evening,
Won't forget my last flower this spring.
2004, Երևան

Tell the Tale

Բայանդուր Պողոսյան
Tell the tale of a smile and the sun,
Would I change with the sun one your smile?
No sun and no moon, you’re the one,
But I failed- and that is my style.

Tell the tale of the man and the snow,
How the snow melts in hands of the man
Like a dream, like a wish, like a love,
When a dream and a love are for fun.

Ադամ

Բայանդուր Պողոսյան
Թատերական բեմականացում երկու տեսարանով

Գործող անձինք.
Ադամ, 25-ից 28 տարեկան նիհար, բարձրահասակ երիտասրարդ
Աննա, 16-ից 20 տարեկան օրիորդ, նիհար, միջահասակ, Ադամի հարսնացուն, ուսանողուհի
Մայքլ, մոտավորապես Ադամի տարիքի երիտասարդ, ավելի խոշորամարմին: Նրա ներկայությունը զուտ սիմվոլիկ է:

Ոչնչացման պրոցեդուրան՝ ստանդարտ

Բայանդուր Պողոսյան
«... Քանզի այն բանը, որ չի պատկանել,
Չի կարող լինել ողջ կամ միայնակ»:
Ու. Բ. Յեյթս
Փորձեցի բացել աչքերս, բայց դա ոչինչ չփոխեց՝ առջևս սև էր: Ասես կուրացել էի: Սկզբում վախեցա, հետո փորձեցի գոռալ: Ձայնս ինչ-որ խուլ ու փշրված հնչեց: Զգացի, որ ինչ-որ ականջակալ հիշեցնող բան է սեղմված ականջներիս: Ձեռքերս ու ոտքերս կապիչներով ամրացված էին աթոռին, որ չկարողանամ շարժվել:

Ցուրտը

Բայանդուր Պողոսյան
Ճշգրիտ չեմ կարող ասել՝ երբ դադարեցի շարժվել: Երևի ամեն ինչ աստիճանաբար տեղի ունեցավ: Կամ էլ երկար ժամանակ շարժվելու կարիք չէի ունեցել: Պարզապես մի օր զգացի, որ կամազուրկ խրվել եմ ինչ-որ հեղուկի մեջ ու դանդաղ սուզվում եմ: Մրսում էի անընդհատ. այ թե ինչ հաստատ գիտեմ:
Երբ նա մտավ սենյակ, փորձեցի ժպտալ, ասել, որ ամեն ինչ կարգին է, բայց չստացվեց: Չկարողացա: Թվում էր՝ բավական է կամքս լարեմ, ու շրթունքներս աղեղ կգծեն, բայց ոչ մի կերպ չէի կարողանում կենտրոնանալ:

Սիրենա

Բայանդուր Պողոսյան
«Ես կսիրեմ քեզ հավերժ...»
Պատուհանիդ կապույտ շղարշը, քամուց տատանվելով, խաղում է կապույտ լուսնի մեռյալ ճառագայթների հետ: Բայց դու դա չես տեսնում: Քո աչքերի առաջ նրա պատկերն է՝ մերկ նստած խութերի վրա: Նա կանչում է քեզ: Նա վաղուց է սպասում՝ մերկ մարմինն ու հոգին ծովի ցայտերի վրա:
Քո քայլերը քնիդ պես թեթև են, ու հատակի տախտակները չեն ճռնչում ոտքերիդ թաթերի տակ:
Բոլորը գիտեն, որ դու երբեք նույնը չես լինի: Այն օրը, երբ դու ծովը տեսար, հասկացար՝ երբեք նույնը չես լինի:
Նա կսպասի քեզ հավերժ:

Сказка о Красной Шапочке (бред под Radiohead)

Բայանդուր Պողոսյան
Тук-тук.
Нет, не открывай, это страх, она возвращается... Дверь смертельна, беги, сядь в игрушечный самолет и улети через форточку...
А рука спокойно и медленно тянется к дверной ручке.
“Чай готов!”
Нет у меня самолета, ни игрушечного, ни настоящего, а ведь всегда просил, хочу самолет, хочу самолет, хочу самолет, хочу самолет, ХОЧУ САМОЛЕТ!!!
Перед глазами проплывают воспоминания, давно забытые желания и чувства, но их какофонический хор я слышу глухо, будто через свистящую завесу контузии. Шум нарастает, но...

Լեգենդ Կայենի մասին

Բայանդուր Պողոսյան
Վերջապես Արևի առաջին ճառագայթները դիպչում են քարե Աստվածության գագաթին: Ամեն տարվա այդ օրն անասելի կարևոր է. ամեն տարի այդ օրը ծերացած Արևը սկսում է մահանալ, ու Աստվածության արգանդում ծնվում է նորի սաղմը:
Բոլորը գիտեն, որ ամեն ինչ մահանում է. մարդիկ, հողը, արևը՝ ամեն ինչ, բացի քարե Աստվածությունից, որն ասես ժամանակից դուրս ընկած՝ միշտ անփոփոխ է: Փառավոր է Աստվածությունը, այն ամենազոր է ու հավերժական: Այն է ամեն բարին ու չարը, ու ոչինչ աշխարհում չի կատարվում նրա կամքից անկախ:

Պոստախեղդ

Նախապես ներողություն եմ խնդրում ձեզ պոստախեղդ անելու համար, պարզապես որոշել եմ այս բլոգում իմ բոլոր աշխատանքներն ու թարգմանությունները հավաքել:) ներեցեք, եթե ինչ-որ անհարմարություն եմ ստեղծում:
Նախ՝ զգուշացնեմ, որ ստեղծագործություններն ամենատարբեր շրջանների են (հնարավորինս դասավորված ժամանակագրական հերթականությամբ): Այլ կերպ ասած՝ եթե լրիվ զառանցած կամ պրիմիտիվոտ բաներ հանդիպեք, չզարմանաք:
Ցավոք, 2005-ի իմ ամենածավալուն աշխատանքը՝ «Лабиринт» սիմվոլիկ-սյուրռեալիստական պատմվածքն այս կամ որևէ այլ աղբյուրում երբևէ չի հայտնվի պարզ պատճառով՝ ոմն չնշվող տավար տիպ վերցրել է նրա ձեռագիրը կարդալու և կորցրել:
Դա ինձ դաս եղավ, որ ձեռագրերի հետ ավելի զգույշ լինեմ:
Ինչևէ, բարի ընթերցանություն;)

Wednesday, February 16, 2011

Я, смерть или Дао Безразличия

Բայանդուր Պողոսյան
Я - ...
- Я одинок?
- Да, я одинок.
- Почему?
- Глупый вопрос. Если бы я знал, то помог бы сам себе.
- Я не хочу быть одиноким?
- Не знаю. Сначала это угнетает, но потом приходит отчуждение и то же самое одиночество становится необходимым, как воздух.
- Меня бросили?

Письмо Фиолетовой Ведьме

Բայանդուր Պողոսյան

«Может быть, это один из способов узнать по-настоящему одиноких людей... они всегда могут придумать, чем заняться в дождливые дни. И вы всегда можете позвать их. Они всегда дома. Всегда».
Стивен Кинг, «Кристина»
Картонные фигуры, танцующие под грустные вальсы Шопена. Странным человеком был этот Шопен - его вальсы не были предназначены для танцев. Наверное, он не любил танцы. Может, долго сидел и наблюдал, как его избранница танцует с разными кавалерами, а сам не осмеливался подойти к ней, потому что в один миг разучился танцевать. Может, когда-то и в его голове картонные кавалеры в старомодных фраках и цилиндрах крутили свой вечный танец, держа за руки своих картонных дам в пышных, вычурных платьях.
Какая тоска, безнадежность и обреченность в его музыке... Любой легкий луч радости, почти не меняясь, становится грустью.
А картонные фигурки - бездушные и безразличные порождения чьего-то больного воображения, танцуют под звуки плачущего пианино.
Мы тоже, наверное, когда-то были такими же фигурками - разбивали чье-то сердце своим беззаботным танцем. Так почему же тоска и отчаянье засели дождем на моем сердце? Может быть, я и не заметил, что весь наш танец станцевал один, а ты - тоже одна, но со своим любимым. А с кем же, интересно, танцевал он?
Кто же мы? Всего лишь картонные фигурки, танцующие под грустные вальсы Шопена. Всего лишь картонные фигурки.
Память и виски со льдом - плохие вы мне друзья.

Ведьма

Բայանդուր Պողոսյան
Говорят, жила-была когда-то в одной деревне прекрасная девушка с длинными черными волосами. Она была влюблена в лучи лунного света и каждое полнолуние танцевала у озера под их блеском. Ее белое платье сверкало в те минуты, и она была подобна ангелам.
Жил в той же деревне, что и девушка, и старый священник - старый, как само время. А время сделало его мудрым. В народе верили, что он говорит с самим Господом, и считали его святым.
Хотите - верьте, хотите - нет, но наши герои никогда не встречались, хоть всегда жили в одной же деревне.

Ճոճիր ինձ

Բայանդուր Պողոսյան

Օր առաջին
Ես քայլում էի՝ սիրում եմ քայլել: Ցրտից պնդացած ձյունը չոր-չոր ճռթճռթում էր ամեն քայլիս հետ: Թվում էր՝ օդն էլ էր նույնքան ճռթճթան, սակայն այն հնչեցնելու համար ավելի նուրբ բան էր պետք, քան սառած ոտքերս:
Տեղերը, որտեղով քայլում էի, անծանոթ էին՝ համենայն դեպս, այդպես էի մտածում: Բայց չնայած դրան՝ ինչ-որ բան ուղղորդում էր քայլերը, ու գիտեի, թե որտեղ եմ գնում: Ձյունը ծածկել էր գետինը, բայց ինչ-որ կերպ գիտեի՝ ձյան տակ սալահատակ էր:

Delirium Tremens

Հայկօ (առաջին մասը), Բայանդուր Պողոսյան (երկրորդ և երրորդ մասերը)
Երիտասարդ արյունը եռում էր ներսում: Ուժով ու եռանդով լի, կյանքով լեցուն՝ մոտեցավ արևկող դռանը: Փտած տախտակները մի կերպ կցած էին իրար, ներկը պլոկված էր: Ժանգոտած ծխնիները, դժկամությամբ ճռռալով, տեղի տվեցին: Մտավ ներս, և Տան փոշե շունչը դիպավ դեմքին: Ամենուր իրենց դարն ապրած իրերի կույտեր էին, փոշու հաստ շերտի տակ խեղդված ինչ-որ առարկաներ: Լուսամուտները փակված էին կերպասե ծանր վարագույներով: Խունացած քաթանի կտորներով ամբողջությամբ ծածկված փայտե ծանր կահույքն, ասես դարանակալ, նայում էր նրան քրքրված, հնաոճ պաստառներով զարդարված պատերի տակից: Փոշի էր ու մթություն, բորբոս ու հնոտիներ: Բազմաճյուղ, ժանգոտած ջահը, օձերի կծիկի նման, կախվել էր գերանակապ ու մրոտ առաստաղից: Լպրծուն կիսախավարի միջից մի կերպ նշմարեց դեպի Տան խորքը տանող ճանապարհը և քայլեց առաջ: Ամեն քայլի հետ փոշին թափանցում էր նրա հագուստի ու մարմնի մեջ, սարդոստայնները ծվեն-ծվեն փաթաթվում էին վրան: Գայթեց. ոտքը դիպավ քրքրված գորգի եզրին: Հավասարակշությունը պահելու համար բռնեց զարդանախշ, ծանր սեղանի եզրից ու զգաց, թե ինչպես են ցրտի սառցե ասեղները ծակծկում մատները, մթության շոշափուկները դաստակի վրայով սողում վերև: Սարսռալով՝ ձեռքը հետ քաշեց. երակներում վերականգնվող արյան հոսքը ջերմացրեց ափը: Ինչ-որ անհասկանալի ուժ նրան մղում էր դեպի Տան՝ խավարի քողի տակ թաքնված խորքը: Խունացած գորգը խեղդում էր ոտնաձայները՝ փխրուն անձկության նման պարուրելով նրա քայլերը: Գորգի տակ փայտե հատակը սպունգի նման ծակոտկեն էր ու փափուկ: Կրունկները խրվում էին գորգի ու տախտակների մեջ, ու փոշին սողալով լցնում էր առաջացած փոսերը: Առաստաղը հողի գույնի էր: Մոտեցավ սենյակի խորքի երկաթակոփ դռանը, վարանելով դիպավ բռնակին: Կողպեքի ժանգոտ ատամնանիվները զարմանալիորեն անաղմուկ պտտվեցին, դուռը դանդաղ բացվեց: Քայլեց դեպի ներս և զգաց, թե ինչպես է մթության անկյուններում կուչ եկած հազարամյա վախը արթնանում սենյակում ու քամում իր հոգին: Բորբոսի, քայքայման ու ծերության հոտով հագեցած գաղջ օդը դիպավ դեմքին, թափանցեց հագուստի ծալքերի մեջ, ներծծվեց մաշկի անհամար ծակոտիներով: Մարմնի ներսում ասես ինչ-որ բան ոլորվեց: Նրան թվաց, որ խրվել է մի աներևույթ, մածուցիկ պատնեշի մեջ: Պատի տակ նշմարեց վերև տանող աստիճաններն ու ուղղվեց դեպի այդ կողմ: Յուրաքանչյուր քայլի հետ զգում էր, թե ինչպես է մահացու հոգնությունը սև մաղձի նման տարածվում մարմնի ներսում, ծվատում իր կամքը, գիտակցում էր, որ ուղեղը պատած պղտոր փառն ավելի ու ավելի է կարծրանում: Մտածեց, որ մի ամբողջ հավերժություն արդեն սողում է մոխիրի, փոշու ու թմբիրի այս արքայությունում, որ է Տունը: Նկատեց, որ ստվեր չունի ու հասկացավ, որ արևի լույս չկա ու չի էլ եղել երբեք: Հետևեց, թե ինչպես է արմունկը երազի նման լողում թանձր օդի մեջ ու պատահմամբ հրում ծանր, ասես արճճե գավաթը, աղոտ կերպով գիտակցեց, որ գուցե մի քանի ժամ է անցել այն պահից, երբ գավաթը սկսեց ընկնել ու մոտենալ հատակին, կլանված դիտեց, թե ինչպես են հատակից գավաթին ընդառաջ բարձրանում փոշու ու մառախուղի ծիլերն ու, գավաթը ամփոփելով իրենց հանգույցներում, զգույշ իջեցնում այն դեպի ներքև: Ոչ մի ձայն չլսեց: Ձեռքերը դողում էին, երբ բռնեց աստիճանի բազրիքը: Սառնություն չզգաց: Դանդաղ բարձրացավ վերև: Տան երկրորդ հարկի սորուն կիսախավարի սրտում մի ավելի մութ ուրվագիծ նկատեց ու սկսեց մոտենալ: Հեռավորության կրճատվելուն զուգընթաց՝ ուրվագծի խորքերում ավելի ու ավելի հստակ ինչ-որ շարժում էր նշմարվում: Աստիճանաբար՝ անկանոն, քաոսային շարժումը գրեթե մարդկային կերպարանք ստացավ: Քայլ առ քայլ առաջ գնալով՝ հմայված հետևում էր, թե ինչպես է մթության ծնած լռակյաց ստվերը նույնպես դանդաղ քայլերով մոտենում իրեն: Նախ երևաց վտիտ, ցնցոտիներով փաթաթված իրանը, ապա՝ բուսական ջիղեր հիշեցնող կարծր երակների ցանցով պատված նիհար վերջույթները, սուր ուսերի մեջ ներքաշված պարանոցը, լերկ, ծերունական մուգ բծերով ծածկված մաշկով գլուխը, կեղտոտ, խճճված, իրար կպած, նոսր մազերի փնջերը: Դեմքը չէր երևում: Նկատվում էր, թե քրքրված հագուստի տակ ինչպես են կոտրված փուքսի նման ուռչում ու սմքում դուրս ցցված կողերը: Կերպարանքը քայլում էր ակնհայտ դժվարությամբ, լուռ հևալով, մի կերպ քարշ տալով անհնազանդ ոտքերը: Մոտենալով մարդկային այդ ուրվագծին՝ հայացքը թեքեց ներքև՝ դեպի դրա ձեռքերը: Կնճռոտ էին, մոմի պես դեղին, կոտրտված եղջերանման եղունգներով, չորացած, ասես կմախքի վրա սոսնձված կաշվով, ոսկրոտ ու անկյանք: Հանկարծ ձեռքը սկսեց բարձրանալ ու մեկնվել առաջ: Իր կամքից անկախ՝ ճաքճքած ու ծռմռված ձեռքին ընդառաջ բարձրացրեց սեփական տաք, փափուկ, արյամբ ու կյանքով լեցուն ձեռքը: Այն ակնթարթին, երբ թվում էր՝ արդեն պիտի դիպչի կերպարանքի ձեռքին, նրա մատները շոշափեցին հայելու սառն ու ողորկ հարթությունը: Այլայլված՝ գլուխը բարձրացրեց վերև ու աչքերը գամեց կերպարանքի՝ ասես միայն սև, պղտոր բիբերից կազմված աչքերին, կարծես դարերի խորքից՝ տեսավ Տան դեմքը ու իր վրա զգաց իր սեփական հայացքի ապակյա ծանրությունը: Ցնցված, սահմռկելով՝ ընկրկեց հայելուց, ճիգ գործադրեց՝ հայացքը պոկելու համար այդ գիշերասաթե բիբերից, ոտքը հետ դրեց ու զգաց, որ աստիճաններով գլորվում է ներքև՝ դեպի խավարի բաց գիրկը:

Սուրբ Վալենտինը ՀԱԵ պրիզմայով

- Տե՞ր ես, զավակս:
- Տեր եմ:
- Հնազա՞նդ ես, դուստր իմ:
- Հնազանդ եմ:
ՀԱԵ պաշտոնական դիրքորոշումը սեքսի շուրջ

Երեկ TV-ով լսեցի, որ ՀԱԵ ոմն հոգևորական Եվրոպայում գիշերային ակումբում ծեծի է ենթարկվել: Մի փոքր բզբզելուց հետո պարզեցի, որ դեպքը տեղի է ունեցել 2010 թվականի հուլիսի 31-ի գիշերը, ու ծեծի ենթարկվածը Սարգիս քահանա Հովհաննիսյանն էր:
Ըստ աղբյուրի, դեպքը տեղի էր ունեցել Բուլղարիայի «Արոգանս» (թարգմանաբար՝ «Գոռոզություն», «Մեծամտություն») գիշերային ակումբում: Քահանան ընկերոջ հետ մտել էր ակումբ ու երկու հատ հիսուն վիսկի էր խմել, հետո գնացել զուգարան: Ճանապարհին մի խումբ մարդիկ հարձակվել էին նրա վրա ու հարվածներ հասցրել գլխին: Իսկ հայ համայնքում մտմտում են, որ մեծարգո տեր հայրը թմրանյութերի բիզնեսով է զբաղվում:
Սա ընդունեք որպես նախաբան: Իսկ այժմ՝ բուն պատմությունը:
Ակումբ.am-ում կա ոմն սարկավագ՝ Մոնկ նիկնեյմով: Թե ինչքանով է նպատակահարմար խրյուստ հոգևորականին «Կրոն» բաժնի մոդերատոր նշանակել՝ ինձ մի հարցրեք, բայց բնական էր, որ իրար ի սկզբանե չէինք սիրելու:
Սարկավագ-ֆորումցին դեռ ոչինչ, բայց Մոնկը որոշել է սարկավագ-բլոգգեր էլ լինել (ի միջի այլոց, չիմացողների համար ասեմ՝ սարկավագները հոգևորականների միջի պռապորշիկներն են):
Ու ես դժբախտություն ունեցա բացել նրա պռապորշիկական, թու, սարկավագական բլոգը:
Ու ես դժբախտություն ունեցա կարդալ նրա վերջին գրառումը:
Անին նվագում է Jackson C. Frank-ի «Milk and Honey» երգը))) կիթառն, իհարկե, անվարժ է, վոկալն էլ մի երկու տեղ ֆալշ է անում, բայց մեկ է՝ ԿԱՅՖ է ստացվել:))) Ապրես, Անի:
Ինչպես տեսնում եք, գերմանական Einsatzkommando-ները մի խումբ հրեաների են գնդակահարում: Կենտրոնից դեպի ձախ՝ մայրը փորձում է երեխային պաշտպանել սեփական մարմնով:
Einsatzgruppe-ականը հրեային ստիպում է ծնկի իջնել մասսայական գերեզմանում, նախքան նրան կսպանեն:

Ու նորից, ու կրկին ընդհանրացումների մասին

Վերջերս Փոքր թատրոնում ինտերակտիվ բեմականացման էի՝ «Մի ծառի պատմություն» վերնագրով: Ներկայացումը սկսեց նրանով, որ վարողը («ջոկերը») դրույթներ էր կարդում, որոնց հետ դահլիճում նստածները կարող էին համաձայնել (կանաչ քարտ) կամ չհամաձայնել (կարմիր քարտ):
Ես, իհարկե, հետևողականորեն չհամաձայնեցի ոչ մի պնդման հետ:
Վերջին պնդումը հետևյալն էր. «թուրքը միշտ մնում է թուրք»:
Դահլիճը մեծ մասամբ համաձայն էր: Ավելին, ինչպես և կարելի էր կանխատեսել, օպոզիցիայի նկատմամբ մեղադրանքներ ու վիրավորական արտահայտություններ հնչեցին: Դուք հայ չեք կարող կոչվել, հավատ-հայրենիք-եղեռն և այլն: Ինչպես սովորաբար լինում է:
Իսկ իմ ասածն ինչ էր: Որ էական չի, թե ում մասին է խոսքը: Պրոցեսը նույնն է:

Օրվա երաժշտությունը

Tim Buckley, "Song to the Siren"

Անդժեյ Սապկովսկի, «Вареник. Нет золота в серых горах!»

Հոդվածի ներկայումս տեղադրված բոլոր մասերը կարդալու համար սեղմեք այստեղ:
Ֆենտեզի. ընդլայնում
Ժանրը ձնահոսքի պես էր զարգանում՝ հերթական կիլոմետրանոց նշանասյուները կանգնեցնելով, ու Փառքի Սրահն արագ լցվում էր հեղինակների դիմանկարներով:
1961 թվականին լույս տեսան Մայքլ Մուրկոկի «Էլրիկ» ու «Լուսնային Բազե» ասքերը: 1963-ին՝ Անդրե Նորտոնի առաջին «Կախարդական Աշխարհը»: Վերսկսվեց Ֆրից Լեյբերի «Ֆաֆհրն ու Մոխրագույն Մկնորսը»: Վերջապես, 1968 թվականին մեծ աղմուկով թողարկվում են Ուրսուլա Լե Գյուինի «Երկրածովի Կախարդն» ու Պիտեր Ս. Բիգլի «Վերջին Միաեղջյուրը»՝ բացարձակապես պաշտանմունքային մակարդակի գրքեր: Ալիքի պես վրա տվեցին յոթանասունականները՝ հայտնվում են ու վաճառքի բոլոր ռեկորդներն են խփում Սթիվեն Քինգի գրքերը: Իհարկե, նրանց մեջ ավելի շատ սարսափ է, քան ֆենտեզի, բայց դա գրեթե առաջին դեպքն է, երբ «գետտոյից» դուրս եկած գրողը բեսթսելլերների բոլոր հնարավոր ցուցակներից դուրս է մղում «մեյնսթրիմցիներին»: Շուտով նրան հետևեց Սթիվեն Ռ. Դոնալդսոնի «Թոմաս Նվիրյալ Անհավատի Քրոնիկները», Ռ. Ժելյազնու «Ամբերը», Պիրս Էնտոնիի «Քսանթը», Քեթրին Կուրտցի «Դերինին», Տանիթ Լիի «Ծննդյան Գերեզմանը», Մերիոն Զիմմեր Բրեդլիի «Ավալոնի Մշուշները», Դևիդ Էդդինգսի «Բելգարիադը»: Եվ այդպես շարունակ... Կապակցումը չի թուլանում:

Ռոջեր Ժելյազնի, «Այստեղ վիշապներ են ապրում»

Բ. Պողոսյանի թարգմանությամբ

ԳԼՈՒԽ II
Բայց հետո, օրերից մի օր, թագավորի աղջիկն՝ արքայադուստրը, պետք է նշեր իր ծննդյան օրն, ու թագավորը ցանկանում էր այն յուրահատուկ ձևով նշել:
«Ես հրավառությու՛ն եմ ցանկանում»,- ասաց նա:
«Այո, տիրակալ: Լավ գաղափար է»,- ասաց առաջին խորհրդականը:
«Այո, իսկապե՛ս, տիրակա՛լ: Շա՛տ լավ գաղափար է»,- ասաց երկրորդ խորհրդականը:
«Օ, այո՛, մեծն տիրակալ: Շատ, շատ լավ գաղափար է»,- ասաց երրորդ խորհրդականը:
«Հմմ, իսկ որտեղի՞ց գտնենք հրավառություններ, տիրակալ»,- հարցրեց չորրորդ խորհրդականը, որին պալատում երբեք էլ առանձնապես չէին սիրել (բայց քանի որ նրա այրի մորաքույրը թագուհու մտերիմներից էր, թագավորը նրան պահում էր այդ պաշտոնում՝ չնայած անհարմար հարցեր տալու սովորությանը):
«Մարդն, ով հրավառություններ էր պատրաստում, մոտ տաս տարի առաջ մահացել է»,- բացատրեց նա,- «ու ոչ ոքի չի սովորեցրել իր արհեստը: Ահա թե ինչու վերջին տարիներին հրավառություններ չեն եղել»:
«Մենք պարզապես պետք է դրանք ձեռք բերենք»,- ասաց թագավորը,- «քանի որ ես այդպես եմ ցանկանում»:
«Այո»,- ասաց առաջին խորհրդականը:

Tuesday, February 15, 2011

Օրվա երաժշտությունը

The Fureys, "The Lonesome Boatman"

Ռոջեր Ժելյազնի, «Այստեղ վիշապներ են ապրում»

ՌՈՋԵՐ ԺԵԼՅԱԶՆԻ
Այստեղ վիշապներ են ապրում
Բ. Պողոսյանի թարգմանությամբ

ԳԼՈՒԽ I
Շատ-շատ վաղուց մի թագավոր էր ապրում, որը թագավորում էր մի շատ փոքր թագավորությունում: Իրոք, նրա թագավորությունն այնքան փոքր էր, որ շատ մարդիկ անգամ չգիտեին, որ այն գոյություն ունի: Թագավորն, ինչևէ, կարծում էր, որ իր թագավորությունը բավականաչափ մեծ է թագավորության համար: Դրա պատճառն այն էր, որ տեղանքը շրջապատված էր դժվարանցանելի լեռներով: Այդ լեռների պատճառով ճանապարհորդները թագավորությունով անցնելուն նախընտրում էին շրջանցել այն: Ու չափազանց քիչ մարդիկ էին երբևէ լքում թագավորությունը, որ վերադառնային ու պատմեին ուրիշ երկրների մասին: Մարդիկ շատ էին վախենում դա անել: Նրանք վախենում էին վիշապներից:
Հաշվի առեք՝ նրանք երբեք վիշապներ չէին տեսել, բայց վախենում էին նրանցից: Պատճառն այն էր, որ, թագավորության բոլոր քարտեզներից դատելով, նրանք շրջապատված էին վիշապներով. այստեղ վիշապներ են, այնտեղ վիշապներ են, ամենուրեք վիշապներ են, ու այդ ամենը՝ պարոն Գիբբերլինգի պատճառով:

Friday, February 11, 2011

Իրանի հեղափոխության 32-ամյակ. հայացք պատուհանից

Իրանի հեղափոխության 32-ամյակի առթիվ արդեն սկսել են ցույցերն ու տոնակատարությունները. պետության կողմնակիցներն՝ այսպես կոչված «սոկ խմողները» (անուն, որը նրանք ձեռք են բերել պետական արտադրության «Սանդիս» հյութերն ու ուտելիքը որպես ընտրակաշառք վերցնելու համար) դուրս են եկել փողոցները:
Ցավոք, պետությունն աջակցողների ավելի մեծ քանակի կարիք ունի, քան կարող է գնել հյութը: Այդ հարցում, իհարկե, իմամներին օգնության է հասնում ամենազոր Photoshop-ը.

The Hunt For Gollum. ոչ կոմմերցիոն ֆիլմ «Մատանիների Տիրակալի» երկրպագուներից՝ «Մատանիների Տիրակալի» երկրպագուների համար

Մոտ 40 րոպե տևող այս ֆիլմի գործողությունները տեղի են ունենում «Մատանիների Տիրակալից» առաջ՝ «Հոբբիթից» մի քանի տարի անց: Այն կարող եք դիտել օնլայն ու անվճար:
Ավելի շատ ֆիլմի մասին կպատմեմ հետո, երբ ժամանակ լինի:
Պայտոնական կայքը՝ http://www.thehuntforgollum.com/

Thursday, February 10, 2011

Զ'բլոգգեր անհետացած

Ժող, ներողություն եմ խնդրում, որ անհետացել եմ: Պատճառը պրագմատիկ է՝ ինտերնետ չկա:
Բայց քանի դեռ կարող եմ գրել, ձեզ մի երկու լավ բան տամ:
Ստերեոգրամներ: Դիտելու համար քիթը կպցնում եք մոնիտորին՝ նկարի ուղիղ կենտրոնում: Աչքերն առանց որոշակի ֆոկուսի ուղղված են առաջ, դիտման պրոցեսը չպետք է ազդի աչքերի ֆոկուսի կամ դիտելու ուղղության վրա: Ասես նկարի հետևում ինչ-որ բան եք փորձում տեսնել: Հեռացնելիս մոտ 3-5 սանտիմետրի վրա աչքերը կսկսեն շաղվել: Ուշադիր. չթարթել, չփոխել հայացքի ուղղությունը կամ ֆոկուսը: Կարիք կլինի կենտրոնանալ: Մոտ մինչև 20 սանտիմետրի վրա, եթե ամեն ինչ ճիշտ եք արել, պատկերը տարածական կդառնա:
Գնացինք: