Բայանդուր Պողոսյան
«Ես կսիրեմ քեզ հավերժ...»
Պատուհանիդ կապույտ շղարշը, քամուց տատանվելով, խաղում է կապույտ լուսնի մեռյալ ճառագայթների հետ: Բայց դու դա չես տեսնում: Քո աչքերի առաջ նրա պատկերն է՝ մերկ նստած խութերի վրա: Նա կանչում է քեզ: Նա վաղուց է սպասում՝ մերկ մարմինն ու հոգին ծովի ցայտերի վրա:
Քո քայլերը քնիդ պես թեթև են, ու հատակի տախտակները չեն ճռնչում ոտքերիդ թաթերի տակ:
Բոլորը գիտեն, որ դու երբեք նույնը չես լինի: Այն օրը, երբ դու ծովը տեսար, հասկացար՝ երբեք նույնը չես լինի:
Նա կսպասի քեզ հավերժ:
Շղարշը դիպչում է դեմքիդ՝ թեթև, ասես պարելով, շղարշի միջից նրա ձեռքը շոյում է այտդ, ու ծովային քամու դառնաղի շունչը կանչում է քեզ:
Դու խճճվում ես շղարշի մեջ. ոչ, այդ նա է քեզ գրկել: Դու նետվում ես առաջ, բայց գրկում ոչ թե ճկուն, ծովի ցայտերից թաց մարմինը, այլ քամին, որը տանում է քեզ, կանչում նրա ձայնով.
«Ես կսիրեմ քեզ հավերժ...»
Դու օրորվում ես, ասես նավի վրա լինես, որը սահում է փոթորկալի ծովի վրայով: Ամեն անգամ, երբ դու քիչ է մնում ընկնես, նա իր փափուկ ձեռքերով հրում է քեզ ու ծիծաղում քարոտ ափին զարկվող ալիքների ձայնով:
Քո կողքով անցնում են քաղաքի լույսերը, բայց ի՞նչ են նրանք՝ մեռյալ լուսնի հետ համեմատած:
Ու նրա երգը գլորվում է քամու ուսին, շշնջալով քեզ.
«Ես կսիրեմ քեզ հավերժ...»
Արդեն ետևում ես թողել քաղաքը, քո քայլերը քնիդ պես թեթև են, ու կառամատույցի տախտակները չեն ճռնչում ոտքերիդ թաթերի տակ: Դու հասել ես կառամատույցի եզրին, ու դառնաղի ցայտերը թրջում են մազերդ: Նա իր ձեռքերն է պարզում քեզ լուսնի լույսից, ու շուրթերը ձգվում են դեպի քո դեմքը: Անհրաժեշտ է միայն ձգվել առաջ...
Դու գրկում ես նրան, ու դուք համբուրվում եք: Համբույրն անկում է, ու տախտակը սահում է ոտքիդ տակից:
Քեզ ողողում է նրա համբույրի դառը ծովը, կլանում ու տանում: Դառը՝ ինչպես արցունքները: Դու մի պահ խեղդվում ես, հետո զգում ես, որ էլ չես վախենում, ու աչքերդ փակվում են: Խավարը կլանում է քեզ, ու հիմա դու նրանն ես: Քո հանգչող գիտակցությանն է հասնում նրա ձայնը.
«Ես կսիրեմ քեզ հավերժ...»
2009, Երևան
No comments:
Post a Comment